Διακήρυξη για τις εκλογές στη Γ΄ ΕΛΜΕ

Ένας χρόνος και βάλε κυβέρνηση της Αριστεράς (της φακής) και είμαστε… τόσο δεξιά όσο και πριν. Αν εξαιρέσει κανείς τις λυμένες γραβάτες, τα φραστικά ρετούς, την εγκατάλειψη των ρατσιστικών ακροτήτων στο μεταναστευτικό και κάποια ελάχιστα επιδόματα για όσους ζουν στις εσχατιές της εξαθλίωσης (τα οποία μάλλον θα κοπούν κι αυτά), τα πάντα είναι όπως και πριν: τα μνημόνια ζουν και… αβγαταίνουν, οι μισθοί παραμένουν της πείνας, οι συντάξεις περικόπτονται κι άλλο, οι ιδιωτικοποιήσεις προχωρούν (ακόμη και της διαβόητης «Ελληνικός Χρυσός») και ο δημόσιος πλούτος βαίνει προς «αξιοποίηση» ( τα ρετούς που λέγαμε…).

Όπως σωστά έλεγε και ο Τσίπρας πριν εκλεγεί, «η ελληνική κοινωνία δεν είχε να φοβάται τίποτα από την Αριστερά». Θα τα άφηνε όλα όπως ήταν.

Τη εξαιρέσει της εκπαίδευσης, βεβαίως. Γιατί εδώ πέρα όχι μόνο δεν αφέθηκε η κυβέρνηση στην δύναμη της αδράνειας, αλλά βάλθηκε πραγματικά να φέρει τα πάνω-κάτω υλοποιώντας όσα δεν τόλμησαν όλοι οι προηγούμενοι. Εφαρμοστικές εγκύκλιοι που ήδη έχουν αρχίσει να έρχονται στα σχολεία (π.χ. αυτή περί της «εθελοντικής» εποπτείας εργασιών μαθητών που θα μπαίνουν στον προσωπικό τους φάκελο) και βεβαίως η πρόσφατη προαναγγελία της (αυτο)αξιολόγησης από τον νέο υπουργό, δεν αποτελούν παρά προεικάσματα του νέου εργασιακού και εκπαιδευτικού τοπίου που θα διαμορφωθεί το επόμενο διάστημα στα σχολεία επί τη βάσει των συντεταγμένων που ορίζει ο ΟΟΣΑ και μεταφράζει στα ελληνικά ο κος Λιάκος.

Τι προβλέπει αυτό το νέο μοντέλο; Τα έχουμε χιλιοπεί μα ας τα ξαναπούμε:

·         ένα σχολείο της αγοράς, όπου οι μαθητές, ιδίως των επαγγελματικών και τεχνικών λυκείων, θα σπουδάζουν ό,τι και όπως το θέλουν οι επιχειρήσεις - εκπρόσωποι των οποίων προτείνεται (στο «Πόρισμα του διαλόγου για την Παιδεία», που κατατέθηκε τον Μάιο) να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών!

·         Ένα σχολείο φθηνό και υποχρηματοδοτημένο, που θα αποδύεται σε ένα διαρκή αγώνα προσέλκυσης πόρων από ιδιώτες, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του αλλά και να ανέβει στην λίστα της αξιολόγησης και άρα στα μάτια των γονιών-πελατών!

·         Ένα σχολείο όπου οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί θα αντικατασταθούν (όπως ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει) με αναπληρωτές και μερικής απασχόλησης· όπου οι καθηγητές ειδικότητας θα μεταβληθούν σε «καθηγητές-πασπαρτού», που θα κάνουν λίγο απ’ όλα· όπου το μάθημα, αν δε συμπληρώνεται τμήμα (όπως συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα μικρά νησιά και τα ορεινά μέρη) θα γίνεται μέσω… skype.

·         Ένα σχολείο ανταγωνιστικό σε όλα τα επίπεδα: προς τα έξω (δηλ. με άλλες σχολικές μονάδες) αλλά και στο εσωτερικό του. Ένα σχολείο δηλαδή στο οποίο όλοι θα προσπαθούν να επιβιώσουν και να αναρριχηθούν κυνηγώντας μονάδες, μεταπτυχιακά και σεμινάρια. Η νέα αυτή «επαγγελματική κουλτούρα» ήδη έχει αρχίσει να εδραιώνεται στα σχολεία, οπότε μπορούμε να φανταστούμε πού θα οδηγηθούμε όταν εφαρμοστεί η αξιολόγηση και θεσπιστεί ο μόνιμος μηχανισμός απολύσεων που απαιτούν οι τροϊκανοί.

·         Ένα σχολείο εν τέλει που μπορεί να είναι πιο κοντά στην εργαλειακή αντίληψη της γνώσης που έχουν οι επιχειρήσεις αλλά και πολλοί μαθητές μας, βρίσκεται όμως σε διάσταση με το αναγεννησιακό ιδανικό της ολόπλευρης μάθησης που έστω διακηρυκτικά, έστω κακοποιημένα υπηρετούσε ως τώρα.

Και η ΟΛΜΕ; Πού είναι η ΟΛΜΕ;

Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Με πρωτοβουλία και ευθύνη πρώτα απ’ όλα των ΣΥΝΕΚ, που εδώ και ενάμιση χρόνο, από τότε δηλαδή που πρωτοβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχουν επιβάλει (που απολαμβάνει χαιρέκακα το θέαμα να εφαρμόζουν την πολιτική της ΝΔ οι πρώην επικριτές της) «σιγή ασυρμάτου». Καμία διεκδικητική πρόταση δεν περνάει πλέον από το προεδρείο της ΟΛΜΕ, καμία πρωτοβουλία για απεργιακή κινητοποίηση δεν αναλαμβάνεται. Τα πάντα έχουν αδρανήσει, προκειμένου να μην κλονιστεί η εύθραυστη κυβερνητική εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό πως για το νέο ασφαλιστικό δεν βγήκε καν ανακοίνωση – αρκέστηκε το προεδρείο σε εκείνη της… ΑΔΕΔΥ! -, ενώ για το πόρισμα Λιάκου, που τόσο κουρνιαχτό σήκωσε, έβγαλε απλώς μία διεκπεραιωτική δήλωση διαφωνίας μήκους μόλις τριών γραμμών!

Και όχι μόνο αυτό αλλά έχει περάσει και στην ενεργητική στήριξη της κυβερνητικής γραμμής – που, δεδομένου ότι υπαγορεύεται από τα ίδια κέντρα, συναντιέται με εκείνη της ΝΔ και των λοιπών μνημονιακών κομμάτων.

Στο πρόσφατο εκπαιδευτικό συνέδριο του ΚΕΜΕΤΕ στη Βραυρώνα η παράταξη των ΣΥΝΕΚ, σε αγαστή συνεργασία με την ΔΑΚΕ και τα ρετάλια της παλιάς ΠΑΣΚ (βλ. ΠΕΚ), συνέταξαν ένα πόρισμα που επιχειρεί να θεμελιώσει «επιστημονικά» την αξία και την αναγκαιότητα μίας (ανύπαρκτης βέβαια στην πραγματική ζωή) «σωστής» αξιολόγησης, απαξιώνοντας τις αποφάσεις των δύο τελευταίων συνδικαλιστικών συνεδρίων που την καταδίκαζαν, ως «συνθηματικού χαρακτήρα» κενολογίες.

Επίσης, στο ίδιο συνέδριο, οι ίδιες παρατάξεις τάχθηκαν υπέρ του μεταλυκειακού έτους μαθητείας των αποφοίτων των ΕΠΑΛ σε επιχειρήσεις, ικανοποιώντας και εδώ τις επιθυμίες της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και της κυβέρνησης, που έχουν θέσει το συγκεκριμένο ζήτημα (μαζί βέβαια με την αξιολόγηση) ως πρώτιστη προτεραιότητα.  

