Ποιο είναι άραγε το επίδικο της μεγάλης σύγκρουσης που αυτή τη στιγμή διεξάγεται στα πανεπιστήμια; Γιατί το φοιτητικό κίνημα συναντά απέναντι του ένα ενιαίο «μαύρο» μέτωπο που αποτελείται από την κυβέρνηση,την αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και ένα τμήμα του καθηγητικού κατεστημένου των ΑΕΙ της χώρας («κίνηση των χιλίων» κτλ.); Μήπως επειδή, όπως μας λένε οι αρσενικοί και θηλυκοί Πρετεντέρηδες όλων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, μια αποφασισμένη μειοψηφία θέλει να εμποδίσει να μπει «τάξη στο χάος» και να επιλυθεί το – ανύπαρκτο στην πραγματικότητα- πρόβλημα των αιώνιων φοιτητών; Τόσο μεγάλες συγκρούσεις δεν ξεκινούν από παρεξήγηση και πολύ περισσότερο δεν διεξάγονται από μειοψηφίες. Τότε τι συμβαίνει; Η απάντηση βρίσκεται στις βασικές κατευθύνσεις του νόμου –πλαισίου.
Με το νόμο -πλαίσιο επιχειρείται η αλλαγή της μορφής, της κατεύθυνσης και του προσανατολισμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ουσιαστικά επιδιώκεται η πλήρης προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς και για να επιτευχθεί αυτό ο νόμος κινείται σε δύο άξονες: επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και επιχειρηματικής λογικής από τη μια και υποταγή του φοιτητικού κινήματος από την άλλη.
Η επιχειρηματική λογική επιδιώκεται να επιβληθεί πρώτα απ’ όλα μέσω της υποχρέωσης κάθε ιδρύματος να συντάξει τετραετή αναπτυξιακό προϋπολογισμό ο οποίος αφορά θέματα εκπαίδευσης, έρευνας και υποδομών. Στο τετραετές πλάνο κάθε ΑΕΙ θα πρέπει να εξασφαλίζει τη χρηματοδότηση του και από άλλες πηγές πέρα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος παραιτείται από την υποχρέωσή του να παρέχει πάγια χρηματοδότηση σε κάθε AEI και το ίδιο καθίσταται υπεύθυνο για την εξασφάλιση των πόρων που απαιτούνται για τη λειτουργία του. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε ίδρυμα θα πρέπει διαρκώς να αναπροσαρμόζει τη λειτουργία του ανάλογα με τις απαιτήσεις της αγοράς ώστε να μπορεί να εξασφαλίζει από αυτή όλο και μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Ταυτόχρονα θα πρέπει να βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τα υπόλοιπα ιδρύματα για την απόσπαση μεγαλύτερου κομματιού από την πίτα των κάθε λογής επιχειρηματικών χρηματοδοτήσεων, αλλά και από την ίδια την κρατική χρηματοδότηση. Κεντρικό ρόλο στην όλη διαδικασία θα έχει η αξιολόγηση καθώς με βάση τα αποτελέσματα της θα εγκρίνονται ή όχι τα τετραετή σχέδια των ιδρυμάτων. Με αυτή δε θα μετρώνται γενικά και αφηρημένα εκπαιδευτικοί στόχοι, αλλά το κατά πόσο το κάθε ίδρυμα θα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της επιχειρηματικής λειτουργίας που περιγράφεται.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Η εκπαίδευση πλέον παύει να είναι κοινωνική παροχή, αλλά αποτελεί μια οικονομική επένδυση η οποία για να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα πρέπει να ικανοποιεί όλο και περισσότερο τις ανάγκες της αγοράς, αλλά και -γιατί όχι- να μετακυλύει το κόστος της λειτουργίας της στους ίδιους τους εκπαιδευόμενους.(βλ. δίδακτρα, πληρωμή βιβλίων - σίτισης - στέγασης, είσοδος εταιρειών)Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο συγκεκριμένος νόμος κινείται στην ίδια λογική με αυτήν της αναθεώρησης του άρθρου 16 του συντάγματος: τα πάντα πλέον πρέπει να τα ρυθμίσουν οι νόμοι της αγοράς.
Στην ίδια κατεύθυνση, άλλωστε, με τα παραπάνω κινείται και ο μετασχηματισμός του θεσμού του γραμματέα του πανεπιστημίου, καθώς η περιγραφή τόσο των αρμοδιοτήτων του, όσο και των προσόντων και των αμοιβών του φαίνεται ότι εισάγουν τη λογική των manager που εφαρμόστηκε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι εμφανές ότι και αυτές οι αλλαγές έχουν ως στόχο την εμπέδωση της κουλτούρας της επιχειρηματικής αποτελεσματικότητας μέσα στα ΑΕΙ. Η προσαρμογή στις αποφάσεις και κατευθύνσεις της ΕΕ( Μπολόνια, Λισσαβόνα) με τους δύο κύκλους σπουδών , τις πιστωτικές μονάδες προωθεί όχι μόνο τη μετατροπή της εκπαίδευσης σε φτηνή και ευέλικτη κατάρτιση αλλά και την ακύρωση των όποιων εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων προς όφελος μόνο της εργοδοσίας και της ασυδοσίας της αγοράς.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ..ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ
Για να λειτουργήσει ένα πανεπιστήμιο όπως το φαντάζεται το ΥΠΕΠΘ και οι κυρίαρχοι κύκλοι πρέπει καμφθούν οι αντιστάσεις που προβάλλει το φοιτητικό κίνημα. Όλες οι διατάξεις που αφορούν το πανεπιστημιακό άσυλο, τους εσωτερικούς κανονισμούς, τις διαγραφές φοιτητών, τα προαπαιτούμενα μαθήματα κα τη διάρκεια των εξαμήνων κινούνται στην ίδια κατεύθυνση: Το πανεπιστήμιο πρέπει να πάψει να είναι χώρος συλλογικής σκέψης και αμφισβήτησης, αλλά πρέπει να λειτουργεί απλά ως μια εκπαιδευτική επιχείρηση. Γι’ αυτούς τους λόγους: Το καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου αλλάζει ριζικά. Πλέον αφορά κυρίως τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και το δικαίωμα στη γνώση και τη μόρφωση και όχι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Μάλιστα σύμφωνα με το νέο νόμο όταν το δικαίωμα στη γνώση παρεμποδίζεται (δηλ. όταν γίνεται κατάληψη) το πανεπιστημιακό άσυλο καταλύεται. Επιπλέον ως πανεπιστημιακό άσυλο ορίζονται πλέον μόνο τα κτήρια όπου διεξάγεται διδασκαλία και έρευνα, ενώ από εδώ και στο εξής δεν θα απαιτείται η συναίνεση των φοιτητών για την εισβολή της δημόσιας δύναμης. Όλα αυτά γίνονται όχι για να συλληφθούν οι «κουκουλοφόροι», αλλά για να μπορούν να ποινικοποιηθούν πιο εύκολα οι μορφές πάλης που υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα. Ακόμα και μια απλή παράσταση διαμαρτυρίας στη σύγκλητο ενός ιδρύματος θα μπορεί να θεωρηθεί πράξη που καταλύει το άσυλο (καθώς παρεμποδίζει την εργασία του οργάνου) και να ποινικοποιηθεί. Ρυθμίσεις όπως οι διαγραφές των φοιτητών , τα υποχρεωτικά προαπαιτούμενα μαθήματα και η θέσπιση υποχρεωτικής ελάχιστης διάρκειας εξαμήνου και χρόνου διεξαγωγής εξετάσεων (πάντα στο τέλος του εξαμήνου), αποτελούν μέτρα που αποσκοπούν στην πειθάρχηση των Φοιτητών, στην αποτροπή τους από αγωνιστικές διεκδικήσεις και στην καταστολή των κινητοποιήσεων.
Με τους υποχρεωτικούς εσωτερικούς κανονισμούς, στους οποίους θα εξειδικεύονται όλες οι πτυχές του νόμου που προαναφέρθηκαν και οι οποίοι θα συνταχθούν στη βάση πρότυπου κανονισμού που θα ανακοινωθεί στο μέλλον, επιδιώκεται να καταστεί πιο αυταρχική η εσωτερική ζωή των πανεπιστημίων, έτσι ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν ευκολότερα στις ανάγκες της επιχειρηματικής λειτουργίας τους.
ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ;
Τα όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορους τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και αυτό όχι για κάποιους αφηρημένους ηθικούς λόγους, αλλά επειδή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δοκιμάζονται μερικές από τις κύριες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση. Από τη μια πλευρά η εγκατάλειψη από το κράτος της υποχρέωσης χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, η έμμεση ιδιωτικοποίηση μέσω της περιβόητης σύνδεσης με τις «τοπικές κοινωνίες» και η αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών, δηλ.η προσαρμογή στους νόμους της αγοράς είναι διακηρυγμένες εκπαιδευτικές πολιτικές και των δυο κομμάτων και για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και όσο και αν τα σχολεία δεν είναι πανεπιστήμια, σίγουρα μια τριτοβάθμια εκπαίδευση οργανωμένη με αυτό τον τρόπο θα πιέσει και τις υπόλοιπες βαθμίδες. Από την άλλη η μεθοδευμένη επίθεση ενάντια στο φοιτητικό κίνημα είναι ένα τμήμα του σχεδίου του κράτους για μια εκπαίδευση αποστειρωμένη από κάθε φωνή διεκδίκησης και αγώνα. Και αυτό δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορο, έναν χώρο με μεγάλη ιστορία αγώνων όπως είναι αυτός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί και ο ίδιος στο στόχαστρο μετά τα πανεπιστήμια. Για όλα τα παραπάνω ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος μας αφορά όλους. Να στηρίξουμε τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, να οργανώσουμε τους νέους αγώνες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
Γιατί η νίκη του κινήματος θα σταματήσει την επίθεση που ετοιμάζουν. Γιατί θα είναι νίκη για όλους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου