ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ

Από την Πορτογαλία τα νέα: η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση καταργεί τη μονιμότητα στο Δημόσιο! Από το 2008 θα απολύει δημόσιους υπαλλήλους, που θα έχουν αξιολογηθεί αρνητικά επί δυο χρόνια. Ταυτόχρονα, θα καταργήσει τις αυτόματες προαγωγές των δημοσίων υπαλλήλων και θα μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπηρεσιών, κλείνοντας κάποια σχολεία, αστυνομικά τμήματα και υπηρεσίες Α Βοηθειών.

Στην Πορτογαλία είναι πιο γρήγοροι από την Ελλάδα! Και εδώ, όμως, «έχει μπει στο τραπέζι» η κατάργηση θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων των Δημοσίων Υπαλλήλων, με την αξιοποίηση και της «αξιολόγησης». Ο δρόμος έχει ήδη ανοίξει με την κατάργηση της μονιμότητας στο ευρύτερο Δημόσιο Τομέα (ΔΕΚΟ) και προετοιμάζεται για τον «πυρήνα», τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Παράλληλα, οι μαζικοί διορισμοί αναπληρωτών και ωρομισθίων αποτελούν μια ντε φάκτο υπόσκαψη της μονιμότητας, καθώς περιορίζονται «στα μουλωχτά» οι θέσεις των μονίμων.

Εδώ πρέπει να προσέξουμε, ότι για να περάσουν τα μέτρα αυτά επικαλούνται την «παθογένεια» της Δημόσιας Διοίκησης και Εκπαίδευσης. Ποιοι; Οι ίδιοι οι βασικοί υπεύθυνοι για αυτή, οι κάθε φορά κυβερνώντες! Προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη στους Δημόσιους Υπαλλήλους για να πείσουν το Λαό ότι με την «αξιολόγηση» θα διώξουν τους ανίκανους και τους τεμπέληδες! Η αλήθεια είναι ότι θέλουν να «ξεκαθαρίσουν» το Δημόσιο από τους «ενοχλητικούς» που αντιστέκονται και να τους αντικαταστήσουν με λιγότερους, που θα δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις εργασίας (συμβασιούχοι, μερική απασχόληση) και κάτω από την εργοδοτική αυθαιρεσία.

Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις αποτελούν στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης και εξαπλώνονται σαν λαίλαπα από χώρα σε χώρα και από τον ένα τομέα της κοινωνικής ζωής στον άλλο. Για αυτό το λόγο δεν πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε αποσπασματικά ούτε κατακερματισμένοι σε «ομάδες επιμέρους συμφερόντων». Τώρα που προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν ολοκληρωτικά την Εκπαίδευση, οφείλουμε να παλέψουμε μαζί με τους φοιτητές και τους Πανεπιστημιακούς, όχι μόνο για λόγους αλληλεγγύης, αλλά και για τα δικά μας συμφέροντα, για τη μόρφωση των παιδιών μας, των μαθητών μας, όλου του Λαού. Το ίδιο και για τη μονιμότητα, την ωρομισθιακή απασχόληση, το ΑΣΕΠ, το Συνταξιοδοτικό που έρχεται. Να αρνηθούμε τις αντιλήψεις του τύπου «εμένα προσωπικά δε με πιάνει». Όλα «πιάνουν» όλους, αλλά διοχετεύονται με πονηριά, με την τακτική «του σαλαμιού». Μας θέλουν διασπασμένους! Εμείς να αντισταθούμε για όλα, με όλα τα μέσα και όλες τις μορφές πάλης! Και να απαιτήσουμε άλλες πολιτικές διεξόδους, εκτός του σικέ παιχνιδιού, όπου εμείς οι ίδιοι θα κατοχυρώσουμε τα δικαιώματά μας στην Εργασία και στην Παιδεία!

ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ

ΟΙ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ

ΔΕ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝΤΑΙ

Να γενικευτεί ο αγώνας τώρα – να κατεβούμε όλοι στους δρόμους !
Επιτέλους, να ηττηθεί η κυβέρνηση της λιτότητας, των αντιεκπαιδευτικών μέτρων και της καταστολής

Πέμπτη 8 Μάρτη, Σύνταγμα…. Ανελέητο ξύλο ,δακρυγόνα, απροκάλυπτη επίθεση σε οργανωμένα μπλοκ φοιτητικών συλλόγων, συλλήψεις στα «τυφλά» από τις δυνάμεις των ΜΑΤ που έδρασαν ως στρατός κατοχής στην ιστορική πλατεία Συντάγματος.
Συνάδελφοι που συμμετείχαν στις ομάδες περιφρούρησης της πορείας με περιβραχιόνια των εκπ\κων Ομοσπονδιών (ΔΟΕ – ΟΛΜΕ – ΠΟΣΔΕΠ) αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα και γκλομπς από τις αστυνομικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα συνάδελφοι εκπαιδευτικοί να τραυματιστούν και να διακομιστούν σε νοσοκομεία.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι έγιναν αδιάψευστοι μάρτυρες ενός απίστευτου πογκρόμ βίας κατά των διαδηλωτών :

• Καταιγιστική χρήση δακρυγόνων, όχι μόνο στις πρώτες αλυσίδες, αλλά στον κύριο κορμό της πορείας.

• Χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, ακόμα και εμπρηστικές (!!) πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών.
• Φοιτήτριες, κορίτσια δεκαεννιά και είκοσι χρονών που βγήκαν να διαδηλώσουν με την ελπίδα στα μάτια για δημόσια δωρεάν παιδεία, να σέρνονται και να ποδοπατούνται, να χτυπιούνται ανελέητα - οι πάνοπλοι «άνδρες» των ΜΑΤ «τίμησαν» με το δικό τους τρόπο την ημέρα της γυναίκας !
• Αστυνομικός με πολιτικά, ανάμεσα στους διαδηλωτές, να φωτογραφίζει πρόσωπα και μάλιστα όταν ρωτήθηκε για την ιδιότητά του, τόσο ο ίδιος όσο και ο επικεφαλής των αστυνομικών να δηλώνουν ότι είναι … «συνδικαλιστής» των ομοσπονδιών των ΜΑΤ
  
• Ολόκληρα μπλοκ φοιτητικών συλλόγων να περικυκλώνονται από τα ΜΑΤ, να ψεκάζονται, να ποδοπατούνται, να χτυπιούνται ανελέητα τα παιδιά και να συλλαμβάνονται με μοναδική κατηγορία ότι …διαδήλωναν !
  

Το αποκορύφωμα όλων αυτών, ήταν η επίθεση των ΜΑΤ στο φοιτητικό μπλοκ που περιφρουρούνταν και από μέλη των εκπαιδευτικών και η απίστευτη βία που χρησιμοποίησαν – στέλνοντας εκπαιδευτικούς και φοιτητές στο νοσοκομείο – για να αποσπάσουν και να συλλάβουν τους φοιτητές που βρίσκονταν ανάμεσα στην περιφρούρηση των εκπαιδευτικών !!


Η κυβέρνηση της ΝΔ, φρόντισε να γιορτάσει τα τρία χρόνια της στην εξουσία, εξαπολύοντας ένα πρωτοφανές όργιο αστυνομικής βίας απέναντι στο πανεκπαιδευτικό κίνημα. Το σχέδιο της κυβέρνησης, να χτυπηθεί,να συκοφαντηθεί και να διαλυθεί η πιο μεγάλη πανεκπαιδευτική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων ήταν ολοφάνερο. «Απέναντι σε τέτοια φαινόμενα φασισμού εξεγείρεται κάθε δημοκρατική συνείδηση στον τόπο» Κ. Καραμανλής, 9/1/2007

