Πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη

του Άγγελου Πάντσιου, μέλους του ΔΣ της Γ΄ ΕΛΜΕ-Θ

Από τις συναντήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές έχουν καταγραφεί τα εξής:

Η συμφωνία - πλαίσιο με το Γιούρογκρουπ (20/2/15), που δεσμεύει νομικά την Ελλάδα,  αποτελεί την προϋπόθεση που έβαζαν οι δανειστές, για να αρχίσουν οι μακρές διαπραγματεύσεις. Αυτές αφορούν στις νέες μεταρρυθμίσεις στην οικονομική πολιτική (μέιλ Βαρουφάκη στις 23/2/15, τεχνικά κλιμάκια, Brussels Group, Μάρτιος-Απρίλιος).

Ας δούμε τι συμφωνήθηκε και τι περιλαμβάνουν οι διαπραγματεύσεις:

-Παρατάθηκε η δανειακή σύμβαση και η ελληνική κυβέρνηση αναγνώρισε όλο το νομικό καθεστώς δεσμεύσεων και επιτήρησης που είχε συμφωνήσει η προηγούμενη κυβέρνηση.

Παραθέτουμε από το κείμενο της συμφωνίας της 20^ης Φλεβάρη τα πιο κρίσιμα:

«Το Eurogroup επαναλαμβάνει την εκτίμησή του για τις αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής οι οποίες ανελήφθησαν από την Ελλάδα … τα τελευταία χρόνια» και ότι «στο πλαίσιο της υπάρχουσας διευθέτησης, το αίτημα των ελληνικών αρχών για την παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων» (σ.σ. εννοεί παράταση του μνημονίου). «Ο σκοπός της παράτασης αυτής είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της τρέχουσας διευθέτησης».

«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως.»

«… δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους.»

«… δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές … που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, … ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς.»

Ο σκοπός των δανειστών,  με κύριο όπλο την διακοπή της ρευστότητας προς τις συστημικές τράπεζες, είναι να αναγκαστεί η κυβέρνηση να υπογράψει μία τρίτη δανειακή σύμβαση (προφανώς τον Ιούνιο που λήγει η παράταση) με τους όρους που

αυτοί θα επιβάλλουν. Θα έχουμε άλλη μία λεόντεια συμφωνία σε βάρος του λαού.

Σε  μορφή τίτλων το μέιλ Βαρουφάκη (23/2/2015):

Αύξηση των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ.

Κατάργηση όλων των απαλλαγών στη φορολογία εισοδήματος

Συνέχεια της φορολόγησης της ιδιοκτησίας ακίνητης περιουσίας.

Επιβολή των αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων λιτότητας (ίδρυση ανεξάρτητου Δημοσιονομικού Συμβούλιου που θα αξιολογεί τις μακροοικονομικές προβλέψεις και τις υποθέσεις για την κατάρτιση του προϋπολογισμού, θα παρακολουθεί τη συμμόρφωση απέναντι σε στόχους και κανόνες, και θα κάνει ανεξάρτητη ανάλυση πολιτικών και αξιολόγηση των δημοσιονομικών εξελίξεων και κινδύνων).

Συνεχίζεται η πολιτική διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης.

Η κυβέρνηση δεσμεύεται να πληρωθούν οι οφειλές σε εφορία και τράπεζες. (Για όσους αδυνατούν να αποπληρώσουν δάνεια δεσμεύεται να περιορίσει την προσφυγή των δανειοληπτών στα δικαστήρια, ώστε να περιοριστούν οι αποφάσεις σε βάρος των τραπεζών).

Οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα θα συνεχιστούν. (Το ΤΑΙΠΕΔ παραμένει και ενισχύεται).

Για τις εργασιακές σχέσεις αύξηση του κατώτατου μισθού σε βάθος χρόνου και αξιοποίηση της σχετικής τεχνογνωσίας του ΟΟΣΑ.

Από τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης γύρω από τη διαπραγμάτευση φαίνεται ότι  στόχος της είναι να πείσει ότι θα επαναφέρει μία μερική και σε «βάθος χρόνου» κοινωνική ανακούφιση, μέσα στο πλαίσιο που επιβάλλουν οι δανειστές. Η αντίφαση είναι ότι αυτό το πλαίσιο θα συνεχίζει να παράγει νέα φτώχεια, πληθυσμιακή γενοκτονία (θάνατοι λόγω μείωσης των υπηρεσιών υγείας, μετανάστευση ελλήνων στο εξωτερικό κτλ.) και περαιτέρω διάλυση των κοινωνικών σχέσεων.

Στην εξωφρενική θέση που ειπώθηκε από τον πρωθυπουργό ότι εμείς πιστεύουμε στη συνέχεια του κράτους, άρα, πρέπει να εφαρμόσουμε τις συμφωνίες που υπογράφηκαν, η απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει συμφωνίες που υπογράφηκαν κατά παραβίαση άρθρων του Συντάγματος που προστατεύουν βασικά δικαιώματα του λαού (υγεία, παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση κτλ). Και παραδίδει τη λαϊκή εντολή του λαού σε καθεστώς επιτήρησης από τον πυρήνα των δυνάμεων του ευρωσυστήματος και του ΔΝΤ. Ούτε καν το πρόσχημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν τηρείται.

Οι συμβάσεις που υπογράφει η χώρα οφείλουν να είναι προς όφελος του λαού και όχι εις βάρος του λαού. Και οι κυβερνήσεις οφείλουν να υπερασπίζονται τα δίκια του λαού και όχι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται καμία συγκεκριμένη λαϊκή εντολή ή επιδίωξη ευνοϊκού συσχετισμού δύναμης στο Eurogroup για να κάνει το αυτονόητο: Να αποκαταστήσει την νομιμότητα που εκφράζει το συμφέρον του λαού και να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις, αντί να διατηρεί τη λογική του άνομου - νομικού καθεστώτος που επέβαλαν οι δανειστές και η προκάτοχη ελληνική κυβέρνηση.

Οι απαίτηση του λαού και των εργαζομένων στην κατεύθυνση της κατάργησης του καθεστώτος επιτήρησης (ρήξη των σχέσεων της χώρας με το ευρωσύστημα) και επακόλουθα της μη πληρωμής του χρέους είναι η κύρια πολιτική προϋπόθεση για τη λύση του δράματος.