Και αναρωτιέται κανείς: είναι άραγε αυτή η μοίρα του συνδικαλιστικού κινήματος;

Εμείς λέμε όχι. Δεν είναι το «κισμέτ» των σωματείων (και της ΟΛΜΕ) να ηγεμονεύονται από καριερίστες του συνδικαλισμού και καιροσκόπους, που αλλάζουν τα πουκάμισα ανάλογα με το ποιος κυβερνά. Δεν είναι δικό μας «ριζικό» να πηγαίνουμε από ψέμα σε ψέμα και από ήττα σε ήττα.

Αρνούμαστε να παραδοθούμε στην ηττοπάθεια και την απαισιοδοξία που ενέσπειραν όσοι πάτησαν τις  υποσχέσεις τους. Αρνούμαστε να επανακάμψουμε στο νεοσυντηρητικό, γραφειοκρατικό «μαντρί», από όπου μας απελευθέρωσε η Κρίση. Τι να περιμένουμε από παρατάξεις σαν την ΔΑΚΕ ή την ΠΑΣΚ έπειτα από την εμπειρία του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Άδωνι και του Μητσοτάκη; την… υπεράσπιση των συμφερόντων μας που πρώτοι αυτοί προσέβαλαν; ή μήπως την υπεράσπιση της δημόσιας, δωρεάν παιδείας; (εδώ γελάμε…)

Αρνούμαστε τέλος την τακτική του απομονωτισμού και της… πουριτανικής (όσο και υποκριτικής) «καθαρότητας» που χρόνια τώρα υπερασπίζεται το ΠΑΜΕ. Δεν μας ενδιαφέρει να επιβεβαιώσουμε την (ούτως ή άλλως έωλη) «αλήθεια» κανενός κόμματος, δεν μας εμπνέει το να αθροίζουμε δυνάμεις εν αναμονή μίας «κατάλληλης» στιγμής, που δραπετεύει διαρκώς στο μέλλον. Ο «ενδοαριστερός εμφύλιος» εν μέσω κοινωνικών ερειπίων, κάποτε μάλιστα και με χρήση νεοσταλινικών μεθόδων διαβολής, μας απωθεί.

Εμείς προσβλέπουμε και παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού κινήματος ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.

Για την απαγκίστρωσή του από τον κυβερνητισμό και τους συνδικαλιστές-παράγοντες και την επαναθεμελίωσή του σε συλλογικές, συμμετοχικές διαδικασίες. Για την απόκρουση της κυβερνητικής επίθεσης και την αμετακίνητη υπεράσπιση των συλλογικών μας συμφερόντων κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», ακόμα και την ίδια την ΕΕ. Για τον συντονισμό και την μαχητική διάταξη όλων των σωματείων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ώστε η σύγκρουση αυτή να έχει αποτέλεσμα.

Πριν απ’ όλα όμως (ή καλύτερα μέσα απ’ όλα αυτά) παλεύουμε για την επανανακάλυψη της συναδελφικής αλληλεγγύης και ενός  εκπαιδευτικού ιδανικού, που σήμερα, βυθισμένοι καθώς είμαστε στην αδιαφορία και την τόσο πνιγηρή συνήθεια, δείχνουμε να έχουμε χάσει.

Με το σφρίγος και την εμπειρία των 25 μας χρόνων που κλείνουμε φέτος, με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες μας, πρωτίστως όμως με την βαθιά πίστη μας στην δύναμη των πολλών να στήνουν και να γκρεμίζουν κόσμους ολόκληρους, σας καλούμε στις 15 Δεκέμβρη να μας ψηφίσετε. Όχι για να σας δώσουμε τη λύση μα για να τη βρούμε μαζί.

Ενωτική Αγωνιστική Πρωτοβουλία

για την Γ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης