Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Άνοιξη 2006 – Άνοιξη 2007

οι μεγάλες αναμετρήσεις στην εκπαίδευση προπομποί

των κοινωνικών αγώνων που κυοφορούνται

Εδώ και ένα χρόνο η σύγκρουση για τα ζητήματα της εκπαίδευσης κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό: από τη φοιτητική εξέγερση της περασμένης Άνοιξης και τη συγκλονιστική απεργία 6 εβδομάδων των δασκάλων μέχρι τους πρόσφατους φοιτητικούς αγώνες και τα μεγαλειώδη πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια.

Οι αγώνες στην εκπαίδευση προκάλεσαν «βαριές απώλειες» στην κυβέρνηση και στον αστικό συνασπισμό εξουσίας.

· Κλόνισαν και έθεσαν υπό αίρεση το φιλόδοξο εγχείρημα της συνταγματικής αναθεώρησης.

· Δημιούργησαν σοβαρά αναχώματα ενάντια στην πλημμυρίδα των αντιεκπαιδευτικών και αντιεργατικών αναδιαρθρώσεων.

· Απονομιμοποίησαν το μονόδρομο της αγοράς, την ιδιωτική πρωτοβουλία, την Ε.Ε.

· Πέτυχαν μια ρωγμή στη συναίνεση των «πάνω», δείχνοντας ότι ο πραγματικός συσχετισμός διαμορφώνεται στους αγώνες.

· Ανέδειξαν στοιχεία μιας πραγματικής – μαχητικής αντιπολίτευσης που δε γίνεται υποχείριο του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και γενικότερα του «επίσημου» πολιτικού σκηνικού.

· Ανέδειξαν τη δυνατότητα για επιτυχίες των αγώνων που εξασφαλίζουν ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις (περιεχόμενο, μορφές λογική, κλιμάκωσης, συνελεύσεις)

· Ανέδειξαν τον εχθρικό προς το νεολαΐστικο και εργατικό κίνημα της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και του υποταγμένου συνδικαλισμού.

· Μύησαν τη νέα γενιά στη δύναμη του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης

Οι κοινοί πανεκπαδευτικοί αγώνες ανέδειξαν επίσης τις μεγάλες κινηματικές δυνατότητες και παράλληλα έφεραν στο προσκήνιο νέα στοιχεία ανανέωσης και εμπλουτισμού του εκπ\κού και ευρύτερα εργατικού κινήματος.

· Η ανάδειξη με μαζικούς όρους του αιτήματος των 1400 ευρώ καθαρά στο νεοδιόριστο, το σπάσιμο της εισοδηματικής πολιτικής και τη λιτότητας, η άρνηση και ο απεγκλωβισμός από τη λογική της επιδοματικής πολιτικής,

· Η διεκδίκηση του λαϊκού αιτήματος της δημόσιας δωρεάν εκπ\σης και η αμφισβήτηση του μονόδρομου της ιδιωτικοποίησης,

· Η απονομιμοποίηση και ως ένα βαθμό η ανακοπή του κυβερνητικού «νεοθατσερισμού» αποτελούν τεράστια συμβολή στον ευρύτερο εργατικό αγώνα.

Ταυτόχρονα εμφανίστηκε μια νέα στρατηγική ματιά για την ανάπτυξη των αγώνων: ο αποφασιστικός αγώνας διαρκείας, στηριγμένος στην πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων και τη δυναμική της βάσης ( συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα) που επιδιώκει το διακλαδικό συντονισμό και τη συγκρότηση μετώπων υπερβαίνοντας τις παρωχημένες λογικές περίκλειστων και μοναχικών αγώνων.

