20.1.07

Το πανεπιστημιακό άσυλο

Θέλουν να καταργήσουν ή να βάλουν περιορισμούς στο πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί, λένε, εκεί μέσα κρύβονται διάφοροι για να αποφύγουν τη σύλληψη κ.λπ. κ.λπ.

Μια απλή απορία:

Αυτούς των Εξαρχείων δεν τους πιάνουν, γιατί στα Εξάρχεια υπάρχει άσυλο;
Τους εμπόρους ναρκωτικών δεν τους πιάνουν, γιατί τα ναρκωτικά προστατεύονται από κάποιο άσυλο;
Τους σωματέμπορους δεν τους πιάνουν, γιατί τους εμποδίζει κάποιο άσυλο;
Τους διάφορους, τέλος πάντων, εγκληματίες, δεν τους πιάνουν, γιατί τους εμποδίζει κάποιο άσυλο;
Τη διαφθορά δεν μπορούν να την περιορίσουν, γιατί υπάρχει κι εκεί κάποιο άσυλο;
Τους υπεύθυνους για τους νεκρούς στα εργατικά ατυχήματα δεν τους συλλαμβάνουν, επειδή προστατεύονται από κάποιο άσυλο;


Δηλαδή, όλα τα στραβά αυτού του τόπου είναι αποτέλεσμα του πανεπιστημιακού ασύλου και θα λυθούν με την κατάργησή του;

Μια δεύτερη απορία:

Αν αναθεωρηθεί το 16ο άρθρο του Συντάγματος κι αν ιδρυθούν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θα ισχύει και γι' αυτά το άσυλο;
Μήπως γι' αυτό θέλουν να το καταργήσουν από τώρα;




Η νέα εισήγηση της Ο.Λ.Μ.Ε.

Συναδέλφισσες-οι,

Το 2006 άφησε πίσω του τα ίχνη της καταιγιστικής επίθεσης της κυβερνητικής πολιτικής σε βάρος των εργαζόμενων. Μεταξύ άλλων, ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία ένας ακόμη αντιλαϊκός προϋπολογισμός που αναπαράγει με μεγαλύτερη ένταση την πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας μέσω και της υπερφορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων διευρύνοντας ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες.

Ειδικότερα, χαρακτηριστικές όψεις του νέου κρατικού προϋπολογισμού είναι: α) Η αύξηση και φέτος των, άδικων κοινωνικά, έμμεσων φόρων ταυτόχρονα με τη συνεχιζόμενη μείωση της φορολογίας των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων. β) Η παραπέρα μείωση των ήδη χαμηλών δαπανών για όλους τους κοινωνικούς τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία και η κοινωνική πρόνοια. Αξίζει να σημειώσουμε, για μια ακόμη μια φορά, ότι το ποσοστό των δημόσιων δαπανών για την Παιδεία ανέρχεται για το 2007 στο 3,42% του ΑΕΠ, μικρότερο ακόμη και από το ποσοστό του 3,52% του προϋπολογισμού για το 2006. Αυτό αποδεικνύει πόσο κενές περιεχομένου υπήρξαν οι προεκλογικές δεσμεύσεις της Κυβέρνησης για σταδιακή αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, δέσμευση που χαρακτήρισε επίσημα ως «ανέφικτη» για την 4ετία ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στην συνάντησή του με τις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης μεγαλειώδους απεργιακής κινητοποίησής των εκπαιδευτικών. γ) Η διατήρηση σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα των δημόσιων επενδύσεων για υποδομές, ιδιαίτερα σε κοινωνικούς τομείς όπως η υγεία και η παιδεία. Προωθείται με τον τρόπο αυτό η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων η οποία υπηρετείται, όπως είναι γνωστό, μέσω και των «Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα» (ΣΔΙΤ).

Αποτέλεσμα των προβλέψεων του νέου προϋπολογισμού είναι και η διαφαινόμενη νέα εισοδηματική πολιτική για τους μισθωτούς του δημοσίου και τους συνταξιούχους που θα εξισορροπεί ή θα υπερβαίνει σχηματικά κι εντελώς οριακά το ύψος του επίσημου πληθωρισμού (αναμενόμενες «αυξήσεις» 3,5% επί του βασικού μισθού, συνεπώς 2% περίπου επί του συνόλου των αποδοχών του εκπαιδευτικού). Γεγονός που μεταφράζεται σε μείωση των αποδοχών μας η οποία, τελικά, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αν συνδυαστεί με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας.

Το 2006 είναι μια χρονιά, επίσης, που εφαρμόζεται για πρώτη φορά ο αντιεκπαιδευτικός νόμος για την ΤΕΕ με τις γνωστές, πλέον, αρνητικές συνέπειες για τη δευτεροβάθμια επαγγελματική εκπαίδευση, τους μαθητές μας και τους συναδέλφους μας κλάδων-ειδικοτήτων. Τις συνέπειες αυτές τις έχουμε επανειλημμένα επισημάνει, αναδείξει και καταγγείλει.

Είναι γνωστές, επίσης, οι προτάσεις μας, που έχουν μεταβατικό χαρακτήρα και οι οποίες κινούνται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τις επιλογές της Κυβέρνησης, όπως αυτές αποτυπώνονται στο ν.3475/06, του οποίου απαιτούμε την άμεση κατάργηση.

Για άλλη μια φορά καταγγέλλουμε το ΥΠΕΠΘ και την Κυβέρνηση, γιατί συνεχίζουν να αγνοούν προκλητικά τις τεκμηριωμένες προτάσεις μας!

