ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ (ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ): ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ Γ΄ ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ Γ΄ ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  

Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας

Ένα και δυο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμ' εμείς. 
(Οδυσσέας Ελύτης: Ήλιος ο Πρώτος)

                                    Στο ίδιο έργο θεατές…

Οι φετινές εκλογές για τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ, πραγματοποιούνται μέσα στο καθεστώς της βάρβαρης και ακραία αντιλαϊκής πολιτικής που υπαγορεύουν τα μνημόνια διαρκείας. Καμία άλλη περίοδος της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου μας δε σημαδεύτηκε από τόση σκληρότητα σε βάρος των εργαζομένων..  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συστρατεύτηκε πια ανοιχτά με ολόκληρο το αντιδραστικό μνημονιακό μπλοκ (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – Ποτάμι) καθώς από κοινού ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο. Εφαρμόζει 3 μνημόνια και η θρυλούμενη έξοδος από αυτά είναι η …είσοδος στο  4^ο μνημόνιο.

Η πολιτική που εφαρμόζεται είναι ενταγμένη στα πλαίσια ενός συνολικού αντιλαϊκού σχεδιασμού κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ χωρίς τέλος. Δεν πρόκειται περί μετάλλαξης αλλά απόρροια του DNA μιας αντίληψης ότι υπάρχει δυνατότητα φιλολαϊκής λύσης στα πλαίσια της ΕΕ και του φρικώδους πλέον καπιταλισμού της εποχής μας και μάλιστα διά της λογικής της ανάθεσης και του κυβερνητισμού.

Παιδεία ονείρων ή ομήρων;

Ο «Κόφτης» πάνω από τη δημόσια Εκπαίδευση

Οι περικοπές, ωρών στο Γυμνάσιο και τομέων στα ΕΠΑΛ, η κατάργηση της μείωσης ωραρίου στους υπεύθυνους εργαστηρίων, οι νέες αναθέσεις μαθημάτων, η απαγόρευση συμπλήρωσης ωραρίου με προγράμματα κ.τ.λ. δεν έχουν ως στόχο τη βελτίωση της ποιότητας της παιδείας, αλλά τη δημιουργία ενός φτηνού σχολείου, που δεν θα παρέχει μόρφωση και παιδεία, αλλά κατάρτιση και δεξιότητες.

Χιλιάδες συνάδελφοι αναπληρωτές φέτος απολύθηκαν defacto με την εφαρμογή των παραπάνω αντιδραστικών πολιτικών.

Θέλουν τον εκπαιδευτικό με μισθό πείνας, αξιολογούμενο και υπό εργασιακή εφεδρεία – απόλυση, εξαρτημένο από την αυθεντία του διευθυντή, χωρίς παιδαγωγική ελευθερία, επιμόρφωση και στήριξη,χειραγωγημένο  από  τηνεκάστοτε κυβέρνηση, αγχωμένο, υποταγμένο και καταθλιπτικό.με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα,εργαζόμενο- λάστιχο.

Ο καθείς να κάνει οτιδήποτε- οπουδήποτε και όσοι τελικά επιβιώσουν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – τότε, στα 67 και βάλε , θα παίρνουν ένα φιλοδώρημα που κάποτε ήταν σύνταξη.

Το όραμα και του νέου Υπουργού Παιδείας για τη Δημόσια Εκπαίδευση εκτός των άλλων, περιλαμβάνει και την «αυτονομία της σχολικής μονάδας» που δεν είναι παρά το διαφοροποιημένο σχολείο της περιφέρειας, το φθηνό σχολείο της αγοράς με τη δημόσια υποχρηματοδότηση, το οποίο καλείται να αναλάβει πρωτοβουλίες (!) για να εξασφαλίσει πόρους τόσο από εξωτερικές όσο και από εσωτερικές πηγές. 

Αξιολόγηση : «φτου κι από την αρχή»

«Μη φοβόμαστε τη λέξη αξιολόγηση» είπε ο νέος υπουργός με την ανάληψη των καθηκόντων του. Όμως πίσω από την «καλή» αξιολόγηση της «πρώτη φορά» κυβέρνησης της αριστεράς κρύβεται το ψαλίδισμα των εργασιακών κεκτημένων, οι απολύσεις και η χειραγώγηση των εργαζομένων. Η αξιολόγηση παντού και πάντα χρησιμοποιείται  ως εργαλείο για να εξυπηρετήσει την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους και ειδικά στην εκπαίδευση στην ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σχολείου. Δεν υφίσταται «καλή αξιολόγηση».

Να βάλουμε φραγμό στη διάλυση και οπισθοδρόμηση του σχολείου!

 Το δικό μας χρέος, είναι να υπερασπιστούμε τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας, τη δουλειά και την αξιοπρέπεια μας. Δεν έχουμε “παρεισφρήσει” στην εκπαίδευση, όπως αποφαίνεται ο κ. Λιάκος στο πόρισμά του, ούτε είμαστε «παρκαρισμένοι, «τεμπέληδες» και «συντεχνία» Το αντίθετο, εμείς κρατάμε όρθιο το δημόσιο σχολείο με το φιλότιμο και τις προσπάθειές μας. Χρόνια τώρα βλέπουμε να παρεισφρέουν υπουργοί, υφυπουργοί και “σοφοί” τύπου Λιάκου, να πειραματίζονται με τη δημόσια εκπαίδευση και μετά να αφήνουν πίσω τους συντρίμμια  Όλοι τους κρατούν ως Ευαγγέλιο τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ. Προωθούν τις ίδιες αντιδραστικές αλλαγές, αλλάζοντας μόνο το περιτύλιγμα. Προωθούν ένα μικρό, φθηνό σχολείο της αγοράς!

Τα καλύτερα δεν έρχονται: εμείς θα τα φέρουμε!

Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αναμονής και εφησυχασμού. Πρέπει να ξαναπάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Αυτό απαιτεί την επανίδρυση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε αντιπαράθεση με τον  παλιό και νέο, υποταγμένο και συμβιβασμένο, κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Η απάντηση στην επιτάχυνση των μνημονιακών πολιτικών στην εκπαίδευση και το νέο σχολείο της αγοράς, καθώς και σε όλες τις αντιδραστικές αλλαγές που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, θα έρθει μόνο με την ενωτική, μαχητική,  πολύμορφη, δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων. 

Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινήθηκε η ΕΛΜΕ αυτή τη χρονιά.

Με καταιγισμό ανακοινώσεων για όλα σχεδόν τα ζητήματα, μαχητικές παραστάσεις στις διευθύνσεις, διαδηλώσεις, απεργίες , συλλογή υπογραφών, ημερίδες, σεμινάρια , με προβολή των θέσεων μας στην κοινωνία και τα ΜΜΕ, ανάδειξη των ιδιαίτερων προβλημάτων στα ΕΠΑΛ, σε κάθε σχολείο, κατηγορία συναδέλφων και κάθε μεμονωμένο συνάδελφο που απευθύνθηκε στο ΔΣ,  πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα, συσπείρωση των ανέργων συναδέλφων μας και των ελαστικά εργαζομένων.

 Η ΕΛΜΕ συνέβαλλε στον αγωνιστικό συντονισμό των ΕΛΜΕ, των εκπαιδευτικών συλλογικοτήτων,  των πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της πόλης.  Πρόβαλλε τη λογική του ενωτικού, μαχητικού, πολύμορφου,  αποφασιστικού και πολιτικοποιημένου αγώνα απέναντι στην σιωπή και τα ξέπνοα ασυντόνιστα, προσχηματικά,  αποσπασματικά, ανοργάνωτα «ξυπνήματα» ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που οδηγούν σε ήττες όπως έγινε στη «μάχη του ασφαλιστικού» που ποτέ δεν δόθηκε. Σήμερα αυτή η επιλογή μπορεί να σπάσει το κλίμα απογοήτευσης και ανάθεσης, να συμβάλλει στην αναζωογόνηση των σωματείων με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Να αποτελέσει δρόμο μαζικής συσπείρωσης και νικηφόρας δράσης  των εργαζόμενων κόντρα στην ηττοπάθεια και την  παρακμή του κυβερνητικού συνδικαλισμού, απέναντι στον παρακολουθητικό ρόλο   και την αδράνεια της ΟΛΜΕ και στα αδιέξοδα του κομματικού συνδικαλισμού που προτείνει μορφώματα απλής διαμαρτυρίας προς …«εξαγωγή συμπερασμάτων» και αναμονής την ώρα που ο κοινωνικός όλεθρος επελαύνει. 

Εναλλακτική λύση είναι οι αγώνες μας και τα αιτήματά μας.

Έτσι μας διδάσκει η πορεία του εκπαιδευτικού κινήματος που αξίζει να τη μελετήσουμε. Ότι κατακτήσαμε το χρωστάμε σ αυτούς τους αγώνες και ότι χάνουμε οφείλεται στην αποστράτευση και τον παροπλισμό μας,

Απέναντι στη «μία και μοναδική αλήθεια » που θέλουν να επιβάλλουν κυβέρνηση – κεφάλαιο – ΕΕ – ΟΟΣΑ είναι επιτακτική ανάγκη να αντιπαραθέσουμε την αλήθεια των αναγκών του λαού, των εργατικών δικαιωμάτων,  των δυνατοτήτων της εποχής, της ανισοκατανομής του πλούτου, της κοινωνικής αξιοπρέπειας. Η μόνη διέξοδος είναι να έρθει στο προσκήνιο ο εργαζόμενος λαός, το κίνημα και οι διεκδικήσεις του. Να ξεπεράσουμε την προπαγάνδα του φόβου ότι η ζωή στηρίζεται στο έλεος των δανειστών και της Τρόικας. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Δε θα αφήσουμε να κριθούν τα πάντα ερήμην μας...Τίποτα δεν μας χαρίστηκε. Τίποτα να μη χαρίσουμε.

Ξαναπιάνουμε το νήμα των μεγάλων κινητοποιήσεων και των διεκδικήσεων μας.

Στις εκλογές διεκδικούμε μαζικά την ψήφο των συναδέλφων για να εκφράσουμε και προωθήσουμε με ενισχυμένη συμμετοχή την αγωνιστική πρόταση για τα προβλήματα της εκπαίδευσης και του κλάδου, για μια νικηφόρα διέξοδο από την κοινωνική καταστροφή.

 Συνεχίζουμε αγωνιστικά, μαχητικά, ασυμβίβαστα! 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΜΕ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ, ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ, ΝΙΚΑ!