Μαζική επιστροφή στα σωματεία.
Για μια ΕΛΜΕ
που σκέφτεται- ενώνει –αγωνίζεται
Αλλάζουμε με τη ψήφο μας
τους συσχετισμούς
Πληρώσαμε την ανάπτυξη τους - θα πληρώσουμε και την κρίση τους;
Οι αλλαγές είναι κατακλυσμιαίες! Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, τραπεζίτες, βιομήχανοι, όλο το μπλοκ εξουσίας δεν μασούν τα λόγια τους. Κάθε φορά που θα εκταμιεύουν τις δόσεις του δανείου θα το συνοδεύουν και με νέα αντιδραστικά μέτρα. Η ακραία φτώχεια, η μαζική ανεργία, η έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας περνά το κατώφλι της πόρτας της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αν συνεχιστεί η τωρινή πορεία, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία οι επόμενες γενιές θα ζήσουν χειρότερα! Αυτό είναι το μέλλον που μας υπόσχονται οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού. Θα ζήσουμε, λοιπόν, ανατροπές. Είτε θα σαρωθούν όλες οι ιστορικές μας κατακτήσεις και θα οδηγηθούμε στον εργασιακό μεσαίωνα, είτε θα δούμε να τίθεται από τις δυνάμεις της εργασίας ξανά η απαίτηση να μοιράζεται ο πλούτος σ’ αυτούς που τον παράγουν.
Η Παιδεία και οι εκπαιδευτικοί στο κατώφλι σαρωτικών αλλαγών
Στη παιδεία με πρόσχημα την κρίση εξελίσσεται μια προσπάθεια επιβολής νεοσυντηρητικών μέτρων.
- Ετοιμάζεται δεύτερος γύρος λεηλασίας των αποδοχών μας με το νέο μισθολόγιο, με τη μείωση του μισθού στους νεοπροσλαμβανόμενους, με το επίδομα της εξωδιδακτικής απασχόλησης να είναι στο στόχαστρο των περικοπών, με την αναζήτηση επιδόματος που θα συνδεθεί με την παραγωγικότητα Ενώ όλο και περισσότερο πληθαίνουν οι απειλές για άρση της μονιμότητας, υπαγωγή στην περιφερειακή διοίκηση κ.λπ.
- Ο Προϋπολογισμός του 2011 θα προκαλέσει και νέα δεινά: αυξήσεις του ΦΠΑ, αυξήσεις του πετρελαίου θέρμανσης που διαμορφώνουν την τιμή του λίτρου στα 1,30 ευρώ, υποχρηματοδότηση της παιδείας με τις δαπάνες να μειώνονται στο 2,96% του ΑΕΠ (σχεδόν 1δις λιγότερο από πέρσι!), μείωση των δαπανών για υγεία και ασφάλιση κατά 2,5 δις, ευρώ!
- Εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση με τις αλλαγές που επιχειρούνται στο Λύκειο και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Καθιερώνονται νέα εξεταστικά πλέγματα για την είσοδο σε σχολή, αντί σε τμήμα, η εισαγωγή στο οποίο θα γίνεται μετά από νέο εξεταστικό φίλτρο. Το Λύκειο χωρίς ενιαίο κορμό και στόχευση θα λειτουργεί σε βάρος μορφωτικών αναγκών των μαθητών
Μια πρώτη γεύση του τι σημαίνει «μνημόνιο στην παιδεία» βιώσαμε στην αρχή της χρονιάς, με την συρρίκνωση των προσλήψεων μονίμων εκπαιδευτικών, με τα απανωτά κύματα αναπληρωτών - ωρομισθίων χωρίς δικαιώματα, με το αλαλούμ στις αποσπάσεις, τοποθετήσεις, διαθέσεις, με τα κενά να παραμένουν ακόμα στα σχολεία.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ και της Γ΄ΕΛΜΕ πίσω από τις εξελίξεις
Σε μια τέτοια κατάσταση και με το ερώτημα «τι μας περιμένει ακόμη;» να βασανίζει τη μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου ο κυβερνητικός, κρατικός συνδικαλισμός προωθεί το κυβερνητικό σχέδιο με στόχο την αποκλιμάκωση των αγώνων, ελπίζοντας ότι έτσι θα εκτονώσει το ποτάμι της λαϊκής οργής.
Γι’ αυτό προκηρύσσει μια μόνο 24ωρη απεργία από την αρχή της χρονιάς, κι αυτή την ημέρα που ψηφίζεται στη Βουλή, ο νέος εκτρωματικός, προϋπολογισμός.
Η ηγεσία της ΟΛΜΕ έχει ιστορικές ευθύνες με την επιλογή της να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Απέναντι στην γενικευμένη επίθεση στα δικαιώματα μας, επέλεξε την αποσπασματική και σε επιμέρους ζητήματα λεκτική αντιπαράθεση με το Υπουργείο, αντί της ενιαίας απάντησης του κλάδου με αποφάσεις Συνελεύσεων.
Το σωματείο είναι όργανο πάλης και όχι συναίνεσης και κομματικής καταγραφής
Εδώ και ένα χρόνο οι παρατάξεις που συμμετέχουν στο Δ.Σ. επεδίωξαν αποκλειστικά την παραταξιακή προβολή τους, δεν συνέβαλαν στην προώθηση της αναγκαίας συνοχής του κλάδου και για δικούς της λόγους η κάθε μια, στην παρουσία τους στα σχολεία, επέλεξαν να προωθήσουν αποκλειστικά τον παραταξιακό λόγο, αντί των ενιαίων διεκδικήσεων του κλάδου. Έτσι, άφησαν τον κάθε συνάδελφο, το κάθε σχολείο να προσπαθεί να αντεπεξέλθει και να ανταπαντήσει ο καθένας από μόνος του, άλλος για τις υπερωρίες, άλλος για το στοίβαγμα 30 παιδιών στα τμήματα, άλλος για τις διοικητικές παραβιάσεις στις τοποθετήσεις διατιθέμενων, αποσπασμένων και αναπληρωτών. Το ΔΣ ως συλλογικό όργανο δεν ασχολήθηκε με τα καθημερινά προβλήματα των σχολείων και των καθηγητών, δεν αποκάλυψε και δεν παρενέβη στις διοικητικές αυθαιρεσίες, δεν εργάστηκε και αδιαφόρησε για την αγωνιστική ενότητα του του κλάδου, αρκέστηκε απλώς στο ρόλο του διακομιστή στα σχολεία των ανακοινώσεων της ΟΛΜΕ .Όλα αυτά οδήγησαν στην απραξία, την αδράνεια και την αποσυσπείρωση του κλάδου
ü Καταδικάσετε τις παρατάξεις του δικομματισμού
Διαλυτικό ρόλο έχουν παίξει και συνεχίζουν να παίζουν οι εναλλασσόμενες στο ρόλο της κυβερνητικής παράταξης ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, που θυμούνται τα σωματεία μόνο στο βαθμό που θέλουν να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους σε υποταγμένους ψηφοφόρους και ανταλλάξιμους ψήφους με ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις, που συναινούν στην πολιτική κυβέρνησης –ΕΕ-ΔΝΤ, που ούτε θέλουν ούτε πιστεύουν
στην αγωνιστική ενότητα και αγωνιστική απάντηση του κλάδου και γι΄αυτό την υπονομεύουν.
στην αγωνιστική ενότητα και αγωνιστική απάντηση του κλάδου και γι΄αυτό την υπονομεύουν.
ü Όχι στο συμβιβασμό και την ηττοπάθεια
ü όχι στην κομματική περιχαράκωση
Το στοίχημα δεν έχει χαθεί – Έχουμε τη δύναμη να επιβάλουμε διέξοδο
Επιμένουμε να λέμε ότι σχολείο χωρίς δασκάλους δεν υπάρχει. Ο ρόλος μας δεν είναι αυτός που μας καταδικάζουν οι κυρίαρχοι. Τα μέτρα τους θα επιταχύνουν την αποξένωση από το προϊόν της εργασίας μας, με αποτέλεσμα τη γενίκευση της αλλοτρίωσης και όλων των συνακόλουθων: του οικονομισμού, του ατομισμού, της απογοήτευσης και της παραίτησης, της ιδεολογικής αποξήρανσης, της αποδιάρθρωσης του δημόσιου σχολείου. Καταθέτουμε την αγωνία και την ελπίδα μας, προσδοκώντας σε μια νέα αγωνιστική ενότητα, στην οποία καλούμε κάθε σκεπτόμενο και αγωνιζόμενο συνάδελφο, με βασικούς άξονες:
· Απάντηση εδώ και τώρα στην γενικευμένη επίθεση: δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση. Αρνούμαστε το ρόλο του «δικαίου σφαχτού». Δεν θα υποθηκεύσουμε το μέλλον μας σε όσους κατέστρεψαν το παρόν μας. Δεν αναγνωρίζουμε το ληστρικό, τοκογλυφικό χρέος. Έχουμε πληρώσει διπλά και τριπλά όλα αυτά τα χρόνια τους «δανειστές». Αγωνιζόμαστε για τη διαγραφή του. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν. Διέξοδος βρίσκεται στον συντονισμένο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα των εργαζομένων που πλήττονται βάναυσα από τις αντιλαϊκές πολιτικές. Η πάλη μας μπορεί να ανατρέψει σήμερα την αντιλαϊκή κυβέρνηση και τους συμμάχους της και κάθε αντίστοιχο διαχειριστή στο μέλλον.