Με Υπουργικές Αποφάσεις που υλοποιούν το νόμο αυτόν επιχειρείται η βίαιη εξώθηση των μαθητών από την εκπαίδευση στην πρόωρη και ατελή κατάρτιση, ενώ ταυτόχρονα τελούν υπό κατάργηση 61 σχολικές μονάδες της ΤΕΕ.

Η χρονιά που πέρασε στιγματίστηκε από κυβερνητικές πολιτικές αποφάσεις για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και την εισβολή των ιδιωτικοποιήσεων, ως ευρύτερης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι μόνο στο χώρο των κρατικών τραπεζών (Εμπορική) αλλά και σε κρίσιμους, στρατηγικής σημασίας, τομείς δημόσιων υποδομών, που αφορούν κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες όπως ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ και τα μεγάλα λιμάνια της χώρας.

Είναι η χρονιά που σφραγίστηκε από την ένταση και την κλιμάκωση του αυταρχισμού με την καταστολή των αγώνων των εκπαιδευτικών, της νεολαίας και όλων των αγωνιζόμενων τμημάτων των εργαζομένων καθώς και με την προσπάθεια του περιορισμού του δικαιώματος των διαδηλώσεων, αλλά και με την επέκταση του δικτύου παρακολούθησης με τις ηλεκτρονικές κάμερες στους δρόμους. Είναι όμως και η χρονιά διεξαγωγής πολλών αποφασιστικών και ελπιδοφόρων αγώνων στη χώρα μας, όπως ήταν οι των φοιτητών, των εκπαιδευτικών, των ναυτεργατών, των λιμενεργατών και των συμβασιούχων. Αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο είχαμε σημαντικούς εκπαιδευτικούς και εργατικούς αγώνες, μεταξύ των οποίων ο αγώνας των Γάλλων φοιτητών κατά της Σύμβασης της Πρώτης Απασχόλησης.

Έτσι, το ξεκίνημα του 2007 βρήκε τον κόσμο της εκπαίδευσης σε μια κρίσιμη αντιπαράθεση με την Κυβέρνηση και τους κυρίαρχους οικονομικούς κύκλους με βασικό επίδικο ζήτημα την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος, που έχει στο στόχαστρό της το άρθρο 16 επιδιώκοντας να αναιρέσει θεμελιώδη δημοκρατικά, μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα. Η συνταγματική αυτή αναθεώρηση εκτείνεται μέχρι και το δραστικό περιορισμό της προστασίας των δασών και του φυσικού περιβάλλοντος, γεγονός που συνιστά σοβαρή απειλή όχι μόνο κατά της ποιότητας αλλά και της ίδιας της ζωής μας. Επιμένει, επίσης, να απειλεί την εργασιακή ασφάλεια των δημοσίων υπαλλήλων με ρυθμίσεις ουσιαστικής άρσης της μονιμότητας.

Ειδικότερα:

Το άρθρο 16 κατοχυρώνει τον αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπ/σης και γενικότερα – σε νομικό επίπεδο – τη δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες ως υποχρέωση του Κράτους. Με την αναθεώρησή του, που προωθεί η κυβέρνηση με τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παραχωρούνται νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο με τη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Είναι παραπάνω από βέβαιο - παρά την αποπροσανατολιστική ορολογία των εισηγητών για «μη κερδοσκοπικά, μη κρατικά Πανεπιστήμια» – ότι θα επιβληθούν υψηλά δίδακτρα και θα γιγαντωθούν, επομένως, οι ταξικοί φραγμοί, αφού θα μπορούν να σπουδάζουν σ’ αυτά μόνο όσοι έχουν αντίστοιχες οικονομικές δυνατότητες.

Επιπρόσθετα, με βάση τα πραγματικά δεδομένα, τίθεται ευθέως το ζήτημα της αμφίβολης ποιότητας των σπουδών που θα παρέχουν τα ιδιωτικά αυτά Πανεπιστήμια, αφού ουσιαστικά θα αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, μεταμφίεση των γνωστών Κέντρων Ελεύθερων Σπουδών και των ποικιλώνυμων Κολεγίων, οπότε παραμένει μετέωρη και όλη η φιλολογία για τον δήθεν περιορισμό της φοιτητικής μετανάστευσης.

Η πιο σημαντική όμως ανατροπή και επιδίωξη αφορά την ίδια την δημόσια Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, τις λειτουργίες και τον προσανατολισμό της. Με μοχλό την, κατοχυρωμένη και συνταγματικά, ενιαία αξιολόγηση με βάση τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της αγοράς, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα γίνουν ο καταλύτης για την επιχειρηματική άλωση και την υποταγή των δημόσιων πανεπιστημίων στα άμεσα συμφέροντα και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Πρωτίστως όμως αυτό που συμπυκνώνει η αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι η ριζική αμφισβήτηση της μόρφωσης ως καθολικού κοινωνικού δικαιώματος με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης συνολικά και σε όλες τις βαθμίδες.

Το κεντρικό νεοφιλελεύθερο δόγμα, που εμπνέει και την παρούσα συνταγματική αναθεώρηση, δομείται άλλωστε πάνω στην αντίληψη ότι δεν μπορεί να υφίστανται πλέον κοινωνικά δικαιώματα παρά μόνον ατομικές δυνατότητες, που αναδεικνύονται μέσα από τις λειτουργίες της αγοράς. Παρά την κορυφαία σημασία που έχει η προωθούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16, ως εκπαιδευτικό κίνημα αγωνιζόμαστε συνολικά κατά της συνταγματικής αναθεώρησης εξαιτίας μιας σειράς σοβαρών ανατροπών, που επιχειρούνται σε βάρος του κόσμου της εργασίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς την αναθεώρηση των άρθρων 103 και 104, που αφορούν το δικαίωμα στη σταθερή και εγγυημένη εργασία, με κυρίαρχη πλευρά την κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοεισερχόμενους στο δημόσιο κατά το πρότυπο των ΔΕΚΟ, καθώς και μια σειρά συνακόλουθες αρνητικές συνέπειες, όπως θα είναι η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζόμενων στο δημόσιο. Δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ούτε την αναθεώρηση του άρθρου 24, που αναφέρεται στην προστασία των δασών και των ελεύθερων χώρων, που εκχωρούνται ουσιαστικά στο κατασκευαστικό κεφάλαιο Δεν πρέπει, τέλος, να υποτιμηθεί η αναθεώρηση του άρθρου 100, που οδηγεί σε περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών, που πλήττονται τόσο με την ίδρυση του «Συνταγματικού Δικαστηρίου» ως υπερδικαστηρίου, όσο και με την ενσωμάτωση στο εσωτερικό δίκαιο αντεργατικών κοινοτικών οδηγιών ή και Νατοϊκών αποφάσεων, χωρίς τη σημερινή απαιτούμενη αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 3/5 (ερμηνευτική δήλωση άρθρου 28).

Στις 10 αλλά και στις 17 Γενάρη, χιλιάδες εκπαιδευτικοί και των τριών βαθμίδων, φοιτητές, σπουδαστές και εργαζόμενοι βρέθηκαν στους δρόμους σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας για να αντισταθούν σε όλες τις αντιεκπαιδευτικές, αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές που αμφισβητούν ριζικά τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση και τη μόρφωση ως καθολικό κοινωνικό αγαθό. Όλες αυτές οι χιλιάδες των απεργών και των διαδηλωτών που βρέθηκαν στην ολοήμερη κινητοποίηση της Αθήνας στις 10 Γενάρη περικυκλώνοντας τη Βουλή διατράνωσαν την απαίτησή τους να μην παραδοθεί η εκπαίδευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο, στις επιχειρήσεις, στις προτεραιότητες και στις ανάγκες αύξησης της κερδοφορίας τους, σε βάρος της εργασίας και της κοινωνίας γενικότερα.

Οι παραπάνω εξελίξεις δείχνουν ότι είναι υπαρκτή η κινηματική δυνατότητα και δυναμική, για να μην αναγορευτεί ο νόμος της αγοράς σε συνταγματικό καταστατικό χάρτη της χώρας.

Στη νέα χρονιά θα επανακριθεί και το ζήτημα που προκάλεσε τη φοιτητική εξέγερση της Άνοιξης του 2006. Πρόκειται για τον περιβόητο Νόμο – Πλαίσιο για τα ΑΕΙ – ΤΕΙ, ο οποίος προωθεί συνθήκες απροκάλυπτης επιχειρηματικής λειτουργίας στα ανώτατα ιδρύματα με μάνατζερς, επιλεκτική κρατική χρηματοδότηση, περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων καθώς και περιστολή του Πανεπιστημιακού Ασύλου και ευρύτερα του ελεύθερου φοιτητικού συνδικαλισμού.

Δεν αποκλείεται, επίσης, παρά την προσωρινή, σκόπιμη αδρανοποίηση, να επανεμφανιστεί η «Έκθεση του ΕΣΥΠ» για τη Β/βάθμια Εκπ/ση», ενδεχομένως και με τη μορφή νομοθετικών πρωτοβουλιών. Η περιβόητη αυτή έκθεση, στο όνομα της δήθεν «οικονομικής αυτοτέλειας» των σχολικών μονάδων, προτείνει τη θεσμοθέτηση οικονομικών υποδιευθυντών (μάνατζερς), με στόχο την αυτοχρηματοδότηση των σχολείων μέσω της εξεύρεσης χορηγών. Προτείνει, επίσης, τον πολλαπλασιασμό των εξετάσεων «τύπου Αρσένη» από τη Γ΄ Γυμνασίου, την ίδρυση «Ακαδημίας Εισαγωγικής Επιμόρφωσης» ως πρόσθετης διαδικασίας επιλογής των εκπαιδευτικών πέραν του ΑΣΕΠ. Τέλος, θεωρεί απαραίτητη την επιβολή της υποχρεωτικής παραμονής των εκπαιδευτικών στο σχολείο κατά 10 ώρες πέραν του διδακτικού ωραρίου.

Το 2007, εκτός από ένα ακόμη έτος συνέχισης της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, εκτιμάμε ότι θα επαναφέρει στο προσκήνιο, το ζήτημα, του ασφαλιστικού με την ανατροπή των βασικών του πυλώνων και με αναπόφευκτες συνέπειες τη μείωση των συντάξιμων αποδοχών, τη διεύρυνση των ορίων ηλικίας και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές διαβεβαιώσεις. Η πολιτική αυτή είναι στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων στη χώρα μας και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπενθυμίζεται ότι στο επίπεδο της Ε.Ε. έχουν ήδη δρομολογηθεί μια σειρά εξελίξεων για το 2007 που αφορούν την ανατροπή ή τον περιορισμό ζωτικών δικαιωμάτων του κόσμου της εκπαίδευσης και της εργασίας (όπως είναι η σύνοδος Υπουργών Παιδείας στο Λονδίνο στις 16-18 Μαΐου 2007). Μεταξύ αυτών και η τελική έγκριση της οδηγίας Μπόλκενστάϊν, η οποία λόγω των ασαφειών της είναι μια ακόμη παγίδα για τους εργαζόμενους. Σημειώνουμε, ακόμη, ότι το ΥΠΕΠΘ, με βάση το διάτρητο νόμο που ψήφισε στη Βουλή η κυβερνητική πλειοψηφία, έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες για την «επιλογή» των στελεχών της εκπαίδευσης έχοντας, ουσιαστικά, θέσει υπό ομηρία τους μη προσκείμενους στο κυβερνών κόμμα υποψηφίους. Και στην προκειμένη περίπτωση, η αξιοπιστία των εκπαιδευτικών θεσμών, αναπόφευκτα, δοκιμάζεται σκληρά. Γι αυτό ως εκπαιδευτικό κίνημα αντιδρούμε στα σχέδια κομματικής άλωσης της διοίκησης της εκπαίδευσης!

Σε ό,τι αφορά στις γενικότερες διεθνείς εξελίξεις – πολύ ενδεικτικά - ως εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι και συνδικαλιστικό κίνημα εκφράζουμε τη βαθιά ανησυχία μας και την ισχυρή αντίθεσή μας για την κλιμάκωση της πολεμικής φρίκης και των συνεχιζόμενων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο Ιράκ, στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη κι όσων επαπειλούνται σε άλλες γωνιές του πλανήτη (Συρία, Ιράν, κ.λπ.). Ως ΟΛΜΕ, εκφράζουμε σταθερά την έντονη αντίθεση του εκπαιδευτικού κόσμου στις συνεχιζόμενες πολυπληθείς ελληνικές στρατιωτικές αποστολές σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, εκεί που, στην πραγματικότητα, προωθούνται οι επιδιώξεις του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης.

ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Το διεκδικητικό πλαίσιο, της σημερινής περιόδου συγκροτείται από δύο ισότιμους άξονες.

1. τον άξονα που προβάλλει την ανάγκη της αποτροπής της αντιδραστικής συνταγματικής αναθεώρησης με αιχμές τα άρθρα 16, 24 και 103 και

2. τον άξονα των κεντρικών μας διεκδικήσεων που μπορούν να κωδικοποιηθούν σε πέντε ξεχωριστές ενότητες:

Οικονομικά

  • Καθαρές αποδοχές, 1400 ευρώ στο εισαγωγικό κλιμάκιο
  • Αύξηση των κρατικών δαπανών για την Παιδεία τουλάχιστον στο 5% του ΑΕΠ

Εργασιακά

  • Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, διορισμός αποκλειστικά μόνιμων εκπαιδευτικών
  • Κατάργηση του ωρομισθίου και του αναπληρωτή με εξαίρεση τις περιπτώσεις πραγματικής αναπλήρωσης
  • Κατάργηση του νόμου για την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης. Άμεση κατάρτιση, ψήφιση και εφαρμογή νέου νόμου, αντικειμενικού και αξιοκρατικού

Ασφαλιστικά

· Πλήρη σύνταξη με 30 χρόνια υπηρεσίας. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων

Εκπαιδευτικά

· Δημόσια Εκπαίδευση πραγματικά δωρεάν σε όλες τις βαθμίδες

· Άμεση καθιέρωση 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης με προοπτική το ενιαίο 12χρονο σχολείο

· Κατάργηση της βάσης του «10», που θεσμοθετήθηκε ως προϋπόθεση για την εισαγωγή στα ΑΕΙ - ΤΕΙ

· Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο. Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου της αξιολόγησης που προωθεί το σχολείο της αγοράς

· Κατάργηση του Νόμου για τη Β/βάθμια Επαγγελματική Εκπαίδευση και εφαρμογή της μεταβατικού χαρακτήρα πρότασης της ΟΛΜΕ σχετικά με τομείς, ειδικότητες στα ΕΠΑΛ και τη δημιουργία Μεταλυκειακού Έτους Ειδίκευσης. Καμιά κατάργηση σχολικής μονάδας, διασφάλιση της μόνιμης εργασίας όλων των εκπαιδευτικών.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ

Η πρόταση για το πρόγραμμα δράσης, που καταθέτουμε στην κρίση των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ και όλων των συναδέλφων, συνεκτιμά τόσο την κινηματική αναγκαιότητα (όπως αυτή προκύπτει από τις κρίσιμες εξελίξεις της περιόδου που αναλύθηκαν προηγουμένως), όσο και τις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης του κλάδου (που βρίσκονται σήμερα σε προφανή αναντιστοιχία) σε μια συντεταγμένη προσπάθεια γεφύρωσης και εναρμόνισης.

Τα κριτήρια με τα οποία συγκροτήσαμε το πρόγραμμα δράσης που σας προτείνουμε είναι:

α) Να περιλαμβάνει βήματα κατανοητά για τη σημασία και την αναγκαιότητα τους και γι’ αυτό να ταυτίζονται με τις κρίσιμες ημερομηνίες της διαδικασίας αναθεώρησης του Συντάγματος, που έτσι κι αλλιώς αποτελούν κόμβους κινηματικών γεγονότων.

β) Να αποβλέπει στη συγκρότηση των ευρύτερων δυνατών κινηματικών μετώπων με άλλους αγωνιζόμενους χώρους και κλάδους ενισχύοντας το βαθμό συσπείρωσης και πολλαπλασιάζοντας τη δύναμη πυρός όχι μόνο του κλάδου μας αλλά και των υπόλοιπων συνιστωσών. Αξιοποιούμε με αυτό τον τρόπο τη «νέα ματιά» για τη στρατηγική των αγώνων που, έστω πρωτόλεια, διαμόρφωσαν οι κινητοποιήσεις της εκπαίδευσης την προηγούμενη περίοδο και συμπυκνώνονται στην ανάγκη του συντονισμού και της ευρύτερης αγωνιστικής συμπόρευσης, ώστε να γίνουν οι αγώνες μας για τις μεγάλες ανατροπές αποτελεσματικοί και νικηφόροι.

γ) Να περιγράφει με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια την προοπτική και την κορύφωσή τους ως αγώνων σύγκρουσης, διάρκειας και πραγματικής διεκδίκησης των αιτημάτων μας.

Για να επιτύχουμε τον απαιτούμενο, υψηλό, βαθμό συσπείρωσης του κλάδου και για να διαμορφώσουμε όρους συγκέντρωσης δυνάμεων ευρύτερου εκπαιδευτικού και κοινωνικού φάσματος, ικανών να παρεμβαίνουν αποτελεσματικά, απαιτούνται, μεταξύ άλλων:

- ενεργοποίηση – κινητοποίηση του δικτύου των συνδικαλιστικών στελεχών μας με επικεφαλής όλα τα μέλη των Δ.Σ. των ΕΛΜΕ της χώρας

- συστηματικός συντονισμός του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ με τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ με βάση συγκεκριμένο και στοχευμένο πρόγραμμα πολύμορφων δράσεων και παρεμβάσεων (π.χ. περιοδείες και επισκέψεις – συζητήσεις ενημερωτικού χαρακτήρα στα σχολεία, ανοιχτές εκδηλώσεις με επίκεντρο τα φλέγοντα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών, παραστάσεις στις ηγεσίες των κομμάτων, συλλαλητήρια κ.λπ.) συνεργασία με τους άλλους φορείς, εκπαιδευτικούς, συνδικαλιστικούς, κοινωνικούς, όχι μόνο στο πεδίο των συσκέψεων και των συνεννοήσεων αλλά και σ’ αυτό της κοινής δράσης και του κοινού αγώνα

- τεκμηριωμένη και πειστική προβολή των θέσεων και διεκδικήσεών μας μέσω και της αξιοποίησης του κατάλληλου επικοινωνιακού σχεδιασμού

Με βάση τα παραπάνω, προτείνουμε:

  1. Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ από 22/1 έως 2/2 και Γ.Σ. των Προέδρων των ΕΛΜΕ στις 3/2.

  1. 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Φλεβάρη, ημέρα έναρξης της συζήτησης για τα αναθεωρητέα άρθρα του Συντάγματος στην Ολομέλεια της Βουλής. Εξουσιοδότηση σε κάθε περίπτωση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να εναρμονίσει την απεργιακή κινητοποίηση με την πρώτη ημέρα έναρξης της συζήτησης στη Βουλή, αν τροποποιηθεί ο προγραμματισμός που έχει ήδη ανακοινωθεί.

  1. 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση στις 27 Φλεβάρη, ημέρα πραγματοποίησης της α΄ ψηφοφορίας στη Βουλή επί των αναθεωρητέων άρθρων. Εξουσιοδότηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να εναρμονίσει την απεργιακή κινητοποίηση σε περίπτωση αλλαγής της ημερομηνίας για την κρίσιμη ψηφοφορία.

  1. Νέες Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ από 26/2 έως 2/3 και Γ.Σ. Προέδρων στις 3/3. Οι Γενικές αυτές Συνελεύσεις θα κληθούν να συζητήσουν και να εγκρίνουν εισήγηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ για κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα μέσα στο Μάρτιο, που αποτελεί κρίσιμη περίοδο εξελίξεων, συνεκτιμώντας όλες τις σχετικές παραμέτρους.

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Το μήνα Μάρτιο είναι γνωστό ότι πραγματοποιούνται οι τελικές ψηφοφορίες για τα

αναθεωρητέα άρθρα του Συντάγματος. Είναι, επίσης, εξαιρετικά πιθανή η εισαγωγή προς ψήφιση στη Βουλή του αντιδραστικού Νόμου – Πλαισίου για τα ΑΕΙ – ΤΕΙ, που πυροδότησε τη φοιτητική εξέγερση της προηγούμενης Άνοιξης. Τέλος, η περίοδος αυτή θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για την πορεία αντιμετώπισης των οικονομικών, εργασιακών και εκπαιδευτικών μας αιτημάτων. Είναι, επομένως, προφανές ότι συγκεντρώνονται εκείνες οι ορατές προϋποθέσεις που ευνοούν τη συγκρότηση ενός αυθεντικού πανεκπαιδευτικού μετώπου.

Είναι αυτονόητο, τέλος, ότι το πεδίο ανάπτυξης των αγώνων μας, εκτείνεται μέχρι τη λήξη του διδακτικού έτους.

Λίγα λόγια για την αναθεώρηση

Λίγα λόγια για την αναθεώρηση.

Στο νέο σύνταγμα, σύμφωνα με την πρόταση αναθεώρησης, θα αναφέρεται ρητά ότι δίνεται η δυνατότητα “σύστασης και λειτουργίας ιδρυμάτων Aνώτατης Eκπαίδευσης μη κρατικού και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα”, καθώς επίσης και η δυνατότητα ίδρυσης και λειτουργίας παραρτημάτων ξένων Πανεπιστημίων, κρατικών ή ιδιωτικών.

Η επικείμενη αναθεώρηση βρίσκει σύμφωνους τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και τον Γ. Παπανδρέου μαζί με τους περισσότερους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα είναι τέτοια η πρεμούρα των τελευταίων, ώστε είναι διατεθειμένοι να συμφωνήσουν από τώρα, χαρίζοντας στην επόμενη αναθεωρητική βουλή τη δυνατότητα να ψηφίσει την αναθεώρηση μόνο με 151 ψήφους.

Bέβαια, τόσο το ΠAΣOK όσο και η NΔ ισχυρίζονται ότι τα “μη κρατικά” πανεπιστήμια μπορούν να ιδρυθούν για παράδειγμα από την Tοπική Aυτοδιοίκηση (δήμους, νομαρχίες) ή την Eκκλησία και ότι δεν είναι απαραίτητο να ιδρυθούν από επιχειρηματίες.

Φυσικά και ξέρουν ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι αδύνατο να ιδρύσει Πανεπιστήμια για τον απλούστατο λόγο ότι δε διαθέτουν ούτε τα ελάχιστα απαιτούμενα κονδύλια. Μάλιστα, οι μεγάλοι δήμοι της χώρας, Αθηνών και Θεσσαλονίκης φρόντισαν και δανείστηκαν από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, την παραμονή των εκλογών, από 100.000.000 €, για την κάλυψη των προεκλογικών δαπανών.

Έπειτα είναι γνωστή η στάση που κρατούν στους παιδικούς σταθμούς που διατηρούν, όχι μόνο έχοντας επιβάλει τροφεία, αλλά αυξάνοντας κάθε λίγο τις τιμές. Πώς, λοιπόν, αυτοί οι δήμοι θα στήσουν μη κρατικά Πανεπιστήμια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα;

Η Εκκλησία, ο δεύτερος παίκτης, φυσικά μέσα στα πλαίσια της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης, έχει διαθέσιμΟ μπόλικο χρήμα. Θα είναι συνεπώς, ένας εν δυνάμει παίκτης. Τη στιγμή, μάλιστα, που είναι γνωστή η κόντρα του κ. Χριστόδουλου με τις Πανεπιστημιακές θεολογικές σχολές, επειδή δεν του κάνουν το χατίρι, είναι ευνόητο τι είδους ιδρύματα πρόκειται να δημιουργήσει.

Ø Η ουσία όμως του νομοσχεδίου κρύβεται αλλού. Τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Μοναδικός στόχος της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι να ξεπουλήσουν την εκπαίδευση στο ιδιωτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Ø Τόσο καιρό καλλιεργείται η άποψη, δυστυχώς και από ένα μέρος της αριστεράς, ότι δεν υπάρχουν ιδιωτικά κεφάλαια που να μπορούν να αντέξουν μια τέτοια δαπάνη. Πλανώνται πλάνη οικτρά, όσοι νομίζουν κάτι τέτοιο. Και τα κεφάλαια υπάρχουν και η ακόρεστη δίψα για κέρδη υπάρχει. Όταν αυτή τη στιγμή έχουν στηθεί στο χώρο της υγείας τεράστια ιδιωτικά νοσοκομεία, με κέρδη εκατομμυρίων ευρώ, όταν υπάρχει έντονο ενδιαφέρον ξένων θεσμικών επενδυτών για επενδύσεις στο χώρο της υγείας, έχει κανείς την αμφιβολία ότι δε θα δημιουργηθεί ιατρική σχολή; Αν συνυπολογίσουμε την τρέλα της κάθε ελληνικής οικογένειας να δει το παιδί της γιατρό, αλλά και τη δυνατότητα που θα δίνεται να εισάγονται φοιτητές και από άλλες χώρες, τότε όχι μόνο το ιδιωτικό πανεπιστήμιο θα στηθεί, αλλά θα έχει και τεράστια κέρδη. Για τις θεωρητικές σχολές, εννοείται πως θα στηθούν από τη μια μέρα στην άλλη.

Ø Με την ψήφιση του επίμαχου άρθρου, τα δεκάδες Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, που ήδη λειτουργούν, θα βαφτιστούν Πανεπιστήμια. Αν ήδη η κυβέρνηση με τη βάση του 10 σχεδόν έχει διπλασιάσει την πελατεία τους, φανταστείτε τι πρόκειται να γίνει τα επόμενα χρόνια. Το πόσοι θα πιάνουν τη βάση είναι ευκόλως ρυθμιζόμενο. Τα πάντα εξαρτώνται από το βαθμό δυσκολίας και τη σαφήνεια των θεμάτων.

Ούτε πρέπει κανείς από μας να νομίζει ότι η εγγραφή σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο θα προαπαιτεί τη βάση του 10. Μα αυτό δε γίνεται ήδη σ’ όλα τα ΚΕΣ, θα γίνει αύριο στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια; Φυσικά, όχι. Διότι το κύριο ενδιαφέρον τους θα είναι εστιασμένο στο κέρδος κι όχι στην ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης. Θα εγγράφονται σ’ αυτά όλοι, φροντίζοντας βέβαια οι ιδιοκτήτες τους να μαζέψουν με δήθεν υποτροφίες επιλεκτικά και κάποιους άριστους, ώστε να έχουν να παρουσιάσουν και κάποιες πρωτιές. Αυτό δε γίνεται τόσα χρόνια στα ιδιωτικά Γυμνάσια και Λύκεια;

Ø Θα μπορούσε ισχυριστεί κανείς ότι αυτό δε γίνεται σ’ όλη την Ευρώπη, γιατί να γίνει εδώ. Μέχρι στιγμή δε γινόταν ούτε στην Ευρώπη· από το 2006, οι φοιτητές που εισάγονται στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση του Hνωμένου Bασιλείου χρεώνονται συνολικά με το ποσό χιλιάδων ευρώ, ενώ το ίδιο γίνεται από καιρό στην Iταλία και στο Bέλγιο. Tο ίδιο ετοιμάζεται να γίνει και σε αρκετά Πανεπιστήμια της Γερμανίας, ενώ και στη Γαλλία προετοιμάζεται κατάλληλα η κοινή γνώμη για την αποδοχή διδάκτρων στα Πανεπιστήμια της χώρας. Βλέπετε δεν είναι απόφαση του Κωστάκη ή του Γιωργάκη. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί σε επίπεδο ευρωπαϊκής κοινότητας. Το μόνο που απομένει είναι η κάθε χώρα να καταφέρει να την προσαρμόσει στην εθνική της νομοθεσία και φυσικά να πείσει τον κόσμο.

