ανάπηρο ...διάλογο πάλι σου τάζουν!

Παρεμβάσεις –Συσπειρώσεις – Κινήσεις Δ.Ε. :
10 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ
Κοινωνικός Αντίλογος και Αντίπαλη Πρόταση


1. Η εξαγγελία (για 4η φορά από το 2006) από τη μεριά του ΥΠΕΠΘ της έναρξης του «διαλόγου για το σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη εκπαίδευση» έχει δυο χαρακτηριστικά :
· Πρώτον, όσον αφορά την επιλογή του χρόνου (στην καρδιά των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων), δεν αποτελεί παρά μια επικοινωνιακή, πυροσβεστική και παραπλανητική «ντρίπλα» του ΥΠΕΠΘ για να καλύψει τα στασίδια των media και να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του νεανικού θυμού. Ιδιαίτερα, την συγκεκριμένη περίοδο (οικονομική κρίση και μέτρα στήριξης του κεφαλαίου-28 δις, αλλά και με την πρόσφατη έκρηξη της νεολαίας με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξανδρου το Δεκέμβρη) συνδυάζεται με την επιδίωξη της κυβέρνησης να ανατρέψει το κλίμα δυσαρέσκειας και απονομιμοποίησης της πολιτικής της, ιδιαίτερα στη νεολαία.
· Δεύτερον, είναι ξεκάθαρα αποπροσανατολιστική, καθώς επιχειρεί αφενός να κουκουλώσει τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης και αφετέρου να πείσει μαθητές και γονείς, την κοινωνία όλη, ότι η αλλαγή του τρόπου πρόσβασης στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ μπορεί να αλλάξει ή έστω να θίξει τον ταξικό - κατανεμητικό ρόλο του σχολείου και την αναπαραγωγή των κοινωνικών ανισοτήτων.
2. Καμιά από τις «επίσημες» προτάσεις των «λαγών» του ΥΠΕΠΘ (Πρόταση Βερέμη – πρόταση Μπαμπινιώτη με όλες τις κατά καιρούς παραλλαγές τους), όσα περιτυλίγματα κι αν χρησιμοποιούν, δεν έρχονται να αλλάξουν προς το καλύτερο το επίπεδο του σχολείου, την είσοδο στις τριτοβάθμιες σπουδές, το επίπεδο των πανεπιστημιακών σπουδών και την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων. Αντίθετα επιδιώκουν με την άθλια μαγιά των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια των λογικών της Λισαβόνα και της Μπολόνια, να θεμελιώσουν μια εκπαίδευση που έχει έμβλημά της την ανταγωνιστικότητα, την ευελιξία, την ιδιωτικοποίηση, την εμπορευματοποίηση, το παραπέρα βάθεμα των ταξικών φραγμών.
Οι προτάσεις αυτές αποτελούν συνέχεια των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, (με το νόμο πλαίσιο, τους κύκλους σπουδών, τον κοινό ευρωπαϊκό χώρο κλπ) και την τεχνική εκπαίδευση (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ), της προσπάθειας αναγνώρισης των ΚΕΣ και κατάργησης του άρθρου 16, των λογικών που διέπουν τα ΑΠ και τα νέα βιβλία, της αξιολόγησης – επιλογής - χειραγώγησης. Πηγάζουν από τη βαθύτερη επιδίωξη της αστικής πολιτικής, για τη διαμόρφωση της νέας εργασιακής ικανότητας που απαιτεί η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Δηλαδή ενός εργατικού δυναμικού ευέλικτου, προσαρμοστικού στις ραγδαία μεταβαλλόμενες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, τόσο από την άποψη των γνώσεων και των δεξιοτήτων του, όσο κι από τη σκοπιά των κοινωνικών συμπεριφορών, της ιδεολογίας του, των αξιών και του πολιτισμού του.
3. Το λεγόμενο μεταλυκειακό – προπαρασκευαστικό έτος της «πρότασης Βερέμη» (και οι συνεχείς παραλλαγές του), καθώς και οι «προτάσεις» Μπαμπινιώτη για «την κατάργηση του ενιαίου χαρακτήρα των εξετάσεων με την ίδρυση ενός ανεξάρτητου εξεταστικού κέντρου», παρ΄ όλες τις διακηρύξεις περί του αντιθέτου, δεν αποτελούν παρά παραλλαγή των γνωστών ταξικών γύρων επιλογής που ρυμουλκούν στην τροχιά τους την αναδιάταξη της ταξικής κρισάρας με στενότερες ακόμη διόδους. Η υλοποίηση των προτάσεων τους είναι δεμένη με ένα νήμα με όλα τα γνωστά παρεπόμενα των πανελλαδικών εξετάσεων (φροντιστηριοποίηση, αυξημένο ιδιωτικό κόστος, ταξικοί φραγμοί και διαχωρισμοί, αμάθεια, κλπ) ενώ παράλληλα αφήνει άθικτους όλους τους φανερούς και σιωπηρούς μηχανισμούς της κοινωνικής επιλογής στο σχολείο, αν δεν τους εντείνει
4. Παράλληλα, οι παραπάνω προτάσεις τους συνοδεύονται, χωρίς να δηλώνεται επίσημα, από μια κρυφή ατζέντα που περιλαμβάνει την αφαίρεση μιας τάξης από την υποχρεωτική εκπαίδευση, ή ενός έτους από το Πανεπιστήμιο (στο πνεύμα της Μπολόνια), το «τεστ αυτογνωσίας» για να εσωτερικεύει κάθε μαθητής από νωρίς το πόστο του αλλά και την επαναφορά εξετάσεων στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου.
5. Χρειάζεται, επίσης, να αποκαλύψουμε την ουσία μιας ολόκληρης φιλολογίας που αναπτύσσεται από πολλούς και πάνω απ’ όλους από την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική. Η «αυτονομία» ή «αποδέσμευση του Λυκείου» δεν εξαρτάται, σε τελευταία ανάλυση, από τις εξετάσεις πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όπου κι αν μετατεθούν οι τελευταίες χρονικά, το Λύκειο θα συνεχίσει να είναι προθάλαμός τους, καθώς η «αξία» των τίτλων του Λυκείου στον υφιστάμενο κοινωνικό καταμερισμό εργασίας δεν είναι εδώ και χρόνια συνδεδεμένη με κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, ουσιαστικά είναι απαξιωμένοι εργασιακά.
6. Καμιά από τις επίσημες προτάσεις για το «εξεταστικό» που έχουν κατατεθεί από τα κοινοβουλευτικά κόμματα δεν αποτελεί, επί της ουσίας, αντίπαλη πρόταση στις κυβερνητικές επιδιώξεις. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, από διαφορετικούς δρόμους, συναντιόνται είτε με τα γνωστά και δοκιμασμένα ταξικά φίλτρα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είτε ακόμη και με τις προτάσεις Βερέμη –Μπαμπινιώτη.
7. Δεν υπάρχει «φαεινή ιδέα» στο εξεταστικό, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει αντίπαλη κοινωνικοπολιτική πρόταση αν δεν τοποθετηθεί κανείς για την ουσία της σχολικής εκπαίδευσης. Οφείλουμε να μιλήσουμε για την εκπαίδευση και το σχολείο σε συνάρτηση με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, κοντολογίς με το σύστημα εκμετάλλευσης που προσδιορίζει και καθορίζει τη σχολική εκπαίδευση.
8. Στη συζήτηση για το σύστημα πρόσβασης των υποψηφίων, οφείλουμε να επισημάνουμε τους οικονομικούς, κοινωνικούς και σχολικούς όρους που επιδρούν, στη διάρκεια της φοίτησης, πολύ πριν οι μαθητές ως υποψήφιοι φτάσουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, στην έκβαση αυτής της φοίτησης και σε τελευταία ανάλυση στη διαφοροποιημένη κατάταξη των υποψηφίων. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά με τη θεωρία των φυσικών χαρισμάτων (αυτών που «παίρνουν» τα γράμματα) και άρα της «αναγκαίας επιλογής» μέσω εξετάσεων όσων μαθητών «αξίζουν» να προχωρήσουν.
9. Το στρατηγικό αίτημα του κόσμου της εργασίας «μόρφωση και δουλειά για όλους» είναι το μόνο έδαφος το οποίο μπορεί να αξιοποιήσει μια πρόταση πάλης για την εκπαιδευτική αριστερά που θα στοχεύει στο να μορφώνονται όσο το δυνατόν περισσότεροι, όσο το δυνατόν καλύτερα.