· Συνολική ρήξη με την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. Παλεύουμε για την ανατροπή των μνημονίων και κάθε αντιλαϊκής πολιτικής που εξαθλιώνει τους εργαζόμενους και βυθίζει τη χώρα στην ύφεση. Ενάντια στο σύγχρονο μεσαίωνα της λιτότητας, των περικοπών, της εργασιακής ανασφάλειας, της αξιολόγησης, της ανεργίας των πτυχιούχων, του μαρασμού της μορφωτικής διαδικασίας. Για ένα άλλο σχολείο, ενιαίο, δωδεκάχρονο, θεωρίας και πράξης, χωρίς διαιρέσεις και αποκλεισμούς, ανοικτό στην κοινωνία και τις ανάγκες της.
· Αδιάλλακτη στάση στο σήμερα: στο σχολείο, στην τάξη, στο σύλλογο διδασκόντων. Αρνούμαστε το καθημερινό μαγκανοπήγαδο, την άκριτη διεκπεραίωση των οδηγιών, τους μέντορες, τη μετατροπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε διοικητική πράξη, την καταστρατήγηση κεκτημένων, τις διοικητικές αυθαιρεσίες. Πάμε κόντρα στo ρουσφέτι, στο κυνήγι της θέσης, στο βόλεμα, στις ατομικές στρατηγικές επιβίωσης.
· Οικοδόμηση ενός άλλου συνδικαλιστικού παραδείγματος, πέρα από παραταξιακές διαφορές και μικροκομματικές αγκυλώσεις. Το σωματείο είναι όργανο πάλης και όχι κομματικής καταγραφής. Ρήξη με το σημερινό μοντέλο που έχει φάει τα ψωμιά του. Ανασύσταση του κύρους του συνδικάτου εκεί που χτυπά η καρδιά του κινήματός μας: στις ουσιαστικές γενικές συνελεύσεις. Αλλά και εκεί που χτυπά η καρδιά του σχολείου: στο σύλλογο των καθηγητών. Κοινή δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων – απάντηση στη γραφειοκρατία και τον κομματικό έλεγχο.
· Μαζική επιστροφή στα σωματεία: Οι Γενικές Συνελεύσεις, η οργάνωση επιτροπών αγώνα, η ενίσχυση και μαζικοποίηση των αυθεντικών διαδικασιών βάσης, ο συντονισμός των ΕΛΜΕ, είναι η απάντηση στην επέλαση των μέτρων και στην αγωνιστική απραξία που μας επιβάλλει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στην ΟΛΜΕ και τις ΕΛΜΕ. Καλούμε όλους να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της περιόδου και άλλα που ανακύπτουν (αθλητικά σχολεία, κενά, πολυπληθή τμήματα και κατευθύνσεις, κτιριακά προβλήματα, εργασιακά δικαιώματα μονίμων, αναπληρωτών και ωρομισθίων, διακρίσεις στις υπηρεσιακές μεταβολές, αδιαφάνεια στις τοποθετήσεις, κ.λπ.)
Να διδαχτούμε από τις μεγάλες στιγμές των εργατικών αγώνων
Δεν έχουμε αυταπάτες. Οι μάχες που μας περιμένουν είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Ο έλεγχος των μεγάλων συνδικάτων από «συμμαχίες προθύμων» να δώσουν στήριξη σε κυβερνητικές επιλογές, η αδυναμία της λαϊκής και κοινωνικής οργής να βρει πολιτική διέξοδο, η ανεπάρκεια της αριστεράς να προβάλλει ένα συνεκτικό πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης, το διαρκές φλερτ μέρους της με τον κυβερνητισμό και η ηττοπαθής αντίληψη της κομματικής περιχαράκωσης, δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Μπορούμε να τους ξεπεράσουμε. Για πάνω από δυο δεκαετίες, κάτω από αντίστοιχα αντίξοες συνθήκες, χωρίς άμεσα ορατή πολιτική διέξοδο, με δυσκολία να υπάρξουν διευρυμένες συμμαχίες κι οργάνωση, δόθηκαν -και αρκετές φορές κερδήθηκαν- σκληρές μάχες. «Δίχως καβάτζα καμιά», η μαχόμενη εκπαίδευση βγήκε τους δρόμους με όρους ανατροπής κι αγωνίστηκε ενάντια στον Κοντογιαννόπουλο, τον Αρσένη και τη Γιαννάκου, υπερασπίστηκε κατακτήσεις και δικαιώματα, διαμόρφωσε μια συλλογική αγωνιστική ταυτότητα στον κλάδο και πέτυχε νίκες απέναντι σε κυβερνήσεις που φάνταζαν πανίσχυρες. Σήμερα, σοφότεροι από πριν, με τις εμπειρίες των μεγάλων και μικρών αναμετρήσεων, της απεργίας του 1988, του 1997 και του 2006, μπορούμε να επιδιώξουμε μαζί με την υπόλοιπη εκπαίδευση και άλλους αγωνιζόμενους κλάδους να κάνουμε τη δική μας αντεπίθεση. Να διδαχτούμε από τις μεγάλες στιγμές των εργατικών αγώνων, να περπατήσουμε στις λεωφόρους της κοινωνικής χειραφέτησης, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της αλληλεγγύης, με ρίσκο για νικηφόρες αναμετρήσεις και κοινωνικές ανατροπές. Διαφορετικά, αν η κατάσταση παγιωθεί, για πολλά χρόνια δεν θα μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις και η πορεία προς τον κατήφορο θα είναι μη αναστρέψιμη.
Λυδία λίθος είναι η επαναθεμελίωση μιας διαφορετικής αριστερής πολιτικής διεξόδου που θα φαντάζει και θα είναι ρεαλιστική στο έδαφος των αγώνων. Αγώνες υπήρξαν και θα υπάρξουν. Εκείνο που έλειψε και λείπει είναι η ενοποίησή τους, ο συντονισμός τους και η παρατεταμένη διάρκειά τους, ώστε να γίνονται πολιτικά επικίνδυνοι, να θέτουν τις ανάγκες των πολλών ως μέτρο των πολιτικών εξελίξεων. Και αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο για την αριστερά των αγώνων, της ρήξης, της κοινής δράσης και της νίκης.
Στις 15 Δεκεμβρίου να κλείσουμε όλα τα σχολεία
Παλεύουμε για την επιτυχία της 24ωρης πανεργατικής - πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας στις 15 Δεκεμβρίου, με απαίτηση να κλείσουν όλα τα σχολεία. Για να επανακτήσουμε την αυτοπεποίθηση μας, για να μην αφήσουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να ορίζει τις τύχες μας, για να δοθεί η δυνατότητα να υπάρξει συνέχιση και ουσιαστική κλιμάκωση στις διεκδικήσεις. Προτείνουμε την ημέρα της απεργίας οι διαφορετικές συγκεντρώσεις και προσυγκεντρώσεις να καταλήξουν σε ενιαία πορεία.
Αυτή η 24ωρη απεργία που έχουν προκηρύξει οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ -που έχουν θητεύσει στον κυβερνητικό και κρατικό συνδικαλισμό-, από μόνη της δεν μπορεί να οδηγήσει στην νίκη. Την υπόθεση του αγώνα θα πρέπει να την αναλάβουν οι ίδιοι εργαζόμενοι, με αποφάσεις σωματείων που θα εξασφαλίζουν τη συνέχιση των κινητοποιήσεων με αποφασιστικές μορφές πάλης. Μια τέτοια κλιμάκωση και αντίστοιχη κατεύθυνση των διεκδικήσεών μας απουσιάζει από τις αποφάσεις της ΟΛΜΕ, η οποία ζητά την εξουσιοδότηση να προκηρύξει άλλη μια 24ωρη. Το πόσο αδιέξοδη τακτική είναι αυτή, φάνηκε πέρσι, όταν προκηρύχθηκαν οχτώ(8!) 24ωρες απεργίες, χωρίς ποτέ να υπάρξει κλιμάκωση! Να δεσμεύσουμε τα Δ.Σ. ΟΛΜΕ και ΕΛΜΕ να καθορίσουν και να προκηρύξουν Γενικές Συνελεύσεις
Αγωνιστικό πρόγραμμα αντίστασης και διεκδικήσεων
Συγκροτημένα και ενιαία ο κλάδος να προβάλλει και να διεκδικήσει αιτήματα αιχμής που είναι πάγια και αφορούν τις διευρυμένες ανάγκες της Παιδείας και των εκπαιδευτικών και οι οποίες βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης που δεχόμαστε:
- Να μην ψηφιστεί ο αντιλαϊκός προϋπολογισμός που επιφέρει δυσβάστακτες και πρωτοφανείς σε μέγεθος συνέπειες για όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
- Αυξήσεις στους μισθούς, 1400 καθαρά στον νεοδιόριστο, άμεση κάλυψη των απωλειών εισοδήματος, ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας. Να μην κατατεθεί το σχεδιαζόμενο Ενιαίο Μισθολόγιο. Καθιέρωση Κλαδικής Σύμβασης εφ’ όλης της ύλης.
- 6000 προσλήψεις μόνιμου προσωπικού τώρα. Υλοποίηση της κυβερνητικής απόφασης ένας φεύγει με συνταξιοδότηση στην εκπαίδευση - ένας προσλαμβάνεται. Κατάργηση της ωρομισθίας, όχι σε αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου και σε καθεστώς ΕΣΠΑ. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Κατοχύρωση της προϋπηρεσίας, ώστε να οδηγεί σε διορισμό.
- Όχι στους απανωτούς εξεταστικούς ταξικούς φραγμούς που προωθεί η κυβέρνηση με τις αλλαγές στο Λύκειο. Όχι στο κλείσιμο σχολείων. Ενιαίο σύγχρονο 12χρονο σχολείο για όλα τα παιδιά. Όχι στο νέο νόμο πλαίσιο της επέλασης των ιδιωτικοοικονομιών κριτηρίων που προωθεί η κυβέρνηση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.
- Άμεση αύξηση των δαπανών για την Παιδεία τουλάχιστον στο 5% του ΑΕΠ - 15% του προϋπολογισμού.
- Πλήρης σύνταξη με 30 χρόνια εργασίας. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων. Χρηματοδότηση των Ταμείων.
- Ετήσια περιοδική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στα Πανεπιστήμια, με απαλλαγή από τα διδακτικά καθήκοντα. Καμιά διαδικασία προώθησης της «αυτοαξιολόγησης».
- Ριζική αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης στη βάση των προτάσεων της ΟΛΜΕ.
- Μείωση του αριθμού των μαθητών σε κάθε τμήμα, καμία υπερωρία, αναβαθμισμένα αντισταθμιστικά μέτρα διδασκαλίας, λειτουργία της Π.Δ.Σ. και της ενισχυτικής διδασκαλίας για να εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και μάθησης. Όχι στις παραβιάσεις του ωραρίου καθηγητών στην πρωτοβάθμια.
ü Με μαζικό, διακλαδικό, πανεργατικό αγώνα διαρκείας, με την οργάνωση της κοινής δράσης όλων των εργαζομένων της Ευρώπης, μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση.
ü Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για να μπει φραγμός στην χρεωκοπία του λαού!
ü Για να αλλάξει εδώ και τώρα αυτή η πολιτική, για την ανατροπή του πραξικοπήματος και του μνημονίου κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και όλων των νόμων που ψηφίστηκαν για να το εφαρμόσουν. Άμεση έξοδος από το «μηχανισμό στήριξης».
ü Αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων, των Τραπεζών, των εφοπλιστών, της Εκκλησίας, των offshore εταιρειών, δραστική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών.
ü Ανυπακοή και ρήξη με το διεθνές σύστημα χρεωκοπίας και εκμετάλλευσης του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου