“κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια…”
ή ας θυμηθούμε τις προτάσεις Μπαμπινιώτη επί κυβέρνησης Μητσοτάκη

Στην πρόσφατη ιστορία της εκπαίδευσης, δεν μπορούμε να λησμονούμε την περίοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στην οποία για μια ακόμη φορά κεντρική θέση στα εκπαιδευτικά ζητήματα είχε αναλάβει ο πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής εταιρείας και του Αρσακείου, κ. Μπαμπινιώτης.
Τα μέτρα που είχε προτείνει, παρά την καθολική αντίδραση του εκπαιδευτικού κινήματος, είχαν εφαρμοστεί, και θα εφαρμόζονταν όλα αν η κυβέρνηση δεν έπεφτε κάτω από το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων, έχοντας στην πλάτη της δολοφονημένο το Ν. Τεμπονέρα, και ένα πρόγραμμα επιθετικού ξεπουλήματος και ιδιωτικοποιήσεων κάθε δημόσιου αγαθού.
Κατά την θητεία του κ. Μπαμπινιώτη:
Επανέρχονται οι εξετάσεις σε Ε’ και Στ’ Δημοτικού, ανά τρίμηνο, με διπλή βαθμολογία των μαθητών.
Προτείνεται η εφαρμογή περιφερειακών εξετάσεων για την εισαγωγή στο Γυμνάσιο, κατά τα Θατσερικά πρότυπα που προέκτειναν τον βαθύ ταξικό αποκλεισμό των μαθητών από τις βασικές σπουδές.
Προτείνεται η αποδέσμευση της εγγραφής των μαθητών από τον τόπο διαμονής τους, στοχεύοντας σαφώς στη δημιουργία κατά Δήμο ενός σχολείου για την ελίτ, κάποιων σχολείων που θα ανταγωνίζονται για να μπουν στην Α’ εθνική, και των υπολοίπων που θα λειτουργούν για την «πλέμπα». Η πρόταση αυτή που κατηγοριοποιούσε σχολεία, μαθητές, εκπαιδευτικούς θα σχετιζόταν σαφώς και με τη χρηματοδότηση των σχολείων.
Προτείνεται η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών με βάση τις επιδόσεις των μαθητών τους.(Να γιατί τέτοια επιμονή στις εξετάσεις !!), με στόχο την απόλυτη διαφοροποίηση στο εκπαιδευτικό σώμα και τη διάσπαση των ενιαίων δικαιωμάτων.
Οι παραπάνω προτάσεις αποτελούσαν τους πυλώνες της επιθετικής νεοσυντηρητικής γραμμής της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Σήμερα οι προθέσεις δεν είναι διαφορετικές. Η προσπάθεια να εμφανιστεί ο νέος Πρόεδρος του ΕΣΥΠ ως υπερκομματικός, τεχνοκράτης που θα σώσει την παιδεία με τον «διάλογό» του είναι τουλάχιστον ανιστόρητες.
Ακόμη περισσότερο είναι πολιτική επιλογή για προχώρημα των αναδιαρθρώσεων σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης.
Οι αναδιαρθρώσεις αυτές στοχεύουν στην πλήρη ανατροπή κάθε κοινωνικού και συλλογικού δικαιώματος στην εργασία και ταυτόχρονα στην ανατροπή κάθε συλλογικού και κοινωνικού δικαιώματος στη γνώση και την ενιαία μόρφωση.
Θέλουν ένα φτηνό, ευέλικτο και ελεγχόμενο σχολείο που θα κατατάσσει και θα προσαρμόζει τους μαθητές του στο θρυμματισμένο κόσμο μιας φτηνής, ακατοχύρωτης, ασταθούς και ελεγχόμενης εργασίας.

Αυτά τα ολίγα για να μην ξεχνάμε και για να μην χειραγωγούμαστε…