29.4.07

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

Η συγγραφή των νέων σχολικών βιβλίων αποδεικνύει με μοναδικό τρόπο την αδιαφορία των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ν.Δ. για την ουσιαστική εκπαίδευση χιλιάδων μαθητών, από το Νηπιαγωγείο ως το Λύκειο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αντικαταστάθηκαν ή πρόκειται να αντικατασταθούν τα παλαιότερα βιβλία, όχι γιατί είχε προηγηθεί μια ουσιαστική έρευνα που να αποδείκνυε γιατί έπρεπε να αντικατασταθούν, τι έπρεπε να αλλάξει, πώς θα πρέπει να είναι τα νέα βιβλία, αλλά γιατί το Υπουργείο Παιδείας εξασφάλισε από το Γ’ Κ.Π.Σ. κάποια χρήματα. Για να μη χαθούν αυτά τα χρήματα τα «επένδυσαν» σε σχολικά βιβλία.

Είναι επίσης η πρώτη φορά που τόσα βιβλία χρησιμοποιούνται σε όλη την Ελλάδα, χωρίς να δοκιμαστούν πειραματικά, ώστε να εντοπιστούν και να διορθωθούν τα όποια σφάλματα ή προβλήματά τους.

Ταυτόχρονα το Υπουργείο εγκαινίασε νέες μεθόδους συγγραφής των βιβλίων, χαρίζοντας στους μεγαλοεκδότες της παραπαιδείας εκατομμύρια ευρώ. Εκδοτικοί οίκοι, που μέχρι χθες θησαύριζαν από τα αμφίβολης ποιότητας βοηθήματα-λυσάρια, τώρα αναδεικνύονται σε κύριους μοχλούς της εκπαίδευσης. Στις πρώτες σελίδες του κάθε βιβλίου αναγράφεται ο εκδοτικός οίκος που ανέλαβε την έκδοσή του, στέλνοντας στην ουσία τους μαθητές στην αγορά του βοηθήματος του συγκεκριμένου κάθε φορά εκδοτικού οίκου. Όλα αυτά γίνονται ακόμη περισσότερο προκλητικά, όταν το σύνολο των νέων βιβλίων το ανέλαβαν τρεις κυρίως οίκοι, μοιράζοντας μεταξύ τους την πίτα. Άλλος οίκος έχει τα περισσότερα βιβλία του Δημοτικού, άλλος του Γυμνασίου και άλλος του Λυκείου. Το σχολικό βιβλίο, συνεπώς, δεν αποτελεί έργο μιας επιστημονικής ομάδας που έχει να προτείνει ένα συγκεκριμένο έργο, αλλά επαφίεται στους μεγαλοεκδότες οι οποίοι αναλαμβάνουν πια τη σύγκληση της κάθε συγγραφικής ομάδας και που μετά με «διάφορες» διαδικασίες αποδεικνύεται ότι πέτυχαν τη συγγραφή του καλύτερου βιβλίου!

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ελεγκτής υποτίθεται, της ποιότητας των νέων βιβλίων, αποδείχτηκε ότι ήταν απλός θεατής. Έτσι, από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας των βιβλίων εντοπίσθηκαν λάθη επί λαθών, παραβιάσεις ακόμη και του Πλαισίου που το ίδιο το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο είχε καταρτίσει. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…

Ενδεικτικό της προχειρότητας του Υπουργείου και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου είναι η κυκλοφορία των βιβλίων της Γλώσσας για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, στα οποία συμπεριλαμβάνονται νέες απόψεις για τη γραμματική. Κατακτώντας το Υπουργείο άλλη μια παγκόσμια πρωτιά ανευθυνότητας μοίρασε την παλαιότερη Γραμματική γιατί … δεν είχε γραφτεί εντωμεταξύ η νέα Γραμματική!

Κι ενώ σχεδόν το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας στάθηκε αρνητικά στα νέα βιβλία, το Υπουργείο πραγματοποίησε έρευνα για το νέο βιβλίο των αρχαίων από το πρωτότυπο της Α’ Γυμνασίου στην οποία οι εκπαιδευτικοί που απάντησαν φαίνονται κατενθουσιασμένοι και από το νέο βιβλίο αλλά και από την αύξηση της διδασκαλίας των ωρών των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο και το Λύκειο!

Η πραγματική ποιότητα των βιβλίων που κυκλοφόρησαν φέτος αποδείχτηκε από τη στάση των συναδέλφων, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους έπαψαν να τα χρησιμοποιούν, αντικαθιστώντας τα από τα προηγούμενα.

Το σημαντικότερο όμως μήνυμα της νέας διαδικασίας είναι η παράδοση της Παιδείας στα χέρια των εμπόρων-μεγαλοεκδοτών. Η στάση αυτή της κυβέρνησης πρέπει να καταγγελθεί στο συνέδριο της Ο.Λ.Μ.Ε. και από εκεί σ’ όλη την κοινωνία

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ


ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση στην Ελλάδα συμπληρώνει αισίως 26 περίπου χρόνια, από τις πρώτες προσπάθειες στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και κυρίως μετά τις ρυθμίσεις του νόμου 1982/90, ο οποίος ενέτασσε την Π.Ε στο αναλυτικό πρόγραμμα του σχολείου και συνιστούσε θέσεις Υπευθύνων Π.Ε σε κάθε Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Η σύγχρονη αντίληψη για την αειφορία, η οποία βασίζεται στην έκθεση που συνέταξε και δημοσίευσε το 1987 η Επιτροπή για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, προσδίδει στην Π.Ε χαρακτηριστικά που τη διαφοροποιούν με την αφετηρία της όχι τόσο σε επίπεδο αρχών, όσο σε επίπεδο πρακτικών.

Η σύνδεση Π.Ε και αειφορίας προβάλλεται με συγκεκριμένο τρόπο στις θέσεις του κεφαλαίου 36 της Τοπικής Ατζέντας 21 στην παγκόσμια συνδιάσκεψη του Ριο το 1992. Τα χαρακτηριστικά της Π.Ε για την αειφορία, όπως καθορίζονται από τον Tibury το 1995 είναι τα ακόλουθα:

· Η ενασχόληση με θέματα που άπτονται του ενδιαφέροντος του μαθητή

· Η έμφαση στην ολιστική προσέγγιση των θεμάτων

· Ο εστιασμός στην ανάπτυξη των αξιών

· Η επιδίωξη ενεργητικής συμμετοχής του μαθητή στη μελέτη των θεμάτων

· Ο προσανατολισμός στην ανάπτυξη δράσης

· Ο κριτικός χαρακτήρας

· Ο προσανατολισμός στο μέλλον

· Αν αυτή είναι η θεωρητική βάση (συνοπτικά), η πράξη αναδεικνύει μια πραγματικότητα αρκετά διαφορετική.

· Προγράμματα που σχεδιάζονται και υλοποιούνται με κίνητρο και μοναδικό στόχο την εκδρομή, χωρίς να υποστηρίζω φυσικά ότι είναι ανώφελη.

Προγράμματα που αναλαμβάνονται μόνο για συμπλήρωση ωραρίου των συναδέλφων με παρότρυνση μάλιστα της Διεύθυνσης.

· Προγράμματα κυρίως και μόνο φυσιολατρικά που απέχουν πόρρω από τις προκλήσεις της εποχής μας. Το σύνθημα Think globally, act locally μένει νεκρός τύπος.

· Και φυσικά η αδυναμία του Ενιαίου Λυκείου να συμμετάσχει στο θεσμό, αφού κύρια επιδίωξή του είναι η προσφορά χρησιμοθηρικής γνώσης για τις τελικές εξετάσεις.

Για ποιο άνοιγμα νέων κατευθύνσεων στην εκπαιδευτική διαδικασία να μιλήσουμε…Το μόνο άνοιγμα που διαπιστώνουμε είναι, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στους λίγους που επιθυμούν και μπορούν να ακολουθήσουν τον εξοντωτικό ρυθμό διεκπεραίωσης της εξεταστέας ύλης και των πολλών που μάλλον παραιτημένοι περιμένουν ένα θαύμα που δεν έρχεται ποτέ. Σε ποια συλλογικότητα να αναφερθούμε, όταν καθημερινά το μόνο που προβάλλεται είναι η ένταση του ανταγωνισμού και η ανάδειξη της ατομικότητας, ως κυρίαρχη αξία.

Να μιλήσουμε για την αξιολόγηση των προγραμμάτων που υλοποιούνται;

Τις περισσότερες φορές η επιτυχία ή μη ενός προγράμματος κρίνεται από την ύπαρξη ενός κατά προτίμηση πολυτελούς εντύπου με αρκετές φωτογραφίες, για να δικαιολογήσουμε και τα χρήματα που προσφέρονται από το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Οι άλλοι εκ των ενόντων με 40 περίπου ευρώ πρέπει να καλύψουν όλες τις ανάγκες του προγράμματος. Στο τέλος στέλνεται και μια βεβαίωση και όλα τελειώνουν.

Μαγική εικόνα. Εκατοντάδες τα προγράμματα σε όλη την Ελλάδα, αλλά πραγματική Π.Ε μόνο ελάχιστοι κατορθώνουν να προσφέρουν. Γιατί:

· Ελάχιστα προγράμματα αναπτύσσουν την κριτική σκέψη των παιδιών.

· Ελάχιστα προγράμματα συνδέονται με συνολική προσέγγιση ενός σημαντικού για την τοπική κοινωνία ζητήματος

· Ελάχιστα καταλήγουν στην ανάληψη ουσιαστικής δράσης με αντίκτυπο στο εγγύς περιβάλλον των παιδιών.

Αναλωνόμαστε σε συρραφή ετερόκλητων στοιχείων και με μια υποτυπώδη εκμετάλλευση μεθόδων όπως έρευνα στο πεδίο ή δραματοποίηση, είμαστε ικανοποιημένοι με μια τυπική ολοκλήρωση χωρίς πολλές φορές ουσιαστική παρουσίαση στο σχολείο και στην τοπική κοινωνία χωρίς συνολική αποτίμηση των αποτελεσμάτων για τα παιδιά, το σχολείο, τους συναδέλφους, την περιοχή.

Η θεωρία βάναυσα αποδυναμωμένη καταλήγει με μια φασματική Π.Ε που ικανοποιεί μόνο όσους τη βλέπουν για διάφορους λόγους ωφελιμιστικά. Και μη νομίζετε. Είναι πολλοί και σε διαφορετικές θέσεις από σχολεία μέχρι Κ.Π.Ε., Διευθύνσεις, Υπουργεία και άλλους φορείς…

ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΥΠ.Ε.Π.Θ. ΓΙΑ ΤΗΝ Τ.Ε.Ε.

ΝΕΕΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΥΠΕΠΘ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΕ: ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΤΕΕ

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχώρησε το καλοκαίρι στην ψήφιση του νόμου 3475/06 για την Τ.Ε.Ε. αγνοώντας προκλητικά όλες τις προτάσεις, όχι μόνο της εκπαιδευτικής αριστεράς και των Παρεμβάσεων (που έκαναν λόγο για την ανάγκη θεσμοθέτησης του ενιαίου, δημόσιου και δωρεάν 12χρονου σχολείου), μα και της ΟΛΜΕ που έχει διακηρυγμένο πλέον στόχο την ανάπτυξη ενός τύπου σχολείου στη λυκειακή βαθμίδα, «ενός πραγματικού Eνιαίου Λυκείου στο πλαίσιο της καθιέρωσης της 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης.

Το ΥΠ.Ε.Π.Θ. προχώρησε, επίσης χωρίς καμιά συζήτηση, λίγο πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς στην αυθαίρετη κατάργηση 61 σχολικών μονάδων Τ.Ε.Ε. Αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για να κατανοήσει κανείς το πώς η ηγεσία του εννοεί το διάλογο με τους εκπαιδευτικούς φορείς.

Στις 05 Φεβρουαρίου 2007, μια ημέρα πριν την προγραμματισμένη συνάντηση της Υπουργού Παιδείας με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, συνάντηση που είχε συμφωνηθεί με πρώτο θέμα στην ατζέντα τα ζητήματα της τεχνικής – επαγγελματικής εκπαίδευσης , η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας κάνοντας «διάλογο» ουσιαστικά μόνο με τον εαυτό της, ανακοίνωσε με συνέντευξη τύπου τις αποφάσεις της για τα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ (τομείς και ειδικότητες ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, ωρολόγιο πρόγραμμα όλων των τάξεων των ΕΠΑΛ, διαδικασίες πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευσης των αποφοίτων ΕΠΑΛ). Πέρα, όμως, από τον εμφανή αυταρχισμό της διαδικασίας, η ουσία των αποφάσεων που ανακοίνωσε η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ στις 05/02/2007 για την Τ.Ε.Ε. είναι πως επιμένει να προωθεί τη στροφή του μαθητικού δυναμικού στην πρόωρη κατάρτιση. Αυτός ο στόχος εξυπηρετείται:

α) αφενός μέσα, κυρίως, από ένα τετραπλό, ουσιαστικά, δίκτυο επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης μετά το γυμνάσιο (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΕΠΑΣ άλλων Υπουργείων όπως οι σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ και Μεταγυμνασιακά ΙΕΚ) και

β) αφετέρου μέσα από τον εξοβελισμό από τα ΕΠΑΛ της πλειονότητας των ειδικοτήτων που μέχρι σήμερα υπήρχαν στα ΤΕΕ και τη μεταφορά τους σε σχολές κατάρτισης, τις ΕΠΑΣ. Στα ΕΠΑΛ θα λειτουργήσουν 11 τομείς και 18 ειδικότητες (από τις οποίες οι δύο είναι πλοιάρχων και μηχανικών εμπορικού ναυτικού), ενώ στις Επαγγελματικές Σχολές 33 ειδικότητες.

Η βίαιη έξοδος μαθητών προς την κατάρτιση προωθείται με την κατάργηση στα ΕΠΑΛ της πλειονότητας των ειδικοτήτων που λειτουργούν σήμερα στα ΤΕΕ και την ένταξή τους αποκλειστικά μόνο στις ΕΠΑΣ ή και ορισμένων από αυτές μόνο στα ΙΕΚ. Έτσι ουσιαστικά η επιλογή από τον απόφοιτο της Α΄ τάξης ανάμεσα στα ΕΠΑΛ ή τις ΕΠΑΣ είναι νοθευμένη, αφού ειδικότητες που πιθανόν επιθυμεί θα προσφέρονται μόνο στις ΕΠΑΣ. Με αυτό τον τρόπο επιχειρείται η βίαιη προώθηση μαθητών προς την κατάρτιση. Οι μαθητές μάλιστα που θα επιθυμούν τις ειδικότητες αυτές και θα ακολουθήσουν αναγκαστικά τη διαδρομή των ΕΠΑΣ αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Πιο αναλυτικά, καταργούνται τρεις τομείς στη Β΄ τάξη των ΕΠΑΛ σε σχέση με τους λειτουργούντες στα σημερινά ΤΕΕ (συγκεκριμένα, δεν παρέχονται από τα ΕΠΑΛ οι τομείς Κλωστοϋφαντουργίας-Ένδυσης, Χημικών Εργαστηριακών Εφαρμογών και Αισθητικής–Κομμωτικής). Μειώνονται, επίσης, από 42 σε 18 οι ειδικότητες που θα προσφέρονται στους μαθητές της Γ΄ τάξης των ΕΠΑΛ σε σχέση με όσες παρέχονταν μέχρι σήμερα στο Β΄ κύκλο των ΤΕΕ. Και μπορεί στα ΕΠΑΛ να προστέθηκαν η ειδικότητα των βοηθών Νοσηλευτών και αυτή των Γραφικών Τεχνών από τον τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνών, όμως αφαιρέθηκε η ειδικότητα Βοηθών Φαρμακείου, που είχε ήδη ενταχθεί στα ΕΠΑΛ με Υπουργική Απόφαση Αυτό το γαϊτανάκι του ράβε-ξήλωνε δηλώνει και την προχειρότητα των σχεδιασμών του ΥΠΕΠΘ. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για την Τ.Ε.Ε. δεν έχουν προκύψει από κανενός είδους επιστημονική μελέτη και αποτίμηση της υπάρχουσας δομής της εκπαίδευσης συνολικά, ιδιαίτερα της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα, και κατά συνέπεια δεν απαντούν στα υπαρκτά ζητήματα που αφορούν στις αδυναμίες και τις προοπτικές της. Είναι δε χαρακτηριστικό πως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στη σχετική εισήγησή του προς το ΥΠΕΠΘ πρότεινε 13 τομείς στη Β΄ τάξη ΕΠΑΛ και 23 ειδικότητες στη Γ΄τάξη ΕΠΑΛ. Στις ΕΠΑΣ εξαγγέλθηκε πως θα λειτουργήσουν 33 (!!) ειδικότητες με εντελώς διαφορετικούς στόχους αλλά και εκπαιδευτικό περιεχόμενο και επίπεδο. Είναι φανερό ότι για αρκετές από αυτές τις ειδικότητες, που οδηγούνται στις ΕΠΑΣ, δεν ευσταθεί το επιχείρημα του ΥΠΕΠΘ όπως καταγράφεται στη εισηγητική έκθεση του ν. 3475/06 και σε δελτίο τύπου του ΥΠΕΠΘ, ότι «οι Επαγγελματικές σχολές (ΕΠΑΣ), απευθύνονται σε μαθητές οι οποίοι επιθυμούν να φοιτήσουν σε ειδικότητες που δεν απαιτούν ισχυρή θεωρητική υποστήριξη, αλλά επικεντρώνονται κυρίως στην πρακτική εξάσκηση, ώστε οι απόφοιτοί τους να εντάσσονται άμεσα στην αγορά εργασίας ως ειδικευμένοι τεχνίτες». Έτσι, συνωστίζονται ειδικότητες που απαιτούν ισχυρή θεωρητική υποστήριξη και έχουν αντιστοιχία με ειδικότητες και επαγγέλματα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση (όπως, π.χ., Οδοντοτεχνίτες, Φυσικοθεραπευτές, Αισθητικοί, Συντηρητές Έργων Τέχνης, Οινοποιοίας κ.ά.) με ειδικότητες στενής κατάρτισης (π.χ. μαγειρικής, τυροκομίας, ξυλογλυπτικής κ.ά.), αλλά και με άλλες που αποτελούν ουσιαστικά εξειδικεύσεις ειδικοτήτων που παρέχονται στα ΕΠΑΛ (π.χ. η ειδικότητα εργαλειομηχανών CNC των ΕΠΑΣ αποτελεί εξειδίκευση της ειδικότητας της Γενικής Μηχανολογίας των ΕΠΑΛ).

Σύμφωνα, επίσης, με τις ίδιες εξαγγελίες, καταργούνται οριστικά ορισμένες ειδικότητες από το δημόσιο σχολείο, καθώς δεν προβλέπεται να λειτουργούν ούτε στα ΕΠΑΛ ούτε στις ΕΠΑΣ (διατροφής-διαιτολογίας, κοινωνικών φροντιστών, ηλεκτρολόγων αυτοκινήτων, κτιριακών έργων), με σοβαρές αρνητικές συνέπειες για την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και ειδικότερα για το εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών αντίστοιχων ειδικοτήτων.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι και μετά από αυτές τις ρυθμίσεις εξακολουθούν να παραμένουν τα κύρια χαρακτηριστικά των αντιεκπαιδευτικών επιλογών του νόμου 3475/06 (πολυδιάσπαση τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, παράδοση τμήματός τους – πτυχίο επίπεδου γ - στον ιδιωτικό τομέα και υποβάθμισή της).

Η κυβέρνηση, ανταποκρινόμενη στην ουσία των αποφάσεων της Mπολόνια και στις κατευθύνσεις της Λισαβόνας και της Πράγας, σχεδιάζει να χορηγήσει πτυχίο επιπέδου β στους απόφοιτους του EΠAΛ και του EΠAΣ και να τους παραπέμψει στη συνέχεια στα δημόσια ή ιδιωτικά I.E.K., για να αποκτήσουν πτυχίο επιπέδου γ. H μόνη διαφορά που θα χαρακτηρίζει τη μαθητική «σταδιοδρομία» των αποφοίτων της δευτεροβάθμιας Tεχνικής Eπαγγελματικής Eκπαίδευσης και σύμφωνα πάντα με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς αφορά στη διάρκεια των σπουδών τους στα I.E.K.

Άνθρακες, επομένως, ο θησαυρός της χορήγησης πτυχίων επιπέδου γ από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Aυτά θα χορηγούνται από τα I.E.K. (δημόσια και ιδιωτικά) έναντι αδρής αμοιβής, οξύνοντας βέβαια τους κοινωνικούς φραγμούς στη μόρφωση και υποτάσσοντας ακόμη περισσότερο την εκπαιδευτική λειτουργία στη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση της οικονομίας, που απαιτεί τη δημιουργία του «ελαστικού εργαζόμενου», με γνώσεις και δεξιότητες που ανασυντίθενται σε βραχύ χρόνο.

Mε όχημα τη θεσμική αναβάθμιση του συστήματος Kατάρτισης των I.E.K. επιχειρείται δηλαδή να κατοχυρωθεί μια διαδικασία «πιστοποίησης επαγγελματικών ικανοτήτων», ουσιαστικά ελεγχόμενη από τους βιομηχάνους, που θα κάνει «σκόνη και θρύψαλα» όποια αξία έχουν τα πτυχία και τα διπλώματα του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, αποσυνδέοντας παραπέρα τους τίτλους σπουδών από το όποιο δικαίωμα στην εργασία στην κατεύθυνση της «διά βίου μάθησης».

Είναι βέβαιο πως οι προτεινόμενες αλλαγές θα σπρώξουν μαθητική πελατεία στα I.E.K. της φτηνής κατάρτισης και επανακατάρτισης. Ακόμη περισσότερο βέβαιο είναι πως οι Σχολάρχες θα γεμίσουν τα ταμεία τους από τη σχεδιαζόμενη χορήγηση του δικαιώματος πρόσβασης των αποφοίτων των I.E.K. στα A.E.I. μέσω ενός συστήματος πιστωτικών μονάδων, το οποίο αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί έως το τέλος του 2007.

Αυτά τα μέτρα αποδιαρθρώνουν ακόμη περισσότερο τη δημόσια εκπαίδευση, στοχεύουν στην εδραίωση του φτηνού ευέλικτου σχολείου της αγοράς για την παραγωγή των αυριανών απασχολήσιμων εργαζομένων, κακοπληρωμένων, ημιμαθών, ανασφάλιστων κατά βάση και ανασφαλών. Χωρίς δικαιώματα, που θα αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις τεχνολογικές εξελίξεις στο ίδιο του το επάγγελμα τους και θα βρίσκονται στη διαρκή ανάγκη να επανακαταρτίζονται αλλάζοντας στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου 5 ή 6 φορές δουλειά. Αυτό και μόνο το γεγονός αποκαλύπτει πως το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές σ’ αυτήν τη συγκυρία, επιλέγουν όχι την υψηλή γενική μόρφωση και τεχνική ειδίκευση του συνόλου των αυριανών εργαζομένων για την αύξηση της παραγωγικότητας, μα την ουσιαστική απειδίκευση της πλειοψηφίας τους, ώστε να υπάρχει μια δεξαμενή για τα κακοπληρωμένα επαγγέλματα με στόχο ν’ απορροφηθούν οι διακυμάνσεις των αγορών.

Αυτές οι προτάσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεμελιωθούν στο «δικαίωμα» των μαθητών που «υστερούν» να μάθουν τουλάχιστον μία τέχνη, όπως ισχυρίζονται μερικοί νεόκοποι υποστηρικτές της τριχοτόμησης της λυκειακής βαθμίδας. Εάν, βέβαια, κανείς δεχτεί ότι ο μαθητής που «υστερεί» δεν είναι άξιος, δεν είναι προκομμένος, δεν διαβάζει κ.τ.λ., αν με λίγα λόγια αποδεχτεί ότι είναι ατομικές οι ευθύνες για την επίδοση του, μοιραία θα καταλήξει στην ανάγκη ίδρυσης σχολών για αυτούς τους μαθητές. Όλες οι έρευνες που έγιναν κυρίως στο εξωτερικό, ωστόσο, τονίζουν πως οι λόγοι που «υστερούν» τόσοι μαθητές είναι καθαρά κοινωνικοί, ενώ το σίγουρο αποτέλεσμα της μαθητικής τους υστέρησης δεν είναι τα «πολλά λεφτά» που υποτίθεται πως κερδίζουν όσοι ασκούν τα «περιφρονημένα» τεχνικά επαγγέλματα, μα η φτώχεια, όπως αποκαλύπτει και η πρόσφατη έρευνα της Στατιστικής Yπηρεσίας, που αποδεικνύει πως όσο περισσότερο μορφώνονται τα μέλη μιας οικογένειας, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες το νοικοκυριό αυτό να απειληθεί από τη φτώχεια.

Με τις πρόσφατες εξαγγελίες του ΥΠΕΠΘ η πρόβλεψη ποσοστού για την πρόσβαση των αποφοίτων των ΕΠΑΛ στα ΑΤΕΙ μέσα από ένα δεύτερο δρόμο πανελλαδικών εξετάσεων μεταξύ των αποφοίτων των ΕΠΑΛ μπορεί να θεσμοθετείται, μοιάζει όμως με πρόσκληση σε «ανεπιθύμητους επισκέπτες», αφού δεν αίρονται, και στο νέο σύστημα, οι εκπαιδευτικές ανισότητες και οι κοινωνικοί-ταξικοί φραγμοί του σημερινού συστήματος πρόσβασης (περιορισμένες θέσεις και μόνο στα ΑΤΕΙ για τους απόφοιτους της ΤΕΕ, πρόσβαση μόνο σε αντίστοιχες ειδικότητες, βαθμολογική βάση κ.λπ.), με αποτέλεσμα να αποκλείονται και στο μέλλον χιλιάδες απόφοιτοι των ΕΠΑΛ από τα ΑΤΕΙ, παρά το γεγονός ότι ενδέχεται να επιτυγχάνουν βαθμολογία ακόμη και αρκετά πάνω από τη βαθμολογική βάση.

Να σημειώσουμε, επίσης, πως το ΥΠΕΠΘ δεν δεσμεύτηκε πως το ειδικό αυτό ποσοστό θα είναι αναλογικό του μαθητικού δυναμικού. Υπενθυμίζουμε πως μέχρι τώρα το ΥΠΕΠΘ απέρριπτε κάθε σχετική πρόταση (βλ. σχετική πρόταση της ΟΛΜΕ). Τώρα, κάτω από το βάρος της πραγματικότητας, αναγκάζεται να τροποποιήσει στο σημείο αυτό τον πρόσφατο νόμο.