Για να προωθήσει τις αντιλαϊκές και αντιεκπαιδευτικές πολιτικές, η κυβέρνηση του «μεσαίου χώρου» αξιοποιεί την καταστολή και τον αυταρχισμό απέναντι σε κάθε εργατικό, νεολαιίστικο, κοινωνικό αγώνα. Είναι αυτοί, που απάντησαν στην ηρωϊκή απεργία των δασκάλων με τα ΜΑΤ, τα χημικά, τις σιδηρογροθιές και την αδιαλλαξία.
Είναι αυτοί, που αντιμετώπισαν τον απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών με την πολιτική επιστράτευση.
Είναι αυτοί, που καταδικάζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στη φτώχεια και την ανεργία, που στήνουν χρηματιστηριακά παιχνίδια με τα χρήματα των ασφαλιστικών μας ταμείων.
Είναι αυτοί, που περνούν δια πυρός και σιδήρου τη νεολαία, για να ψηφίσουν τη συνταγματική αναθεώρηση και τον αντιδραστικό νόμο – πλαίσιο.
Όταν οι φοιτητές χτυπούν την πόρτα της κοινωνίας κάποιος πρέπει να τους ανοίξει

Ο ανθός, το μέλλον και η ελπίδα αυτής της κοινωνίας, είναι σήμερα η σπουδάζουσα νεολαία που αγωνιά και αγωνίζεται, που αντέχει έναν ολόκληρο χρόνο στην συκοφάντηση, την παραπληροφόρηση, την καταστολή και την αστυνομική βία.
Αυτός ο πρωτοφανής σε διάρκεια, μαζικότητα και ένταση πανεκπαιδευτικός αγώνας, που διαρκεί σχεδόν ένα χρόνο τώρα, και κινητοποιεί διαδοχικά όλα τα τμήματα της εκπαίδευσης (φοιτητές – δάσκαλοι – καθηγητές – μαθητές – πανεπιστημιακοί – και πάλι φοιτητές) αποτελεί τη μοναδική αντιπολίτευση στο στημένο πολιτικό σκηνικό, υποχρεώνει σε ταπεινωτικές ήττες και ελιγμούς την αντιπολίτευση και οδηγεί σε πολιτική απομόνωση την κυβέρνηση. Eίναι αυτός ο αγώνας, που μόνος του, υψώνει τις σημαίες των μισθών αξιοπρέπειας, της αύξησης των δαπανών για την παιδεία, του δημόσιου δωρεάν σχολείου. Είναι αυτός ο αγώνας, που εναντιώνεται στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, την εισβολή της αγοράς και των εταιριών στα σχολεία και τα πανεπιστήμια Είναι αυτός ο αγώνας, που αντιστέκεται στους μορφωτικούς αποκλεισμούς, στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, στο πρότυπο του εργαζόμενου χωρίς δικαιώματα, ασφάλιση και μονιμότητα.
Απέναντι, σε αυτό τον αγώνα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ΜΜΕ και πανίσχυρα ιδιωτικά συμφέροντα, ως σύγχρονη Ιερά Συμμαχία, σχεδιάζουν και μεθοδεύουν τη συκοφάντηση και την καταστολή αυτού του κινήματος.
Από απόσταση, ακολουθούν αμήχανα και παρακολουθητικά - και σε κάποιες περιπτώσεις εχθρικά - την αναμέτρηση, όλοι οι παραδοσιακοί πολιτικοί και συνδικαλιστικοί σχηματισμοί του επίσημου συνδικαλισμού.. Από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ έως τις «ταξικές» συνδικαλιστικές ηγεσίες, όλη η βεντάλια του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος αφού παρακολούθησε με ανοιχτή εχθρότητα τις καταλήψεις του Μάη, αφού σήκωσε υποτιμητικά το φρύδι της πριν ξεκινήσει η απεργία των δασκάλων, υποχρεώθηκε να ακολουθήσει ασθμαίνοντας με 24ωρες και στάσεις εργασίας, αρνούμενη το αυτονόητο: την ουσιαστική συμμετοχή στον αγώνα για την ανατροπή της λιτότητας και των αντιεκπαιδευτικών επιλογών. Αυτή την κρίσιμη στιγμή, οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να εγκαταλείψουν αυτή την εγκληματική τακτική. Ο αγώνας θα πρέπει να κλιμακωθεί άμεσα με την κήρυξη απεργιών από τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και την κήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 22 Μάρτη, σε συντονισμό με το φοιτητικό κίνημα και όχι στα τέλη Μάρτη για εθιμοτυπικούς λόγους (ΑΔΕΔΥ και ΠΑΜΕ καλούν σε 24ωρη απεργία «κατόπιν εορτής», 28 και 29/3 αντίστοιχα). Μια μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση όλων των εργαζόμενων και των φοιτητών θα είναι η πιο αποτελεσματική, νικηφόρα απάντηση στον κυβερνητικό αυταρχισμό και την καταστολή.
Όλοι οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και οι γονείς, οφείλουμε, πιο οργανωμένα και συνειδητά, να κατεβαίνουμε στις πορείες στο πλευρό των φοιτητών όχι μόνο για να διαδηλώσουμε, αλλά για να διαμορφώσουμε στο δρόμο ένα μέτωπο παιδείας – εργασίας – δημοκρατίας που θα υψώσει μια ασπίδα προστασίας απέναντι στη βαρβαρότητα και θα αγωνιστεί για την ήττα της κυβερνητικής πολιτικής.

ΟΛΟΙ στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 15/3 στο Πολυτεχνείο στις 12 το μεσημέρι

ΓΙΑΤΙ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ;

Ποιο είναι άραγε το επίδικο της μεγάλης σύγκρουσης που αυτή τη στιγμή διεξάγεται στα πανεπιστήμια; Γιατί το φοιτητικό κίνημα συναντά απέναντι του ένα ενιαίο «μαύρο» μέτωπο που αποτελείται από την κυβέρνηση,την αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και ένα τμήμα του καθηγητικού κατεστημένου των ΑΕΙ της χώρας («κίνηση των χιλίων» κτλ.); Μήπως επειδή, όπως μας λένε οι αρσενικοί και θηλυκοί Πρετεντέρηδες όλων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, μια αποφασισμένη μειοψηφία θέλει να εμποδίσει να μπει «τάξη στο χάος» και να επιλυθεί το – ανύπαρκτο στην πραγματικότητα- πρόβλημα των αιώνιων φοιτητών; Τόσο μεγάλες συγκρούσεις δεν ξεκινούν από παρεξήγηση και πολύ περισσότερο δεν διεξάγονται από μειοψηφίες. Τότε τι συμβαίνει; Η απάντηση βρίσκεται στις βασικές κατευθύνσεις του νόμου –πλαισίου.
Με το νόμο -πλαίσιο επιχειρείται η αλλαγή της μορφής, της κατεύθυνσης και του προσανατολισμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ουσιαστικά επιδιώκεται η πλήρης προσαρμογή της στις ανάγκες της αγοράς και για να επιτευχθεί αυτό ο νόμος κινείται σε δύο άξονες: επιβολή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων και επιχειρηματικής λογικής από τη μια και υποταγή του φοιτητικού κινήματος από την άλλη.
Η επιχειρηματική λογική επιδιώκεται να επιβληθεί πρώτα απ’ όλα μέσω της υποχρέωσης κάθε ιδρύματος να συντάξει τετραετή αναπτυξιακό προϋπολογισμό ο οποίος αφορά θέματα εκπαίδευσης, έρευνας και υποδομών. Στο τετραετές πλάνο κάθε ΑΕΙ θα πρέπει να εξασφαλίζει τη χρηματοδότηση του και από άλλες πηγές πέρα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος παραιτείται από την υποχρέωσή του να παρέχει πάγια χρηματοδότηση σε κάθε AEI και το ίδιο καθίσταται υπεύθυνο για την εξασφάλιση των πόρων που απαιτούνται για τη λειτουργία του. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε ίδρυμα θα πρέπει διαρκώς να αναπροσαρμόζει τη λειτουργία του ανάλογα με τις απαιτήσεις της αγοράς ώστε να μπορεί να εξασφαλίζει από αυτή όλο και μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Ταυτόχρονα θα πρέπει να βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τα υπόλοιπα ιδρύματα για την απόσπαση μεγαλύτερου κομματιού από την πίτα των κάθε λογής επιχειρηματικών χρηματοδοτήσεων, αλλά και από την ίδια την κρατική χρηματοδότηση. Κεντρικό ρόλο στην όλη διαδικασία θα έχει η αξιολόγηση καθώς με βάση τα αποτελέσματα της θα εγκρίνονται ή όχι τα τετραετή σχέδια των ιδρυμάτων. Με αυτή δε θα μετρώνται γενικά και αφηρημένα εκπαιδευτικοί στόχοι, αλλά το κατά πόσο το κάθε ίδρυμα θα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της επιχειρηματικής λειτουργίας που περιγράφεται.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Η εκπαίδευση πλέον παύει να είναι κοινωνική παροχή, αλλά αποτελεί μια οικονομική επένδυση η οποία για να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα πρέπει να ικανοποιεί όλο και περισσότερο τις ανάγκες της αγοράς, αλλά και -γιατί όχι- να μετακυλύει το κόστος της λειτουργίας της στους ίδιους τους εκπαιδευόμενους.(βλ. δίδακτρα, πληρωμή βιβλίων - σίτισης - στέγασης, είσοδος εταιρειών)Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο συγκεκριμένος νόμος κινείται στην ίδια λογική με αυτήν της αναθεώρησης του άρθρου 16 του συντάγματος: τα πάντα πλέον πρέπει να τα ρυθμίσουν οι νόμοι της αγοράς.
Στην ίδια κατεύθυνση, άλλωστε, με τα παραπάνω κινείται και ο μετασχηματισμός του θεσμού του γραμματέα του πανεπιστημίου, καθώς η περιγραφή τόσο των αρμοδιοτήτων του, όσο και των προσόντων και των αμοιβών του φαίνεται ότι εισάγουν τη λογική των manager που εφαρμόστηκε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Είναι εμφανές ότι και αυτές οι αλλαγές έχουν ως στόχο την εμπέδωση της κουλτούρας της επιχειρηματικής αποτελεσματικότητας μέσα στα ΑΕΙ. Η προσαρμογή στις αποφάσεις και κατευθύνσεις της ΕΕ( Μπολόνια, Λισσαβόνα) με τους δύο κύκλους σπουδών , τις πιστωτικές μονάδες προωθεί όχι μόνο τη μετατροπή της εκπαίδευσης σε φτηνή και ευέλικτη κατάρτιση αλλά και την ακύρωση των όποιων εργασιακών και επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων προς όφελος μόνο της εργοδοσίας και της ασυδοσίας της αγοράς.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ..ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ

Για να λειτουργήσει ένα πανεπιστήμιο όπως το φαντάζεται το ΥΠΕΠΘ και οι κυρίαρχοι κύκλοι πρέπει καμφθούν οι αντιστάσεις που προβάλλει το φοιτητικό κίνημα. Όλες οι διατάξεις που αφορούν το πανεπιστημιακό άσυλο, τους εσωτερικούς κανονισμούς, τις διαγραφές φοιτητών, τα προαπαιτούμενα μαθήματα κα τη διάρκεια των εξαμήνων κινούνται στην ίδια κατεύθυνση: Το πανεπιστήμιο πρέπει να πάψει να είναι χώρος συλλογικής σκέψης και αμφισβήτησης, αλλά πρέπει να λειτουργεί απλά ως μια εκπαιδευτική επιχείρηση. Γι’ αυτούς τους λόγους: Το καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου αλλάζει ριζικά. Πλέον αφορά κυρίως τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και το δικαίωμα στη γνώση και τη μόρφωση και όχι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Μάλιστα σύμφωνα με το νέο νόμο όταν το δικαίωμα στη γνώση παρεμποδίζεται (δηλ. όταν γίνεται κατάληψη) το πανεπιστημιακό άσυλο καταλύεται. Επιπλέον ως πανεπιστημιακό άσυλο ορίζονται πλέον μόνο τα κτήρια όπου διεξάγεται διδασκαλία και έρευνα, ενώ από εδώ και στο εξής δεν θα απαιτείται η συναίνεση των φοιτητών για την εισβολή της δημόσιας δύναμης. Όλα αυτά γίνονται όχι για να συλληφθούν οι «κουκουλοφόροι», αλλά για να μπορούν να ποινικοποιηθούν πιο εύκολα οι μορφές πάλης που υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα. Ακόμα και μια απλή παράσταση διαμαρτυρίας στη σύγκλητο ενός ιδρύματος θα μπορεί να θεωρηθεί πράξη που καταλύει το άσυλο (καθώς παρεμποδίζει την εργασία του οργάνου) και να ποινικοποιηθεί. Ρυθμίσεις όπως οι διαγραφές των φοιτητών , τα υποχρεωτικά προαπαιτούμενα μαθήματα και η θέσπιση υποχρεωτικής ελάχιστης διάρκειας εξαμήνου και χρόνου διεξαγωγής εξετάσεων (πάντα στο τέλος του εξαμήνου), αποτελούν μέτρα που αποσκοπούν στην πειθάρχηση των Φοιτητών, στην αποτροπή τους από αγωνιστικές διεκδικήσεις και στην καταστολή των κινητοποιήσεων.
Με τους υποχρεωτικούς εσωτερικούς κανονισμούς, στους οποίους θα εξειδικεύονται όλες οι πτυχές του νόμου που προαναφέρθηκαν και οι οποίοι θα συνταχθούν στη βάση πρότυπου κανονισμού που θα ανακοινωθεί στο μέλλον, επιδιώκεται να καταστεί πιο αυταρχική η εσωτερική ζωή των πανεπιστημίων, έτσι ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν ευκολότερα στις ανάγκες της επιχειρηματικής λειτουργίας τους.

ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ;

Τα όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορους τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και αυτό όχι για κάποιους αφηρημένους ηθικούς λόγους, αλλά επειδή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δοκιμάζονται μερικές από τις κύριες πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση. Από τη μια πλευρά η εγκατάλειψη από το κράτος της υποχρέωσης χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, η έμμεση ιδιωτικοποίηση μέσω της περιβόητης σύνδεσης με τις «τοπικές κοινωνίες» και η αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών, δηλ.η προσαρμογή στους νόμους της αγοράς είναι διακηρυγμένες εκπαιδευτικές πολιτικές και των δυο κομμάτων και για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και όσο και αν τα σχολεία δεν είναι πανεπιστήμια, σίγουρα μια τριτοβάθμια εκπαίδευση οργανωμένη με αυτό τον τρόπο θα πιέσει και τις υπόλοιπες βαθμίδες. Από την άλλη η μεθοδευμένη επίθεση ενάντια στο φοιτητικό κίνημα είναι ένα τμήμα του σχεδίου του κράτους για μια εκπαίδευση αποστειρωμένη από κάθε φωνή διεκδίκησης και αγώνα. Και αυτό δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορο, έναν χώρο με μεγάλη ιστορία αγώνων όπως είναι αυτός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί και ο ίδιος στο στόχαστρο μετά τα πανεπιστήμια. Για όλα τα παραπάνω ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος μας αφορά όλους. Να στηρίξουμε τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, να οργανώσουμε τους νέους αγώνες της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
Γιατί η νίκη του κινήματος θα σταματήσει την επίθεση που ετοιμάζουν. Γιατί θα είναι νίκη για όλους μας!