Ø Κάποιοι ισχυρίζονται ότι με την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων στο εσωτερικό θα πάψει η φοιτητική μετανάστευση. Εννοείται πως η μετανάστευση θα εξακολουθήσει να υπάρχει, μόνο που τώρα θα είναι μετανάστευση προς το εσωτερικό. Για μια οικογένεια οι δαπάνες διαβίωσης ενός φοιτητή, που αποτελεί και την ουσία του θέματος, είτε πρόκειται για την Αγγλία είτε για την Αθήνα είναι σχεδόν οι ίδιες. Όσο για τη διαρροή συναλλάγματος έχει πάψει να ισχύει από τότε που καθιερώθηκε το ευρώ ως νόμισμα.

Ø Για να δουλέψουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια πρέπει το αντίπαλο δέος, δηλαδή τα δημόσια, να απαξιωθούν εντελώς. Αυτός εξάλλου είναι ο στόχος των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Η συνεχής υποχρηματοδότηση των Πανεπιστημίων σ’ αυτό και μόνο αποσκοπεί. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να απαξιώσουν όσο γίνεται τη δημόσια εκπαίδευση, προωθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ιδιωτική. Το ίδιο σενάριο έχει παιχτεί πολλές φορές. Από την υποβάθμιση του ΟΣΕ, για να ενισχυθούν τα ΚΤΕΛ, από την υποβάθμιση των ναυπηγείων, για να πουληθούν σε ιδιώτες, από την υποβάθμιση του ΟΤΕ. Οι νονοί της εξουσίας εκμεταλλεύονται την αδράνειά μας και αργά αλλά σταθερά ξεπουλούν τα πάντα.

Ø Τέλος, γίνεται πολύς λόγος για την αναγκαστική επιβολή των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων μέσα από την Ε.Ε. Ήδη η χώρα μας πρόκειται να δικαστεί από Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, γιατί δεν αναγνωρίζει τα πτυχία των ΚΕΣ. Παρόμοια δίκη και καταδίκη έχει γνωρίσει και η Ιταλία με την υπόθεση Neri. Το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ απλό: Επειδή η Ε.Ε. επιβάλλει την αναγνώριση των ιδιωτικών ΚΕΣ, εμείς θα πρέπει να το ανεχτούμε; Από πότε η Ε.Ε. έχει λόγο πάνω από το λαό ενός κράτους. Στο κάτω κάτω της γραφής ποιοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν για μας. Ποιον ρώτησαν;

Ø Ας μην υποκύπτουμε στην προπαγάνδα των τηλεοπτικών σταθμών για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτοί κοιτούν το συμφέρον τους· Εμείς;

Ο μόνος τρόπος για να μην περάσουν τα σχέδιά τους είναι ο αγώνας.

Όλοι στα συλλαλητήρια.

Όχι στην επιχείρηση αναθεώρησης του Συντάγματος

Όχι στην επιχείρηση αναθεώρησης του Συντάγματος

Η επιχείρηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος που ήδη έχει ξεκινήσει από τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συνεπικουρείται από τους κυρίαρχους οικονομικούς κύκλους και τα Μ.Μ.Ε. δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Το Σύνταγμα του 1975 υπήρξε καρπός του συμβιβασμού ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης την περίοδο της αντιπολίτευσης, αντανακλούσε σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική και πολιτική συγκυρία της εποχής και αποτύπωνε – έστω ευκαιριακά – κατακτήσεις του λαού και των εργαζομένων. Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και τις θριαμβικές κραυγές του νεοφιλελευθερισμού (ιδίως μετά το 1990) το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας εκτιμά πως ο συσχετισμός δυνάμεων άλλαξε σοβαρά σε βάρος του κόσμου της εργασίας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και επιθυμεί ο νέος συσχετισμός να μετουσιωθεί σε πολιτική νίκη. Η άρχουσα τάξη θέλει αυτή τη ρεβάνς να την αποτυπώσει στο συνταγματικό χάρτη.

Ο κεντρικός πυρήνας του συνόλου των άρθρων που προτείνονται για αναθεώρηση:

α) Χαρακτηρίζεται από την αποδοχή της εμπορευματοποίησης της Εθνικής παιδείας (που οδηγεί σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα – Σ.Δ.Ι.Τ., χορηγούς στη γενική εκπαίδευση κτλ.) και από το θεσμικό περιορισμό του δωρεάν δημόσιου χαρακτήρα της (άρθρο 16).

β) Επιδιώκεται η μείωση της προστασίας του δασικού κεφαλαίου της χώρας μας με τον επιχειρούμενο διαχωρισμό δασών και δασικών εκτάσεων. Επιπλέον επιδιώκεται η δυνατότητα επέκτασης πολεοδομικού σχεδιασμού και σε δασικού χαρακτήρα εκτάσεις. Έτσι ανοίγεται ο δρόμος για την ευρεία αλλαγή χρήσης της γης, ενώ παράλληλα νομιμοποιούνται και «επιβραβεύονται» οι καταπατητές μέχρι το 1975 (άρθρα 24 και 117).