Όλο αυτό το διάστημα των σπουδαίων αγώνων στην εκπαίδευση που συγκλόνισαν ολόκληρη τη χώρα και επέφεραν ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική διαμορφώνοντας μια νέα μαχητική γενιά ο οργανωμένος κλάδος –το ΔΣ της ΟΛΜΕ καθώς και τα ΔΣ των ΕΛΜΕ- δεν κατάφεραν να βρεθούν στο ύψος που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ως κλάδος τόσο στην απεργία των δασκάλων όσο και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν μπορέσαμε να υπερβούμε στην πράξη τα χαρακτηριστικά της απεργίας αλληλεγγύης και να συμπαραταχθούμε σε κοινό αγώνα που θα έδινε άλλη δυναμική και προοπτική στις εξελίξεις και το μέτωπο των αγώνων.

Σοβαρές ευθύνες για αυτή την κατάσταση υπάρχουν καταρχήν στις δυνάμεις ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ. Η μεν ΔΑΚΕ εμφανίστηκε με τον κλασικό ρόλο του διατεταγμένου με τον κλασικό ρόλο του διατεταγμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού και η δε ΠΑΣΚ ,αν και τυπικά συμμετείχε στο μπλοκ του αγώνα, ανοιχτά στην ΟΛΜΕ «καθυστερούσε» την κοινή συμπόρευση και προσπαθούσε σε κρίσιμες στιγμές να κλείσει από πάνω την απεργία, αφού ουσιαστικά ουδέποτε είχε τη βούληση της απεργίας διάρκειας και της πραγματικής σύγκρουσης.

Όμως και οι δυνάμεις της εκπαιδευτικής αριστεράς δεν κατάφεραν να έχουν ένα κοινό ενωτικό αγωνιστικό λόγο και πράξη. Η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ στην αρχή στάθηκε επιφυλακτική έως αρνητική και στη συνέχεια αναγκάστηκε να ψηφίσει τη συνέχιση της απεργίας και στις δύο ομοσπονδίες. Η Αγωνιστική Συνεργασία παρότι ψήφισε την απεργία και στις δύο ομοσπονδίες στην πράξη ( ΕΛΜΕ και συνελεύσεις) φάνηκε διχασμένη και δίγλωσση. Άλλα στην ΑΔΕΔΥ, άλλα στη ΓΣΕΕ, άλλα στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες.

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να περιορίσουμε το οπτικό μας πεδίο εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στις διαδικασίες κορυφής του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ . Η έλλειψη συγκροτημένου απεργιακού σχεδίου κλιμάκωσης και προοπτικής, η αρχική αμηχανία και οι δισταγμοί στο επίπεδο κορυφής, αλλά και η έλλειψη αυτοπεποίθησης στη βάση του κλάδου κάτω από το βάρος μιας άτεγκτης αντιμετώπισης των αγώνων, η αδυναμία κατανόησης του στενού δεσμού των κλαδικών μας διεκδικήσεων με τα μεγάλα επίδικα ζητήματα της περιόδου μαζί με τους καταθλιπτικούς πολιτικούς συσχετισμούς αποτελούν μια πρώτη ερμηνεία για τις αιτίες...

Χρειάζεται να δούμε κριτικά τις βαθύτερες αιτίες της στάσης του κλάδου μας, να ανοίξουμε τη συζήτηση γιατί η αναμέτρηση είναι μπροστά μας. μαζί και η ανάγκη να εδραιώσουμε και να βαθύνουμε τον κοινό πανεκπαιδευτικό αγώνα.

Το επόμενο διάστημα χρειάζεται να βρεθούν ακόμα πιο συγκεκριμένοι δρόμοι ενότητας και ενιαίας δράσης με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, να βρεθούν εκείνοι οι κρίκοι, κεντρικά και περιφερειακά, στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενιαίων στόχων, κοινών ταξικών βηματισμών και ενιαίας πανεκπαιδευτικής απεργιακής κινητοποίησης στη νέα σχολική χρονιά. Το «τέλος» μιας τέτοιας πορείας θα μπορούσε να είναι ένα Κοινό Συνδικάτο όλων των εκπαιδευτικών.

έδριο της Ο.Λ.Μ.Ε. και από εκεί σ’ όλη την κοινωνία