Η μεγάλη, ωστόσο, διαρροή μαθητών από τα Eπαγγελματικά Λύκεια (φέτος την πρώτη τάξη των EΠAΛ επέλεξαν 23.500 μαθητές, μειωμένοι κατά 8.500 σε σχέση με την περυσινή A TEE , αποτελεί μία ακόμη απόδειξη σε ποιο βαθμό οι μαθητές και οι γονείς τους πείθονται από τις υποσχέσεις της κυβέρνησης πως μπορούν μέσω των ΕΠΑΛ να κατοχυρώσουν το δικαίωμα πρόσβασης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Η διαφηµιζόµενη, επομένως, ισοτιµία του Επαγγελµατικού Λυκείου (ΕΠΑΛ) µε το Γενικό Λύκειο παραµένει στα χαρτιά χωρίς πρακτικό αντίκρισµα. Προϋπόθεση για μια τέτοια ισοτιμία είναι η θεσμοθέτηση ενιαίας 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης που θα παρέχει στέρεα και ολοκληρωμένη γνώση και θα χωράει όλα τα παιδιά. Πρόκειται για θεμελιώδες αίτημα που διεκδικεί η εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά η κυβέρνηση το παραπέμπει στις καλένδες.

Η συνεχιζόµενη, άλλωστε, οικονοµική ασφυξία της δημόσιας εκπαίδευσης, καθώς το ποσοστό των δαπανών που προβλέπει ο προϋπολογισµός για την παιδεία επί του Α.Ε.Π. συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο (3,58% του ΑΕΠ το 2005, 3,52% το 2006, ακόμη χαμηλότερο για το 2007). Η χρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου στην Ελλάδα βρίσκεται στο χαµηλότερο επίπεδο ανάµεσα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Είναι όµως αυτονόητο ότι η ανάπτυξη της παιδείας και ιδιαίτερα της τεχνικής - επαγγελµατικής προϋποθέτει γενναία χρηματοδότηση, μιας και εκ των πραγμάτων είναι ακριβότερη από τη «διδασκαλία στον μαυροπίνακα». Απαιτεί σύγχρονες κτιριακές υποδομές και πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές, λιγότερους μαθητές στο τμήμα και συνεχή ανανέωση του αναλώσιμου εξοπλισμού που χρησιμοποιείται για την πρακτική άσκηση των μαθητών. Απαιτείται αλλαγή εκπαιδευτικής πολιτικής σε όφελος του δημόσιου σχολείου και ουσιαστική αύξηση των δημόσιων δαπανών τουλάχιστον στο 5% επί του ΑΕΠ. Ιδιαίτερα για την τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση η βελτίωση και η αναβάθμισή της χωρίς αύξηση δαπανών είναι ουτοπία ή, ορθότερα, κοροϊδία.

Αδιαπραγμάτευτη θέση μας είναι ΚAMIA ΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΕΙ ΣΤΗΝ Τ.Ε.Ε. Σε καμιά περίπτωση δε θα δεχθούμε, με πρόσχημα την κατάργηση ειδικοτήτων, να μειωθούν οι θέσεις εργασίας και συνάδελφοί μας να περιέλθουν σε κατάσταση εργασιακής αβεβαιότητας. Δεν ανεχόμαστε, επίσης, το διαρκή εμπαιγμό των αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών.
  • Απαιτούμε τη ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΚΑΙ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ.
  • Σε κάθε περίπτωση να μην εξαιρεθούν από το 30μηνο οι κατηγορίες ΤΕ - ΔΕ.


Η ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ …

ΨΕΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ…ΤΖΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ…

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

Είναι προφανές ότι το πρόσφατο σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων» απομυθοποίησε ότι με προπαγανδιστικό κόπο φιλοτεχνούσαν ως τώρα οι κυρίαρχοι κύκλοι και αποκάλυψε τους στόχους που έντεχνα έκρυβαν χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις.

Από τότε που πρωτοεμφανίστηκαν τα Αποθεματικά των Ταμείων επινοήθηκαν διάφοροι τρόποι αφαίμαξής τους, με στόχο την ενίσχυση του «ανταγωνισμού», της «επιχειρηματικότητας» και άλλων αντίστοιχων ιδεολογημάτων. Ταυτόχρονα η ανάδειξη των ελλειμμάτων σε κεντρικό ζήτημα είχε σαν στόχο να υποβάλλει στη συνείδηση των εργαζομένων την ανάγκη των «θυσιών για τη σωτηρία» των ταμείων.

Οι πραγματικές αιτίες των ελλειμμάτων όμως βρίσκονται στις ιδιόμορφες σχέσεις, ασφαλιστικών ταμείων και τραπεζών, στην καταλήστευση των χρημάτων των ταμείων από το κεφάλαιο, στην εισφοροδιαφυγή και γενικότερα στη χρησιμοποίηση των κονδυλίων που συγκεντρώνονταν για την κοινωνική ασφάλιση όχι προς όφελος των εργαζομένων, αλλά σαν “προίκα” προς τις επιχειρήσεις. Μιλάμε για ένα αστρονομικό έλλειμμα 64 δις ευρώ. Ακόμα τη διετία 2005-2007 τουλάχιστον 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ από τα Αποθεματικά πήγαν σε αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις και βέβαια τα περισσότερα από αυτά θα χαθούν. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν για κάποιο λόγο τα Ταμεία αναγκαστούν να ρευστοποιήσουν τις «επενδύσεις» τους, οι ζημιές θα είναι πολύ - πολύ μεγαλύτερες, ανυπολόγιστες, αφού τα αποθεματικά βρίσκονται κυριολεκτικά σε κατάσταση απόλυτης «ομηρίας» από εκείνους που ελέγχουν τα χρηματιστηριακά παιχνίδια.

Το ΤΕΑΔΥ στη δίνη του τζόγου

Αξίζει στο σημείο αυτό να κάνουμε ορισμένες ουσιαστικές επισημάνσεις που αφορούν στο πρόσφατο σκάνδαλο των “δομημένων ομολόγων”.

Το κεντρικό οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αποφασίζει να διαβεί το Ρουβικώνα από τα μέσα του 2004. Αντί των ανεμικών ρυθμίσεων που ως γνωστό προέβλεπαν την αύξηση του ορίου τοποθέτησης στο Χρηματιστήριο από το 23% στο 29% σκέφτονται να αξιοποιήσουν στην κεφαλαιαγορά το υπόλοιπο 77% σε εξωχρηματιστηριακές τοποθετήσεις «δομημένων ομολόγων». Έχουν έτσι έναν τριπλό στόχο. α) την ενίσχυση του ακόρεστου χρηματοπιστωτικού – τραπεζικού κεφαλαίου. Μιλάμε για ένα φιλέτο περίπου 30δις ευρώ όπως υπολογίζονται τα σημερινά αποθεματικά των ταμείων. β) την κάλυψη του δημόσιου χρέους μέσω της καταλήστευσης των αποθεματικών και γ) την επιτάχυνση της κατάρρευσης των ταμείων που είναι προϋπόθεση για την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, που αποτελεί στρατηγικό στόχο των κυρίαρχων κύκλων. Με ένα σμπάρο τρία τρυγόνια! Έπεσαν όμως έξω στους υπολογισμούς γιατί δεν μοίρασαν όπως φαίνεται σωστά την τράπουλα σε όλους τους παίκτες. Τα υπόλοιπα στοιχεία της υπόθεσης, άσχετα αν ασχοληθούμε και μ’ αυτά, (αχυράνθρωποι–διοικητές ταμείων, προμήθειες, διαδρομές ομολόγων, μη παρεμβολή ελεγκτικών μηχανισμών από την Τράπεζα της Ελλάδος) έχουν τη σημασία τους, αλλά αποτελούν δευτερεύουσα πλευρά του ζητήματος.

Συγκεκριμένα τι συνέβη με το ΤΕΑΔΥ

Το Τ.Ε.Α.Δ.Υ., το Ταμείο Επικουρική Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων και το οποίο μετά τη σύνταξη, μας χορηγεί ένα επιπρόσθετο ποσό, τη λεγόμενη επικουρική σύνταξη, βρέθηκε με ευθύνη τόσο της κυβέρνησης, όσο και της διοίκησης του, στη δίνη του χρηματιστηριακού τζόγου με αποτέλεσμα την απώλεια πολλών εκατομμυρίων € από τα αποθεματικά του. Στο ταμείο αυτό συμβάλλουμε μηνιαίως με το ποσόν των 35€ περίπου για ένα μεσαίο κλιμάκιο και επιπροσθέτως υπάρχει και συμβολή του δημοσίου περίπου με το ίδιο ποσόν. Για το κλιμάκιο 11 λόγου χάρη, που αποτελεί και ένα μέσο κλιμάκιο, το Τ.Ε.Α.Δ.Υ. εισπράττει μηνιαίως περί τα 70€ ανά υπάλληλο και αυτό για 500 χιλιάδες περίπου ασφαλισμένους.

Το ύψος των αποθεματικών του Τ.Ε.Α.Δ.Υ. την 30η/12/05 ήταν 1 δις 810 εκ €, εκ των οποίων τα 938.008.980 € είναι τοποθετημένα σε μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και ομόλογα. Το χαρτοφυλάκιο των ομολόγων του Τ.Ε.Α.Δ.Υ. ανέρχεται σε 701.136.000 €, συνεπώς τα ομόλογα αποτελούν τη μερίδα του λέοντος του συνόλου των χρεογράφων του ταμείου.

Οι «επενδυτικοί» σύμβουλοι και οι «επενδυτικές» επιλογές του Τ.Ε.Α.Δ.Υ

Η χρηματιστηριακή εταιρεία «Ακρόπολις» αποτελεί τον «επενδυτικό» σύμβουλο του Τ.Ε.Α.Δ.Υ., από το 2006 μέχρι σήμερα που της αφαιρέθηκε προσωρινά η άδεια, σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις του σε ομόλογα. Συγχρόνως διαχειρίζεται και τα αποθεματικά τεσσάρων ακόμη ασφαλιστικών οργανισμών. Ενώ η εν λόγω χρηματιστηριακή το 2004 εμφανίζει ζημιά ύψους 712 χιλ. €, το 2005 εμφανίζει καθαρά κέρδη 240 χιλ. €. Τι συνέβη; Τη ζημιά την εμφανίζει διότι το 2004 της επιβάλλεται από την επιτροπή κεφαλαιαγοράς ένα τεράστιο πρόστιμο, το μεγαλύτερο εξ όσων έχουν επιβληθεί μέχρι σήμερα, ύψους 1 εκ €, επιπλέον δε, πολύ σημαντικότερο, της αφαιρείται η άδεια να πραγματοποιεί αναδοχές για εισαγωγή εταιρειών στο Χ.Α.Α.

Και όμως μετά από όλα αυτά το Δ.Σ. του Τ.Ε.Α.Δ.Υ., μέσω αυτής, τζιράρει στη δευτερογενή αγορά, όπου τα ομόλογα διαπραγματεύονται όπως οι μετοχές, άνω του 1,230 δις

Η «πτήση των ομολόγων»

Οι «επίμαχες» πωλήσεις της «Ακρόπολις» είναι τέσσερις κι όλες εγγράφηκαν σε μία μόνο ημέρα. Την 7/8/2006. Την 1η Αυγούστου 2006 που έγινε η συναλλαγή και σε λίγες ώρες, το ταμείο είχε απώλεια 22 εκ €. Στον τύπο διαβάζουμε ότι ο επίτροπος, ο οποίος τοποθετήθηκε στην χρηματιστηριακή, καθώς και η επιτροπή κεφαλαιαγοράς, στρέφουν την προσοχή τους σε ποσόν 70 εκ €. Προφανώς αναφέρονται, πολύ κακώς, στην τελευταία αγορά της ίδιας όμως ημέρας, και του ίδιου υπερτιμημένου ομολόγου. Τι ακριβώς έγινε;

Η «Ακρόπολις» χρηματιστηριακή συγκροτεί υπεράκτια (off shore) θυγατρική εταιρεία με έδρα τη Κύπρο. Η τελευταία αγοράζει ομόλογα από την «Ακρόπολις» και τα πουλά στον εαυτό της, η οποία με τη σειρά της τα πουλά υπερτιμημένα στο Τ.Ε.Α.Δ.Υ.

Ας παρακολουθήσουμε την πορεία των ομολόγων:

Ελληνική εμπορική τράπεζα κατέχει ομόλογα με τιμή ανά τοκομερίδιο 97,5€ και πωλεί σε κυπριακή τράπεζα με τιμή 97,8€. Αυτή πωλεί στην κυπριακή υπεράκτια εταιρεία, θυγατρική της Ακρόπολις, σε τιμή 97,9€ ανά τοκομερίδιο. Αυτή πωλεί εικονικά στον εαυτό της δηλαδή στην Ακρόπολις ΑΧΕΠΕΥ με τιμή 105,3 € ανά τοκομερίδιο (παρατηρήστε το «άλμα» της τιμής σε σχέση με τις προηγούμενες αγοραπωλησίες του ομολόγου. Τι τους πειράζει αφού δεν την κατέβαλαν). Αυτή πωλεί στο Τ.Ε.Α.Δ.Υ. με τιμή 106,75 €.

Δηλαδή, τα ομόλογα «φεύγουν» από την Αθήνα με τιμή 97 € ανά κομμάτι και μέσω Κύπρου, γυρίζουν στην Αθήνα με τιμή 106,75 € και με τελευταίο παραλήπτη το Τ.Ε.Α.Δ.Υ!

Η πολιτική του επενδυτικού χρηματιστηριακού ρίσκου δημιουργεί κέρδη;

Η απάντηση είναι φυσικά ΟΧΙ τόσο για το ΤΕΑΔΥ, όπως δείξαμε, όσο και για το σύνολο των ασφαλιστικών ταμείων.

Αν οι εργαζόμενοι της χώρας περίμεναν από τα ομόλογα και το ρίσκο, από τον χρηματιστηριακό τζόγο δηλαδή, να αυξηθούν τα κεφάλαια των Ασφαλιστικών τους Ταμείων, τότε η κατάσταση που θα υπήρχε σήμερα θα ήταν για όλους μας παραπάνω από τραγική. Μπορεί να αποτελεί γεγονός ότι κάποιοι ορέγονται να βάλουν στο χέρι και το τελευταίο ευρώ που διαθέτουν τα Ταμεία, όμως αδιαμφισβήτητες αλήθειες είναι και οι εξής δύο: Πρώτον, η συνεχής αύξηση της περιουσίας των Ταμείων είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο των συνεχώς αυξανόμενων εισφορών των εργαζομένων. Δεύτερον, τα αποθεματικά αυτά θα ήταν σήμερα πολλαπλάσια, αν δεν είχαν λεηλατηθεί, παρακρατηθεί και υπεξαιρεθεί αμύθητα ποσά, που κατά καιρούς έγιναν χρηματοδοτήσεις και πλούτος για το κεφάλαιο.

Τα στοιχεία και για τη ΝΔ και για το ΠΑΣΟΚ είναι αμείλικτα. Την ώρα που οι δυο τους ανταλλάσσουν στοιχεία για τις απώλειες που υπέστησαν τα αποθεματικά, εξαιτίας της δικής τους πολιτικής, τα πλεονάσματα των Ασφαλιστικών Ταμείων αυξάνονται χρόνο με το χρόνο με ρυθμούς που εδώ και μια πενταετία έχουν σταθεροποιηθεί κατά μέσο όρο στα επίπεδα του 1,5 δισ. ευρώ. Την ώρα, δηλαδή, που μέρος των αποθεματικών γίνεται... θυσία στο βωμό του χρηματιστηριακού τζόγου, τα ετήσια πλεονάσματα των Ταμείων αυξάνονται χάρη στις αυξανόμενες εισφορές των εργαζομένων. Το 93,9% των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων συγκεντρώνονται από χρήματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προέρχονται από τους εργαζόμενους.

Δε φταίει κανείς;

Οι κυβερνητικές ευθύνες είναι τεράστιες

Όχι διότι οι διοικήσεις είναι επιλογή του υπουργού κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά κυρίως, γιατί η κυβερνητική λογική είναι η λογική της ανταποδοτικότητας των εισφορών μέσω της «απόδοσής», μετά τη μετατροπή τους σε χαρτιά, «άϋλους τίτλους» Αυτός είναι ο πυρήνας του ζητήματος. Τα ταμεία είναι φορείς κοινωνικής ασφάλισης και δεν μπορεί να είναι θεσμικοί «επενδυτές». Τα αποθεματικά τους οφείλουν να είναι πρωτίστως ασφαλή και δευτερευόντως «αποδοτικά».

Η κυβέρνηση φταίει αφού διόρισε διοικητές των ταμείων πολιτικούς της φίλους και με όχημα αυτές τις διοικήσεις, προχώρησε στην πώληση της μετοχής της Εμπορικής τράπεζας στη γαλλική Gredit Agricole. Μεταξύ αυτών των διοικήσεων και το Τ.Ε.Α.Δ.Υ. που ως θεσμικός επενδυτής πούλησε όλες τις μετοχές της Εμπορικής που κατείχε, περίπου 15 εκ μετοχές, στους Γάλλους, αδιαφορώντας αν μία τράπεζα του δημοσίου ιδιωτικοποιείται και επισυμβαίνει μια επιθετική εξαγορά, κάτι που απαγορεύει ο νόμος. Αυτός είναι ο ρόλος των θεσμικών «επενδυτών»: επίθεση κατά της εργασίας.

Η κυβέρνηση φταίει όταν ζητά το 25% των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων να επενδύεται σε μετοχές από το 23% που είναι σήμερα, όπως διαμορφώθηκε από τους εκσυγχρονιστές της κυβέρνησης Σημίτη.

Οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιες και δεδομένες

Όχι μόνο γιατί διαμόρφωσε όλο το προηγούμενο διάστημα το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο και άνοιξε το δρόμο για το τσογάρισμα και τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά και γιατί σήμερα δεν έχει καμιά αντίρρηση για την προώθηση των στρατηγικών στόχων και αλλαγών. Αυτό φαίνεται από το ό,τι δε θίγει καθόλου τα ζητήματα αυτά κι αρκείται στο εντυπωσιοθηρικό θέμα των μιζών. Ίσως σκέπτονται τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πως μπορεί να είναι η δική τους κυβέρνηση που θα αξιοποιήσει τις συνέπειες αυτών των ομολόγων-στραγγαλιστών για να αλλάξει το ασφαλιστικό σύστημα, που ενώ έχει κορυφαία σημασία για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν κρύβει φοβερές δυσκολίες και απρόβλεπτες εργατικές αντιδράσεις, επικίνδυνες για το σύστημα και τις πολιτικές δυνάμεις.

Οι ευθύνες των συνδικαλιστών δεν είναι μικρότερες

Η ευθύνη της ΑΔΕΔΥ και όλων των παρατάξεων που έχουν εκπροσώπους στο Δ.Σ. του ΤΕΑΔΥ (ΠΑΣΚ 2- ΔΑΚΕ 2- ΠΑΜΕ1- Αυτόνομη Παρέμβαση 1) είναι μεγάλη γιατί αποδέχτηκαν και συναίνεσαν στη επιχειρηματική δράση και τη λογική του παιχνιδιού της αγοράς με τα χρήματα των εργαζομένων διευκολύνοντας τα σχέδια της κυβέρνησης και των κάθε είδους τρωκτικών.

Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες γιατί με την ψήφο τους αποδέχτηκαν τις νεοφιλελεύθερες – διαχειριστικές λογικές αξιοποίησης των αποθεματικών.

Οφείλουν όλοι τους να δώσουν δημόσια εξηγήσεις και να αναλάβουν τις ευθύνες τους ιδιαίτερα αυτοί που γίνονται τιμητές των πάντων. Θα συμφωνήσουμε ότι το θεσμικό πλαίσιο πνίγει τα ταμεία, εξανεμίζει τις εισφορές μας, δανείζει στο δημόσιο και τους καπιταλιστές «χοντραίνει» τους χρηματιστές και τα αρπακτικά της αγοράς. Υπάρχουν όμως πολιτικές ευθύνες στην εκπροσώπησή μας. Ο κλάδος βοά και θέλει εξηγήσεις και πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα:

• Γιατί συμφώνησαν σ’ αυτές τις συναλλαγές; Η συζήτηση στο Δ.Σ. του ΤΕΑΔΥ που συμμετείχαν γινόταν: για χρηματιστηριακές επενδύσεις, για αναδιάρθρωση του χαρτοφυλακίου, για μετατροπή των σταθερών ομολόγων σε δομημένα, για αγοραπωλησίες όχι μέσω κρατικών τραπεζών, αλλά της γνωστής και καταδικασμένης αμαρτωλής χρηματιστηριακής εταιρείας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» κι αυτοί συμφώνησαν!!! Τι θα μπορούσαν να κάνουν όλοι οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι και ιδιαίτερα αυτοί της συνδικαλιστικής αριστεράς; Θα μπορούσαν να μειοψηφίσουν, να ψηφίσουν έστω λευκό, να αποχωρήσουν, να παραιτηθούν, να αναδείξουν το ζήτημα.

Το Δ.Σ. της ΔΟΕ, κόντρα στη σιωπή των εκπροσώπων, οφείλει να τοποθετηθεί δημόσια. Να υπερασπίσουμε τους κόπους μιας ζωής, να αποκαλύψουν τις πραγματικές προθέσεις των κυβερνώντων, να υπερασπιστούν το σύνολο των θέσεων των κλάδων για:

ü Δημόσια καθολική υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση-συνταξιοδότηση, με παροχές υψηλού επιπέδου για όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα

ü Επιστροφή στα ταμεία των οφειλόμενων 64 δις ευρώ (22 τρις δραχμές), που λεηλάτησαν οι κυβερνήσεις, το κράτος, οι τράπεζες και η εργοδοσία, όλη τη μεταπολεμική περίοδο.

ü Εγγύηση του κράτους για τα αποθεματικά των ταμείων. Τα αποθεματικά να αξιοποιούνται με σταθερές και σίγουρες αποδόσεις χωρίς κανένα ρίσκο και μεσάζοντες (προθεσμιακές καταθέσεις, αγορά σταθερών ομολόγων δημοσίου). Απαγόρευση της διοχέτευσης των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο και ευρύτερα στις χρηματιστηριακές αγορές και άλλων σύνθετων χρηματιστηριακών προϊόντων.

ü Αυτοδιαχείριση των ταμείων και εργατικός έλεγχος. Βέτο σε κάθε επιχειρηματική και αγοραία λογική διαχείρισης. Συμμετοχή με ανακλητούς εκπροσώπους που θα λογοδοτούν στις Γ.Σ. και στα συνέδρια.

ü Κατάργηση ιδιωτικής ασφάλισης. Κοινωνικά και όχι ανταποδοτικά κριτήρια στη λειτουργία των ασφαλιστικών μας ταμείων

ü Σταδιακή μείωση εισφοράς των εργαζομένων με κατεύθυνση την πλήρη κατάργησή της. Καμιά ενοποίηση επικουρικών ταμείων (π.χ. ΤΕΑΔΥ - ΜΤΠΥ στο δημόσιο) που να μειώνει το ύψος της επικουρικής σύνταξης.

Είναι χρέος κάθε συναδέλφου να μην αδρανήσει, να μη σιωπήσει και να μην υποταχθεί στην κυρίαρχη συνδικαλιστική λογική πως δε μπορούμε να κάνουμε και τίποτα, αλλά μαζί με τις ανεξάρτητες ριζοσπαστικές δυνάμεις να απαιτήσει ΤΩΡΑ :

· Να μπει φραγμός στη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, στο κόλπο με το τσογάρισμα των χρημάτων στο χρηματιστήριο και στα ομόλογα-στραγγαλιστές, που μπορούν να αποτελέσουν το «δούρειο ίππο»για τη συντριβή του ασφαλιστικού συστήματος.

· Να μπει φραγμός στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά και στη λογική της ανταποδοτικότητας και των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων που αρχίζουν να καθορίζουν τη λειτουργία και των δημόσιων ταμείων.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Ο.Λ.Μ.Ε.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,


Το 13ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ του μεγαλύτερου κλάδου εργαζομένων της χώρας μας με 90.000 μέλη θα διεξαχθεί στην Αθήνα από 28 Ιουνίου μέχρι και την 1η Ιουλίου 2007. Εμείς θέλουμε να το παρακολουθήσετε όλοι, γιατί επιδιώκουμε να είναι ένα ανοιχτό δημοκρατικό συνέδριο μάχης, που θα συμβάλλει στην εδραίωση και την εμβάθυνση του κοινού πανεκπαιδευτικού αγώνα, που αποτελεί το κεκτημένο των μεγάλων κινητοποιήσεων της φετινής χρονιάς.

Ο αγώνας για την ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ενάντια σε κάθε μορφής ιδιωτικοποίησης και επιχειρηματικοποίησης, με αιχμές, εκτός των άλλων:

· Ανατροπή, ακύρωση, καμιά εφαρμογή των διακηρύξεων Λισαβόνας, Μπολόνιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προωθούν το σχολείο της αγοράς, την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και τον κατακερματισμό εκπαιδευομένων και εργαζομένων.

· Κατάργηση του νέου νόμου πλαισίου για ΑΕΙ. Υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης με αφετηρία την αντίληψη ότι η εκπαίδευση είναι δημόσιο κοινωνικό αγαθό.

· Kατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης. Έξω οι επιχειρήσεις από τα σχολεία.

· Όχι στην αντιδραστική αναθεώρηση του άρθρου 16, ενιαίο δημόσιο, δωρεάν 12χρονο βασικό σχολείο για όλους χωρίς εξεταστικά φίλτρα και ταξικούς φραγμούς., που θα παρέχει μόρφωση, καλλιέργεια και εφόδια σε όλα τα παιδιά χωρίς διαχωρισμούς, θα καταργεί την διάκριση θεωρίας και πράξης.

· Δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή, όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενιαία δημόσια πανεπιστημιακή εκπαίδευση με όλα τα εργασιακά δικαιώματα στο πτυχίο.

· Eλεύθερη πρόσβαση στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση από το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο της πρότασής μας.

· Όχι στη σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού που αναθέτει σε ιδιώτες και εταιρείες την ανέγερση σχολείων κι άλλων δημοσίων υποδομών και οδηγεί στην ανοιχτή εμπορευματοποίηση της λειτουργίας των δημόσιων σχολείων.

· Εναντίωση στη λεγόμενη «αποκέντρωση» και στα εκπαιδευτικά μοντέλα που προωθούν τη σύνδεση της εκπαίδευσης με τους δήμους, τις περιφέρειες και τους ιδιώτες.

· 15% του κρατικού προϋπολογισμού για την εκπαίδευση, άμεσο διπλασιασμό της χρηματοδότηση τώρα.

· Κάλυψη όλων των κενών, με μαζικούς διορισμούς για την κάλυψη όλου του εκπαιδευτικού έργου που είναι σήμερα αναγκαίο Κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων 2525, 2640,3475/06 κ.λ.π.

· 20 μαθητές στο τμήμα, 15 στις κατευθύνσεις και 10 μαθητές στα εργαστήρια.

· Όχι στη βαθμολογική βάση του 10 ως προαπαιτούμενο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αφενός γιατί είναι αποτέλεσμα ανταγωνιστικού διαγωνισμού και όχι διαπιστωτικής εξέτασης και είναι επομένως επιστημονικά αυθαίρετο μέτρο και αφετέρου γιατί αποκλείει από την τριτοβάθμια εκπαίδευση χιλιάδες νέους των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων και τους εξωθεί στα ιδιωτικά δίκτυα κατάρτισης (IEK, KEK, κολέγια κ.λπ.).

· Oικονομική στήριξη λαϊκών οικογενειών και ταυτόχρονη καθιέρωση ζωνών εκπαιδευτικής προτεραιότητας, που θα απευθύνονται στις ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες, στις υποβαθμισμένες και ακριτικές περιοχές, στα παιδιά των μεταναστών, ώστε κανένα παιδί κάτω από τα 18 να μην βρίσκεται εκτός εκπαιδευτικού συστήματος στο σπίτι, στο δρόμο ή στην εργασία. Παράλληλα αντισταθμιστική αγωγή που μειώνει τις εκπαιδευτικές ανισότητες, οι οποίες αποτελούν τελικά αντανάκλαση των κοινωνικών ανισοτήτων.

· Δωρεάν επαγγελματική τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση μετά το ενιαίο βασικό σχολείο ενταγμένη στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και καμιά κατάργηση σχολικής μονάδας στην TEE.

· Διασφάλιση της μόνιμης εργασιακής σχέσης για όλους τους εκπαιδευτικούς της TEE.

· Ίδρυση δημόσιου δωρεάν μεταλυκειακού έτους ειδίκευσης με παράλληλη κατάργηση των IEK-KEK και λοιπών δομών κατάρτισης που προωθούν την κατακερματισμένη γνώση και την απασχολησιμότητα.

· Aνεξάρτητα από δομές και συστήματα μετάβασης όλοι οι μαθητές πρέπει να έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα «οριζόντιας κινητικότητας», καθώς και της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κάτι που καθιστά απαγορευτικό ο νέος νόμος για την TEE.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ με αιχμές, εκτός των άλλων:

· Την κατάργηση του ν. 2986, την κατάργηση του Καθηκοντολογίου και του ΔΥΚ, την απόρριψη των σχεδίων για εφαρμογή της αξιολόγησης-χειραγώγησης με προπομπό την αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων.

· Όχι στις νέες αξιολογικές διαδικασίες των μαθητών -δεν τις υλοποιούμε (ατομικός φάκελος μαθητή, ένταση των εξετάσεων, εναντίωση στις εξετάσεις στην Ε΄ και ΣΤ΄Δημοτικού.

· Την οργάνωση της συλλογικής αντίστασης στην πράξη για να μην περάσει η αξιολόγηση. Κανείς αξιολογητής να μην περάσει τις πύλες των σχολείων. Την ενίσχυση του ρόλου του συλλόγου διδασκόντων με αποφασιστικό ρόλο σε ότι αφορά την εκπαιδευτική και παιδαγωγική διαδικασία στα σχολεία.

ΝΕΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΆΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΖΩΝΗ με αιχμές, εκτός των άλλων:

· Όχι στην επέλαση των χορηγών στα σχολεία.

· Όχι στο ευέλικτο σχολείο της αγοράς, διαμόρφωση νέων αναλυτικών προγραμμάτων με νέα διάρθρωση σε όλο το 12χρονο σχολείο.

· Σύγχρονα ενιαία αναλυτικά προγράμματα περίγραμμα ύλης της ολόπλευρης γνώσης, της κριτικής σκέψης και της απελευθερωτικής προοπτικής, που θα αρνούνται των κατακερματισμό της γνώσης, την λογική της κατάρτισης, την αποθέωση της πληροφορίας και το αντιδραστικό ιδεολογικό περιεχόμενο, με το καθηγητή/τρια ελεύθερο παραγωγό γνώσης. Αναδιάταξη της ύλης με βάση τη λογική του ενιαίου 12χρονου σχολείου, όχι στην εντατικοποίηση και την τυποποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Συγγραφή νέων βιβλίων που να ανταποκρίνεται στα παραπάνω, με καθοριστικό το ρόλο των εκπαιδευτικών. Ο τρόπος συγγραφής και εισαγωγής και το περιεχόμενο των νέων βιβλίων εντείνουν την εντατικοποίηση, τον κατακερματισμό, την απόρριψη την ταξικότητα και την αναπαραγωγή της κυρίαρχης αντιδραστικής ιδεολογίας. Άμεση απόσυρση όποιων βιβλίων είναι εμπόδιο στην εκπαιδευτική διαδικασία και εντείνουν την απόρριψη των μαθητών). Διδακτικές πρακτικές με την ελεύθερη διαμόρφωσή τους και επιλογή του εκπαιδευτικού και προϋποθέσεις (π.χ. αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση) για όλους.


ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ. ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΜΙΣΘΟ ΣΥΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Αμφισβητούμε και αντιπαλεύουμε το σύμφωνο σταθερότητας, τα όρια της ΟΝΕ και της ΕΕ – παλεύουμε για την ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής λιτότητας.

ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΑ με αιχμές, εκτός των άλλων:

· Ανατροπή των προγραμμάτων σύγκλισης και δημοσιονομικής προσαρμογής με τους δείκτες του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ –Ε.Ε. 1400 ευρώ καθαρά στον πρωτοδιόριστο, ενσωμάτωση όλων των επιδομάτων στο βασικό μισθό, ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, ενάντια στη σύνδεση μισθού–απόδοσης και τις περικοπές του κινήτρου απόδοσης. Aφορολόγητο όριο ίσο με τις ετήσιες αποδοχές του πρωτοδιόριστου Tιμαριθμοποίηση φορολογικής κλίμακας. Kλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας , για όλη την εκπαίδευση και εφ’ όλης της ύλης χωρίς τη διαμεσολάβηση της ΑΔΕΔΥ.

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ – ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ με αιχμές, εκτός των άλλων:

· Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα - Ρέππα, κ.λ.π Δημόσια καθολική ασφάλιση, με χρηματοδότηση μόνο από το κράτος και τους εργοδότες. Κατάργηση ιδιωτικής ασφάλισης.

· Πλήρη σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς ή στα 55 ίση με τον τελευταίο μισθό με ενσωμάτωση των επιδομάτων.

· Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν κοινωνική ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους.

· Ανατροπή των σχεδίων για ιδιωτικοποίηση μερών της κοινωνικής ασφάλισης, όχι στο κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα. Ούτε ένα ευρώ από τα αποθεματικά των ταμείων στο χρηματιστήριο. Τα αποθεματικά να αξιοποιούνται με σταθερές και σίγουρες αποδόσεις χωρίς κανένα ρίσκο και μεσάζοντες (προθεσμιακές καταθέσεις, αγορά σταθερών ομολόγων δημοσίου). Απαγόρευση της διοχέτευσης των αποθεματικών στο Χρηματιστήριο και ευρύτερα στις χρηματιστηριακές αγορές και άλλων σύνθετων χρηματιστηριακών προϊόντων. Αξιοποίηση των αποθεματικών και της ακίνητης περιουσίας των ταμείων με κοινωνικά και όχι ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. (π.χ. για στέγη, δάνεια, παιδικούς σταθμούς κ.λ.π).

· Να δοθούν πίσω όλα τα κλεμμένα. Εγγύηση του κράτους για τα αποθεματικά των ταμείων. Τα ταμεία στα χέρια των εργαζομένων, με δικαίωμα βέτο σε κάθε επιχειρηματική και αγοραία λογική διαχείρισης. Κανείς ανασφάλιστος και μερικά απασχολούμενος.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ως αποκλειστικό εργασιακό πλαίσιο στην εκπαίδευση, αγώνας ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, υπεράσπιση και διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Απαιτούμε

· την κατάργηση της ωρομισθίας και το θεσμό του αναπληρωτή για οργανικές ή λειτουργικές θέσεις εργασίας, την αντικατάστασή τους με μόνιμες θέσεις εργασίας, τη δημιουργία οργανικών θέσεων για κάθε εκπαιδευτικό έργο στο σχολείο.

· Το διορισμό όλων των αναπληρωτών πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα και 12μηνη σύμβαση εργασίας στους αναπληρωτές.

· Την κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και κάθε ελαστικού συστήματος πρόσληψης. Θέσπιση Διάφανο και δίκαιο σύστημα πρόσληψης με κριτήριa το χρόνο λήψης πτυχίου και την προϋπηρεσία.

· Τη διατύπωση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου εργασιακών δικαιωμάτων που θα καλύπτει και θα προστατεύει τους συναδέλφους από τις καταστρατηγήσεις και τις αυθαιρεσίες.

· Eπιμόρφωση των καθηγητών στα πλαίσια των AEI με δημοκρατική οργάνωση και ενεργό συμμετοχή των επιμορφούμενων. Eτήσια εισαγωγική επιμόρφωση μετά το διορισμό, με πλήρεις αποδοχές. Eτήσια περιοδική με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα για όλους τους εκπαιδευτικούς.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....



Άνοιξη 2006 – Άνοιξη 2007

οι μεγάλες αναμετρήσεις στην εκπαίδευση προπομποί

των κοινωνικών αγώνων που κυοφορούνται


Εδώ και ένα χρόνο η σύγκρουση για τα ζητήματα της εκπαίδευσης κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό: από τη φοιτητική εξέγερση της περασμένης Άνοιξης και τη συγκλονιστική απεργία 6 εβδομάδων των δασκάλων μέχρι τους πρόσφατους φοιτητικούς αγώνες και τα μεγαλειώδη πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια.

Οι αγώνες στην εκπαίδευση προκάλεσαν «βαριές απώλειες» στην κυβέρνηση και στον αστικό συνασπισμό εξουσίας.

· Κλόνισαν και έθεσαν υπό αίρεση το φιλόδοξο εγχείρημα της συνταγματικής αναθεώρησης.

· Δημιούργησαν σοβαρά αναχώματα ενάντια στην πλημμυρίδα των αντιεκπαιδευτικών και αντιεργατικών αναδιαρθρώσεων.

· Απονομιμοποίησαν το μονόδρομο της αγοράς, την ιδιωτική πρωτοβουλία, την Ε.Ε.

· Πέτυχαν μια ρωγμή στη συναίνεση των «πάνω», δείχνοντας ότι ο πραγματικός συσχετισμός διαμορφώνεται στους αγώνες.

· Ανέδειξαν στοιχεία μιας πραγματικής – μαχητικής αντιπολίτευσης που δε γίνεται υποχείριο του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και γενικότερα του «επίσημου» πολιτικού σκηνικού.

· Ανέδειξαν τη δυνατότητα για επιτυχίες των αγώνων που εξασφαλίζουν ορισμένες κρίσιμες προϋποθέσεις (περιεχόμενο, μορφές λογική, κλιμάκωσης, συνελεύσεις)

· Ανέδειξαν τον εχθρικό προς το νεολαΐστικο και εργατικό κίνημα της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και του υποταγμένου συνδικαλισμού.

· Μύησαν τη νέα γενιά στη δύναμη του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης

Οι κοινοί πανεκπαδευτικοί αγώνες ανέδειξαν επίσης τις μεγάλες κινηματικές δυνατότητες και παράλληλα έφεραν στο προσκήνιο νέα στοιχεία ανανέωσης και εμπλουτισμού του εκπ\κού και ευρύτερα εργατικού κινήματος.

· Η ανάδειξη με μαζικούς όρους του αιτήματος των 1400 ευρώ καθαρά στο νεοδιόριστο, το σπάσιμο της εισοδηματικής πολιτικής και τη λιτότητας, η άρνηση και ο απεγκλωβισμός από τη λογική της επιδοματικής πολιτικής,

· Η διεκδίκηση του λαϊκού αιτήματος της δημόσιας δωρεάν εκπ\σης και η αμφισβήτηση του μονόδρομου της ιδιωτικοποίησης,

· Η απονομιμοποίηση και ως ένα βαθμό η ανακοπή του κυβερνητικού «νεοθατσερισμού» αποτελούν τεράστια συμβολή στον ευρύτερο εργατικό αγώνα.

Ταυτόχρονα εμφανίστηκε μια νέα στρατηγική ματιά για την ανάπτυξη των αγώνων: ο αποφασιστικός αγώνας διαρκείας, στηριγμένος στην πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων και τη δυναμική της βάσης ( συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα) που επιδιώκει το διακλαδικό συντονισμό και τη συγκρότηση μετώπων υπερβαίνοντας τις παρωχημένες λογικές περίκλειστων και μοναχικών αγώνων.

Όλο αυτό το διάστημα των σπουδαίων αγώνων στην εκπαίδευση που συγκλόνισαν ολόκληρη τη χώρα και επέφεραν ρήγματα στην κυρίαρχη πολιτική διαμορφώνοντας μια νέα μαχητική γενιά ο οργανωμένος κλάδος –το ΔΣ της ΟΛΜΕ καθώς και τα ΔΣ των ΕΛΜΕ- δεν κατάφεραν να βρεθούν στο ύψος που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ως κλάδος τόσο στην απεργία των δασκάλων όσο και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν μπορέσαμε να υπερβούμε στην πράξη τα χαρακτηριστικά της απεργίας αλληλεγγύης και να συμπαραταχθούμε σε κοινό αγώνα που θα έδινε άλλη δυναμική και προοπτική στις εξελίξεις και το μέτωπο των αγώνων.

Σοβαρές ευθύνες για αυτή την κατάσταση υπάρχουν καταρχήν στις δυνάμεις ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ. Η μεν ΔΑΚΕ εμφανίστηκε με τον κλασικό ρόλο του διατεταγμένου με τον κλασικό ρόλο του διατεταγμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού και η δε ΠΑΣΚ ,αν και τυπικά συμμετείχε στο μπλοκ του αγώνα, ανοιχτά στην ΟΛΜΕ «καθυστερούσε» την κοινή συμπόρευση και προσπαθούσε σε κρίσιμες στιγμές να κλείσει από πάνω την απεργία, αφού ουσιαστικά ουδέποτε είχε τη βούληση της απεργίας διάρκειας και της πραγματικής σύγκρουσης.

Όμως και οι δυνάμεις της εκπαιδευτικής αριστεράς δεν κατάφεραν να έχουν ένα κοινό ενωτικό αγωνιστικό λόγο και πράξη. Η ΕΣΑΚ – ΔΕΕ στην αρχή στάθηκε επιφυλακτική έως αρνητική και στη συνέχεια αναγκάστηκε να ψηφίσει τη συνέχιση της απεργίας και στις δύο ομοσπονδίες. Η Αγωνιστική Συνεργασία παρότι ψήφισε την απεργία και στις δύο ομοσπονδίες στην πράξη ( ΕΛΜΕ και συνελεύσεις) φάνηκε διχασμένη και δίγλωσση. Άλλα στην ΑΔΕΔΥ, άλλα στη ΓΣΕΕ, άλλα στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες.

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να περιορίσουμε το οπτικό μας πεδίο εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στις διαδικασίες κορυφής του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ . Η έλλειψη συγκροτημένου απεργιακού σχεδίου κλιμάκωσης και προοπτικής, η αρχική αμηχανία και οι δισταγμοί στο επίπεδο κορυφής, αλλά και η έλλειψη αυτοπεποίθησης στη βάση του κλάδου κάτω από το βάρος μιας άτεγκτης αντιμετώπισης των αγώνων, η αδυναμία κατανόησης του στενού δεσμού των κλαδικών μας διεκδικήσεων με τα μεγάλα επίδικα ζητήματα της περιόδου μαζί με τους καταθλιπτικούς πολιτικούς συσχετισμούς αποτελούν μια πρώτη ερμηνεία για τις αιτίες...

Χρειάζεται να δούμε κριτικά τις βαθύτερες αιτίες της στάσης του κλάδου μας, να ανοίξουμε τη συζήτηση γιατί η αναμέτρηση είναι μπροστά μας. μαζί και η ανάγκη να εδραιώσουμε και να βαθύνουμε τον κοινό πανεκπαιδευτικό αγώνα.

Το επόμενο διάστημα χρειάζεται να βρεθούν ακόμα πιο συγκεκριμένοι δρόμοι ενότητας και ενιαίας δράσης με τους συναδέλφους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, να βρεθούν εκείνοι οι κρίκοι, κεντρικά και περιφερειακά, στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης ενιαίων στόχων, κοινών ταξικών βηματισμών και ενιαίας πανεκπαιδευτικής απεργιακής κινητοποίησης στη νέα σχολική χρονιά. Το «τέλος» μιας τέτοιας πορείας θα μπορούσε να είναι ένα Κοινό Συνδικάτο όλων των εκπαιδευτικών.

έδριο της Ο.Λ.Μ.Ε. και από εκεί σ’ όλη την κοινωνία