γ) Επιχειρείται η υπονόμευση των εγγυήσεων του συντάγματος. Αυτή γίνεται, μεταξύ άλλων, με τη δημιουργία συνταγματικού δικαστηρίου και με τον παράλληλο περιορισμό του διάχυτου ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων από το σύνολο των δικαστηρίων (άρθρο 100). Επιπλέον με όλα τα υπό αναθεώρηση άρθρα και τη νέα δομή του συντάγματος επιδιώκεται ο υποβιβασμός του στο επίπεδο του νόμου.

δ) Εντείνεται ο κίνδυνος μεταφοράς από την κεντρική εξουσία μέρους της υποχρέωσής της για προσφορά των δημόσιων αγαθών της παιδείας, της προστασίας του περιβάλλοντος και της πολεοδομίας στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η εκχώρηση αυτή αποσκοπεί στην προώθηση των «αγοραίων» κριτηρίων εις βάρος των κοινωνικών. Έτσι επιδιώκονται και οι Σ.Δ.Ι.Τ. εις βάρος των δημοσίων συμφερόντων (άρθρα 102 και 16, 24 και 117). Αντίθετα αίρεται η δυνατότητα απαλλοτριώσεων για δημόσιους κοινόχρηστους χώρους (άρθρο 17).

ε) Τέλος επιδιώκεται η θεσμική κατοχύρωση της ελαστικοποίησης της εργασίας και η καίρια υπονόμευση της θεσμικής μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων (άρθρα 103, 104). Αυτές οι αλλαγές θα επιφέρουν μοιραία τεράστιες αρνητικές συνέπειες στο εργασιακό, ασφαλιστικό και παραγωγικό πεδίο. Επιπλέον αυτές οδηγούν σε δημιουργία ζωτικού χώρου για την είσοδο των ιδιωτικών συμφερόντων στους βασικούς πυλώνες του δημοσίου (παιδεία, υγεία κτλ.).

Τα δύο αστικά κόμματα έχουν - επί της ουσίας - συμφωνήσει για τις αλλαγές που επιθυμούν. Οι δηλώσεις Γ. Παπανδρέου για την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), οι κερδοσκοπικές επελάσεις των ιδιωτών στη δημόσια γη και τον κοινωνικό πλούτο είναι προανάκρουσμα για το τι θα ακολουθήσει. Η ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προσπάθησε – και πέτυχε – να μεταφέρει τη συζήτηση για την αναθεώρηση από την χρονική περίοδο των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων στον – υποτίθεται – άνυδρο Γενάρη, ώστε να αποφύγει το πικρό ποτήρι. Ωστόσο μεγάλα τμήματα της κοινωνικής βάσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εκπαίδευση έχουν ήδη ταχθεί κατά της αναθεώρησης και όλες οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες έχουν πάρει σαφή θέση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης.

Μετά τους αγώνες...

Οι αγώνες στην εκπαίδευση ανέδειξαν σε όλη τους την έκταση τα προβλήματα της Παιδείας. Χιλιάδες εργαζομένων, σπουδαστών, μαθητών έδωσαν εξαίσια δείγματα ενωτικής και αγωνιστικής γραφής θέτοντας τις υποθήκες για τους αγώνες που έρχονται. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. μοιάζει «να μην έχει λάβει το μήνυμα» και προσανατολίζεται σ’ ένα νέο προϋπολογισμό λιτότητας έχοντας ταυτόχρονα χιλιάδες συμβασιούχους σε ομηρία.

Να προετοιμάσουμε από τώρα τη μάχη ενάντια στην αναθεώρηση και να οργανώσουμε το θυμό σε πανελλαδική κλίμακα:

1. Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους, απαγόρευση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

2. Κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων (προστασία της κοινωνικής και πολιτικής δράσης από τις μυστικές υπηρεσίες και τους ιδιώτες. Πλήρη πολιτικά δικαιώματα στους δημοσίους υπαλλήλους. Συλλογικές διαπραγματεύσεις στο δημόσιο τομέα. Πλήρη και ισότιμα δικαιώματα όλων όσοι διαμένουν στην Ελλάδα ανεξάρτητα από θρησκευτικές, εθνικές και πολιτιστικές διαφορές.

3. Χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.

4. Η δημόσια γη υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο, δεν παραχωρείται στους ιδιώτες.

2.1.07

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΚΛΟΓΩΝ Γ' Ε.Λ.Μ.Ε.

Αποτελέσματα εκλογών για την ανάδειξη Δ.Σ. της Γ΄Ε.Λ.Μ.Ε. Θεσσαλονίκης

Ψήφισαν

893

Έγκυρα

863

Άκυρα - Λευκά

30

Οι παρατάξεις πήραν τις παρακάτω ψήφους:

Παράταξη

Ψήφοι

Έδρες

Αγωνιστική Συνεργασία

288

2

ΠΑΣΚ

194

2

ΔΑΚΕ

157

1

Ενωτική Αγωνιστική Πρωτοβουλία

115

1

ΕΣΑΚ-ΔΕΕ

109

1

Εκλέγονται στο Διοικητικό Συμβούλιο:

Αγωνιστική Συνεργασία:

Μηταφίδης Τριαντάφυλλος, Τσολακοπούλου Ιωάννα

ΠΑΣΚ:

Βαταμίδου Βάσω, Αδαμίδης Γιώργος

ΔΑΚΕ:

Θεοδοσιάδης Γιάννης

Ενωτική Αγωνιστική Πρωτοβουλία:

Λαθήρας Γιάννης

ΕΣΑΚ-ΔΕΕ:

Τερζηβασιλειάδου Ρένα