10. Στα πλαίσια αυτά η πρόταση μας για «ελεύθερη πρόσβαση» στην Ανώτατη εκπαίδευση είναι δεμένη άρρηκτα με την αλλαγή του περιεχομένου της εκπαίδευσης, την εξάλειψη της σχολικής διαρροής, την κατάργηση του διπλού δικτύου, της βάσης του 10 και του κλειστού αριθμού εισακτέων, μαζί με τη διεκδίκηση-απαίτηση επαγγελματικής διεξόδου.
Η πρότασή μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γενναία χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, την ελαχιστοποίηση των σκληρών ταξικών φραγμών, την αντισταθμιστική αγωγή, την ένταξη στα σχολικά δίκτυα των 100.000 παιδιών που βρίσκονται «εκτός των τειχών», την αναπροσαρμογή των αναλυτικών προγραμμάτων.
Η εκπαιδευτική αριστερά, κάθε μαχόμενος εκπαιδευτικός, οφείλει να κοιτάξει το δάσος και όχι το δέντρο και να μιλήσει για όλα τα παιδιά.
Αλλιώς θα «εγκλωβιστούμε» σε μια επιφανειακή συζήτηση που θα επικεντρώνεται στην τελευταία τάξη του λυκείου, θα μεγαλοποιεί το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει αυτό καθαυτό το «σύστημα πρόσβασης» και θα αφήνει απέξω τα μεγάλα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος.

Γι’ αυτό, οργανώνουμε τη δική μας απάντηση:

Με βάση τα παραπάνω αρνούμαστε το «διάλογο»- κοροϊδία στον οποίο καλεί η κυβέρνηση. Θεωρούμε ότι είναι προσχηματικός και εξυπηρετεί συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, αφού:
· Αντικειμενικά, η συζήτηση δεν ξεκινά από μηδενική βάση, ως «tabula rasa», όπως ισχυρίζεται ο υπουργός. Η βάση του «διαλόγου» είναι η ήδη υποβαθμισμένη, απαξιωμένη δημόσια εκπαίδευση, για την οποία ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει ακόμη πιο μειωμένα κονδύλια για φέτος. Βάση του είναι οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, στην Ανώτατη Εκπαίδευση, η αναγνώριση των ποικιλώνυμων ΚΕΣ και Κολεγίων, η βάση του 10, τα νέα-παλιά ΑΠ και βιβλία, ο εξεταστικός μινώταυρος για τους μαθητές και η αξιολόγηση – χειραγώγηση για τους εκπαιδευτικούς, η λιτότητα και η ενίσχυση της ελαστικής εργασίας.
· Υποκειμενικά, μιλώντας η κυβέρνηση για μηδενική βάση, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ξεκαθαρίζει την πρόθεσή της να μην κάνει πίσω σε τίποτε από την αντιλαϊκή, αντιεκπαιδευτική πολιτική της. Ίσα – ίσα προϊδεάζει για το είδος των προτάσεων της, η προσπάθεια της την ίδια στιγμή να προωθεί την κατάργηση του ασύλου, να «χτυπά» μαζικά συλλαλητήρια (όπως αυτό για τον Τεμπονέρα), να παραπέμπει συλληφθέντες μαθητές με τον τρομονόμο κλπ
· Συζητάμε με την εκπαιδευτική κοινότητα, τους μαθητές, τους εργαζόμενους, με τη μορφή του «κοινωνικού αντίλογου» και όχι του χολυγουντιανού κακόφημου «κοινωνικού διαλόγου».
· Ανοίγουμε το φάκελο «Παιδεία» στο σύνολό της και όχι για το εξεταστικό φίλτρο μόνο.
· Αναφερόμαστε στο σύνολο των παιδιών (όσα είναι έξω από το σχολείο, ΤΕΕ, ειδικά σχολεία, αλλοδαποί κ.λπ.) και όχι μόνο όσα φτάνουν στη Γ΄ τάξη του Γενικού Λυκείου.
· Προσεγγίζουμε την εκπαιδευτική δομή από το νηπιαγωγείο ως το Πανεπιστήμιο και όχι τη στενή φέτα του Λυκείου.
· Το εξεταστικό είναι υποσύστημα των ταξικών φραγμών στη μόρφωση και όχι αυτόνομο πεδίο. Επικαθορίζει, όμως, τις εκπαιδευτικές λειτουργίες, κυρίως στο Λύκειο, αλλά και ευρύτερα.
· Το σχολείο ερμηνεύεται κοινωνικά και πολιτικά. Η κοινωνία όμως δεν ερμηνεύεται μέσω του σχολείου. Το σχολείο είναι θεσμός του «εποικοδομήματος». Αλλά η κοινωνία «παράγεται» και αναπαράγεται κυρίως στους χώρους εργασίας, εκεί που βασιλεύει ο βούρδουλας και ο εργασιακός φασισμός. Όποιος υπερβάλλει για τον ιδεολογικό ρόλο του σχολείου θα πέσει σε μονομέρειες (όπως επίσης και όποιος υποτιμά ή μηδενίζει το ρόλο του).
· Μιλάμε για όλες τις παραμέτρους της εκπαίδευσης (χρηματοδότηση, αναλυτικά προγράμματα, αντισταθμιστική διδασκαλία) και όχι για τις φαεινές ιδέες των εκσυγχρονιστών-νεοφιλελεύθερων.
· Συνδέουμε την Εκπαίδευση με την Εργασία και τα πτυχία με το επάγγελμα. Μιλάμε για κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων, για σταθερή και μόνιμη εργασία με αξιοπρεπή μισθό. Αρνούμαστε τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές εμμονές, όπου η αγορά κανοναρχεί και η εκπαίδευση υποτάσσεται.
· - Απαιτούμε 5% του ΑΕΠ – 15% του Προϋπολογισμού για την Παιδεία
- Αναδιαμορφώνουμε τα προγράμματα, μειώνουμε τον αριθμό των μαθητών στην τάξη
- Ενσωματώνουμε τα παιδιά των δρόμων, των αλλοδαπών, των προσφύγων, των φτωχών
- Καταργούμε τη βάση του 10
- Ζητάμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας
- Οργανώνουμε τις συλλογικές αντιστάσεις ενάντια στην αξιολόγηση- χειραγώγηση
- Απαιτούμε Μόρφωση – Σταθερή Δουλειά για όλους!

Προβάλλουμε ως αντίπαλη εκπαιδευτική πρόταση:
- Το Ενιαίο 12χρονο δωρεάν δημόσιο Σχολείο για όλα τα παιδιά, μέχρι τα 18 τους χρόνια. Ένα τέτοιο σχολείο θα έχει βελτιωμένο επίπεδο γενικών γνώσεων, θα συνδέει τη θεωρία και την πράξη, θα αναπτύσσει την κριτική σκέψη, ώστε τα παιδιά να κατανοούν τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας. Θα παρέχει, επίσης, και εισαγωγικές επαγγελματικές γνώσεις. Κανένα παιδί δεν πρέπει να εργάζεται, να εγκαταλείπει το σχολείο και να οδηγείται σε επαγγελματική ειδίκευση πριν τα 18 του χρόνια.
- Τη λήψη αντισταθμιστικών εκπαιδευτικών μέτρων, όπως: α) ειδική οικονομική υποστήριξη και επιδόματα στη φτωχή οικογένεια, στα λαϊκά στρώματα γενικότερα, στους άνεργους και τους μετανάστες ώστε τα παιδιά τους να τελειώνουν το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο, β) πρόσθετη εκπαιδευτική υποστήριξη (ζώνες εκπαιδευτικής προτεραιότητας κ.ά.) στους μαθητές που το έχουν ανάγκη.
- ΄Ένα δημόσιο δωρεάν και ανοιχτό σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης (με επαγγελματικές και καλλιτεχνικές γνώσεις, ξένες γλώσσες κ.λπ.) μετά το 12χρονο σχολείο για όσα επαγγέλματα δεν απαιτούν πανεπιστημιακή μόρφωση. Κατάργηση όλου του κυκεώνα κατακερματισμού και κερδοσκοπίας μετά το Λύκειο – Κατάργηση των ΚΕΣ - ΄Ενταξη όλων των σχολών κατάρτισης (ΟΑΕΔ κ.λπ.) στο δημόσιο κορμό με ενιαίο δημόσιο σχεδιασμό και δωρεάν φοίτηση.
- Συζητάμε και διαμορφώνουμε πρόταση για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση με τα μαχόμενα τμήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας (ΠΟΣΔΕΠ, φοιτητικοί σύλλογοι).