6.12.07

Συνάδελφε, συναδέλφισσα


Συναδέλφισσα Μαρία, Ελένη……..Συνάδελφε Γιάννη, Πέτρο….

Άφησε για λίγο κάτω το μολύβι, από τη συμπλήρωση του βιβλίου ύλης, του μητρώου, του περάσματος της βαθμολογίας, των απουσιών, των απογραφικών δελτίων, της αίτησης μετάθεσης, βελτίωσης, απόσπασης, του υπολογισμού των χρόνων για πρόωρη συνταξιοδότηση, μπας και γλιτώσεις τα χειρότερα …

Κοίταξε γύρω σου. Αυτό είναι το σχολείο των προσδοκιών σου; Ένα σχολείο που στηρίζεται στην ανεπάρκεια του νέου προϋπολογισμού λιτότητας, του 3,06% του ΑΕΠ και ταυτόχρονα πάνω στον πληθωρισμό των επιμορφωτικών φλυαριών και των υπουργικών διαγγελμάτων, περί καινοτομίας στην εκπαίδευση, με την ιδιωτικοποίηση να καραδοκεί ως μόνη διέξοδος;

Ένα σχολείο της αποθέωσης της πληροφορίας, με νέα βιβλία, στην πλειοψηφία τους φτιαγμένα από παλιά υλικά, όπου η απομνημόνευση θριαμβεύει πάνω στην κριτική σκέψη, η πράξη έχει εξοριστεί, η ιστορία γίνεται πεδίο εμπέδωσης των κυρίαρχων αξιών, η επιστημονική μέθοδος λήμμα προς αναζήτηση και το τρέξιμο για την κάλυψη της ύλης αλλοιώνει ανεπανόρθωτα το ίδιο το περιεχόμενο της μάθησης;

Ένα σχολείο που στο όνομα της μάθησης και της γνώσης, πείθει όλο και περισσότερα παιδιά ότι δεν μπορούν, «δεν τα παίρνουν τα γράμματα» και τα ωθεί στην πρόωρη κατάρτιση, ή στην ευέλικτη απασχόληση και την ανασφάλιστη εργασία;

Ένα σχολείο που οι καθηγητές του το ανέχονται, οι μαθητές του, το μισούν και η κοινωνία γαλουχείται με την απλόχερη βοήθεια των ΜΜΕ, να θεωρεί και τους δύο αυτούς, βασικούς υπαίτιους της κατάντιας του;

Ένα σχολείο όπου ποτέ δεν πάρθηκε υπόψη η γνώμη σου γι’ αυτό αλλά σου ζητιέται να αναλάβεις τις ευθύνες της κακοδαιμονίας του και να αξιολογηθείς, φίλε μου, για τις παρεκτροπές του;

Ένα σχολείο όπου η υποταγή και η κομματική σου ταυτότητα, γίνονται τα επικρατέστερα κριτήρια, για την εξέλιξή σου, όπως πρόσφατα έδειξε η κυβέρνηση, χωρίς ενδοιασμούς και προσχήματα, στις κρίσεις των διευθυντών;

Ένα σχολείο που κατ’ επίφαση σε πληρώνει γιατί ενδιαφέρεται κατ’ επίφαση να διδάσκεις και κατ’ ουσία να κρατάς όρθιο το οικοδόμημά τους, όπως επιδιώκουν για κάθε δημόσιο υπάλληλο εξ’ άλλου;

Ένα σχολείο, όπου η απόκτηση μονιμότητας θα αφορά όλο και λιγότερους, όσο η αναπλήρωση και η ωρομισθία θα παίζουν το ρόλο δούρειου ίππου για την κατάργησή της, κρατώντας σε ομηρία συναδέλφων μας;

Ένα σχολείο, που σε θέλει μέσα στην τάξη, πάνω από τα 65 σου χρόνια, δέσμιο μιας σύνταξης πενιχρής, που η ΝΔ την υποβάθμισε με το νόμο Σιούφα που παρέδωσε στο Πασοκ, το Πασοκ την καρατόμησε με το νόμο Ρέππα που παρέδωσε στη ΝΔ και τώρα η ΝΔ ετοιμάζεται να προχωρήσει στην οριστική κατεδάφισή της;

Κοίταξε, έξω από το παράθυρο. Ο μικρός Νικολάκης σου βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα του. Είστε υποτίθεται, οι δύο πρωταγωνιστές αυτού του σχολείου. Όμως εσύ, μ’ αυτά και με εκείνα, δεν μπορείς να τον πλησιάσεις κι εκείνος δεν μπορεί να σε καταλάβει…

Ίσως είναι αυτονόητο αλλά είναι το μόνο που αξίζει, σ’ εμάς, στους μαθητές μας και στους εργαζόμενους γονείς τους. Αν θέλουμε να χτίσουμε το σχολείο και τη ζωή των αναγκών μας, αν θέλουμε να σαλπάρουμε στο ταξίδι των προσδοκιών μας για μια καλύτερη εκπαίδευση, κι όχι να εξαντλούμαστε σε ημιτελείς ατομικές προσπάθειες ή στην αναζήτηση μιας γωνιάς ν’ απαγκιάσουμε, σε τόπο ανοικτό όταν έχει ξεσπάσει καταιγίδα, οφείλουμε να αναζητήσουμε τον τρόπο.

Να βρούμε αιτίες και ενόχους, να ξεχωρίσουμε εχθρούς και φίλους, να κατανοήσουμε ποια βαρίδια μας καθηλώνουν, να διατυπώσουμε αιτήματα και στόχους, να ανιχνεύσουμε και να περπατήσουμε τους δρόμους που θα αλλάζουν την πραγματικότητα.

Γιατί τίποτα δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη του ή στα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Γιατί το περσινό στοίχημα, όπου όλος ο κόσμος της εκπαίδευσης ήταν στους δρόμους έμεινε για εμάς μετέωρο και το φετινό, για την απόκρουση του αντιασφαλιστικού νόμου που ετοιμάζεται να κατεβάσει η κυβέρνηση, είναι μπροστά μας…

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Όσοι συμμετέχουμε στις γενικές συνελεύσεις γιατί πιστεύουμε πως ελπίδα υπάρχει μόνο στη συλλογική μας δράση, αλλά και όσοι απέχετε από αυτές, θεωρώντας πως στο τούνελ της μεταμοντέρνας μοναξιάς υπάρχει διέξοδο,

Όσοι ανοιχτά συμφωνούμε πως βιώνουμε τη βαθιά οπισθοδρόμηση της γενικευμένης εργασιακής περιπλάνησης, της ασφα-ληστρικής επίθεσης, της καταρράκωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του πολιτισμικού χυλού, και της μαγαρισμένης γης που εκδικείται όλο και πιο συχνά, όλο και πιο αδυσώπητα,

και όσοι πάλι διαφωνείτε, χωρίς επιχειρήματα, αντιτάσσοντας αφορισμούς και αδύναμες σοφιστείες,

ΟΛΟΥΣ μας ενώνει το αίσθημα βαθιάς ανασφάλειας σε όλα τα επίπεδα.

Ο μισθός που δε φτάνει, τα δάνεια και οι υποθήκες, η μαύρη προοπτική στο συνταξιοδοτικό, η πίκρα για τον ξεπουλημένο δημόσιο πλούτο, η αγανάχτηση για την ημετεροκρατία, η ανεργία που καραδοκεί τα παιδιά μας.

Και πάνω απ’ όλα μας ενώνει αυτή η αίσθηση αφόρητης ασφυξίας σ’ ένα σχολείο που μας θέλει, αντί για δάσκαλους, τροχονόμους μιας ισοπεδωτικής ύλης αντιφατικών και ανούσιων πληροφοριών, διεκπεραιωτές μιας αφόρητης εξετασιομανίας και φύλακες μιας λεηλατημένης εφηβείας, που τρέχει από το εφτάωρο του σχολείου στο πεντάωρο του φροντιστήριου, χωρίς γλώσσα και δίχως όνειρα. σε αίθουσες θλιβερές και ετοιμόρροπες.

Μας χωρίζει όμως ο τρόπος που εκφράζουμε αυτό το αίσθημα ανασφάλειας.

Άλλοι το εξαγοράζουν με μια γερή δόση αφέλειας, πως τάχα δεν τους αφορά, πως το δημόσιο είναι νησίδα ασφαλείας, πως ανήκουν στην ‘τυχερή’ κλάση του ασφαλιστικού, πως θα κληροδοτήσουν στα παιδιά τους ένα σπίτι, κι όχι μια εργασιακή κόλαση.

Άλλοι πάλι το εξαγοράζουν με πιο χειροπιαστά τιμήματα. Μια υπόσχεση σύμβασης του γιου, μια θέση ωρομισθίας για την κόρη, ίσως μια θεσούλα διευθυντή μέσα από τις κρυστάλλινες ‘κρίσεις’.

Και όλοι οι άλλοι είναι αυτοί που λένε πως η αξιοπρέπεια στην τάξη και στη ζωή δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ανταλλαγής ούτε με την αφέλεια ούτε με κανένα άλλο τίμημα. Πως αν μείνουμε μόνοι, με την αυταρέσκεια του ιδιαίτερου, κατακερματισμένοι, με τις διαχωριστικές της ιδιοτέλειας και της ιδιώτευσης και την ηλίθια εγκαρτέρηση της ματαιοπονίας ,δεν θα ‘χουμε πια φωνή να πούμε στα παιδιά ούτε ιστορικές αφηγήσεις, ούτε καλολογικές αναλύσεις, γιατί θα είμαστε μουγγοί, ακόμα κι όταν θα μιλάμε.


ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ένα μεγάλο νικηφόρο ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ-ΕΡΓΑΣΙΑΣ συντονισμένο σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο με δασκάλους , γονείς, φοιτητές , εργαζόμενους .

Στη συντονισμένη επίθεση κυβέρνησης, καθεστωτικής αντιπολίτευσης, Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΜΜΕ, απαντάμε με ενότητα, αλληλεγγύη, κοινή πάλη του κόσμου της εργασίας ξεπερνώντας τους φραγμούς του υποταγμένου συνδικαλισμού και των εκλογικών εξαργυρώσεων.

Σ’ αυτό το δρόμο θέλουμε ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΟΛΩΝ και ΙΣΩΝ.

Θέλουμε σωματεία ενεργά, κύτταρα που σκέφτονται, ενώνουν και αγωνίζονται.

Όχι νεκροταφεία ελεφάντων και μοιράσματος καρεκλών ,όχι στα «ήξεις αφήξεις» και τις ταλαντεύσεις ηττοπάθειας όχι στα χωριστικά και αδιέξοδα λόγια.


Για να τολμήσουμε να ΝΚΗΣΟΥΜΕ , πρέπει να τολμήσουμε να ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΑ, ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΟΛΟΙ ΜΑΣ!!


Η επιλογή είναι δική μας!


Να σφραγίσουμε με την παρουσία μας και τη ζωντανή συμμετοχή μας τις διαδικασίες της ΕΛΜΕ. Όλοι στην εκλογικοαπολογιστική συνέλευση την Τρίτη 18 Δεκέμβρη.

Στις εκλογές να κρίνουμε το μπόι όλων των πολιτικών, συνδικαλιστικών δυνάμεων με το μέτρο ανταπόκρισής τους στις παραπάνω απαιτήσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: